Merhabalar, uzun zamandir forumu misafir olarak takip eden biri olarak son zamanlarda yasadigim sorunlardan oturu size fikir danismaya geldim, zira bir noktada artik saglikli dusunemedigimi fark ettim. 30 yasindayim ve kendimi bildim bileli cocuk gibi davranan, cocuk zekasi ve duygusalligina sahip olan, bu sebeple onlara cogu zaman bir cesit ebeveynlik yapmak zorunda kaldigim anne babamla hayatimi surdurdum. Abim universiteyi bitirip almanya'ya yerlestikten sonra evin butun yuku ve sorumlulugu da evde kalan tek cocuk olarak bana dustu. Kendisi anne babamin huyunu bildigi icin 5 yildir turkiye'ye gelmiyor ve kendimi iyice salak gibi hissetmeme sebep oluyor. Anne babam (ki sozde okumus, egitimli insanlar) benden onay almadan mobilya rengi dahi secemeyecek, her seyi benden bekleyen ve neredeyse bana bağımlı yasayan insanlar. Bunda benim cok fedakar ve verici davranmamin da etkisi var muhtemelen. Bugune kadar yaptigimdan oturu de en ufak bir pismanligim yok, yine olsa bircok seyi yine yaparim fakat bu durum artik toksik bir bagimliliga donustu. Annem babami erkek olarak gormeyen(surekli onu ezen, yok sayan -ki bunda babamin gecmis hatalarinin payi buyuk-) etrafindaki tum arkadaslariyla gorusmeyi kesmis ve beni en yakin arkadasi zanneden, giyime kusama, genc kalmaya takintili, sokakta birlikte yururken bak bana baktilar cok guzelim modunda gezen, uzulerek soyluyorum yer yer kendi kiziyla rekabete giren bir kadin. Hakkini yiyemem bizden sevgisini de hic eksik etmedi maddi manevi fakat ozellikle son yillarda evrildigi yer burasi. Babam ise icine kapanik, biraksaniz aylarca evden cikmayacak sabit fikirli ve degisime kapali bir insan ve ikisi asla anlasamiyor. Asil soruma geliyorum, 2 senedir birlikte oldugum erkek arkadasim gecen ay evlenme teklifi etti ve kasim ayinda nisan yapmayi dusunuyoruz fakat anneme bunu soyledigimden beri bana yapmadigi surat, sokmadigi laf kalmadi. Sevincime ortak olmak bir yana, nisanim olmasin diye elinden geleni yapiyor(tabii ki direkt olarak mudahalede bulunmadan, lafiyla sozuyle) Bana surekli sen gidersen yalniz kalacagim baban butun akrabalarini eve toplar simdi sen varsin diye getiremiyor, benim isimi kim gorecek, herkesin cocugu var yaninda(ki burada tek cocuk benmisim gibi davraniyor hala) hem o adam sana yakismiyor sen daha iyisini bulursun(erkek arkadasim doktor ve o da almanya'da yasiyor, dolayisiyla almanya'da yasayacagiz evlilik sonrasi) gibi olumsuz seyler soyluyor. Ufak ufak nisan hazirliklarina basladim cilt bakimi ve tek seans lazer randevusu aldim, hemen ben randevu icin evden cikar cikmaz pesimden kendisine de farkli bir merkezden randevu almis. Erkek arkadasimin annesinin pogaca tarifini begenip yaptim diye ertesi gun bes yildir kayip olan tarif defterini bulup benim pogaca tarifim daha guzel diyerek yapmaya basladi. Bu gibi tuhaf hareketlerde bulunuyor. Sanki ben kusursuzmusum gibi erkek arkadasimin her seyine kusur buluyor, yok bu adam cirkin, yok yanina yakismiyor, gel biz sana burada is kuralim, baban sermaye versin otur yanimizda(ozel sektorde calisiyorum fakat bir yildir issizim, sebebin bu oldugunu falan dusunuyor sanirim kendi icinde) boyle bir sey istemedigimi ve cok mutlu-huzurlu bir iliskim oldugunu soyledigimde ise manipulasyona baslayip evlen de gor gununu, senin sonun kotu olacak git boyle burnunun dikine, sen canim cicim saniyorsun, alacaksin basina belayi gibi cumleler kurup butun enerjimi emiyor. 2 gun sonra gelip "canim kizim ben senin tabii mutlu olmani isterim yuvani kur" diye gonul aldigini zannediyor fakat en ufak bir "ben zaten yakinda evlilik dusunuyorum beni uzun vadeli planlara katmayin" tarzi soylemimde yeniden "ne evlenmesi, evlen de gor sen kolay zannediyorsun" minvalinde soylemlere basliyor. Evlilik teklifi aldigimi soyledikten bir hafta sonra falancanin oglu da seni cok begeniyormus bak tarzi cumleler kurup bundan etkilenecegimi, kafamin karisacagini dusunecek kadar cocuk zekali. Ustelik bana kimseyi yakistirmayan annem kendi bekar oglunun yabanci ve iki cocuklu bir kadinla almanya'da birlikte olmasina ve hicbir sorunlariyla ilgilenmemesine goz yumuyor. Mazallah ben yarisini yapmis olsam evlatliktan reddedilirdim muhtemelen. Babama gelince, gecmiste bize ve anneme cok yanlislar yapti, annemi defalarca aldatti ve biz cocuk aklimizla sahit olduk. Benim hayatima dogrudan etkisi olan bircok hatali tutumda bulundu. Ona cok kizginim ve affetmeye calisip uzun zamandir iyi gecinsem de icimde bir seyler kopuk. Cok uzattim farkindayim ve biraz ic dokme gibi oldu fakat sormak istedigim su, annemin bu surec boyunca en saglikli sekilde yanimda durmasini nasil saglayabilirim? Kasimda nisan var diyoruz kendi kendime ailesiz gibi hazirlik yapiyorum, asla ciddiye alinmiyorum. Konusmaya calissam bana evden kacmaya calisan ergen kizlar gibi davraniyor. 30 yasinda kendi hayatini eline almis bir kadin oldugumu asla kabullenemedi...