belki benim gibi hissedenler oluyordur arada. Sadece paylaşmak istiyorum ama.
İki oğlum var 8-4 yaş civarı. Onlara daha verimli olmak adına sosyal hesaplardan takip ettiğim bir kaç fenomen anne hesabı vardı. Belki hatta tamamen iyi niyetle, insanlara çocuklara sevgiyle yaklaşmanın yollarını anlatan, önerilerde bulunan, hep iyi, hep sabırlı olmayı öğütleyen denenmiş hikayelerle bizlere sesleniyorlar. Ama ben son zamanlarda bu sayfaları takipten çıkardım. Sebebiyse kendimi yetersiz hissetmeme neden olmaları..
her an sabırlı olamıyoruz, bağırmayayım diyorum. Bazen ses tonum yükselebiliyor. Çok yorgun olduğumuz zamanlar belki çocuklarla hiç oyun oynamamışız ama ben bugün mutlaka oyun oynamalı, günü bir şekilde değerlendirmeliydim diye onlar uyurken vicdan azabı çekiyorum.
Benim de çocuklarıma verecek çok şeyim olabilir. Ama buna bazen sabrım bazen de zamanım yetmiyor. Son bir kaç yıldır arkadaşlarıma vakit ayırmıyorum kasıtlı olarak. Akşam için bir plan yapayım desem ‘aman boşver çocuklarına bak sen’ deyip vazgeçiyorum. Çalışıp, para kazanıp, onlara hediye ve istedikleri oyuncakları almak onların istediği şeyler değil evet. Bugün dondurma yediler ama unuttular. Çünkü parkta çok eğlendiler misal.
Ama insan yine de anneliğini sorgulamadan edemiyor. Hele ki karşımızda hep böyle musmutlu, hep güleryüzlğ, hiç kızmayan ve hep oyun etkinlikle uğraşabilen anneleri görünce. Ben de yapamadığım için yetersiz ve mutsuz hissetmektense kendi önüme bakmaya karar verdim. Kişisel görüşümdür. Belki böyle daha mutlu olurum. Sonucu da gerçekten merak ediyorum kendi adıma. İyi geceler herkese
İki oğlum var 8-4 yaş civarı. Onlara daha verimli olmak adına sosyal hesaplardan takip ettiğim bir kaç fenomen anne hesabı vardı. Belki hatta tamamen iyi niyetle, insanlara çocuklara sevgiyle yaklaşmanın yollarını anlatan, önerilerde bulunan, hep iyi, hep sabırlı olmayı öğütleyen denenmiş hikayelerle bizlere sesleniyorlar. Ama ben son zamanlarda bu sayfaları takipten çıkardım. Sebebiyse kendimi yetersiz hissetmeme neden olmaları..
her an sabırlı olamıyoruz, bağırmayayım diyorum. Bazen ses tonum yükselebiliyor. Çok yorgun olduğumuz zamanlar belki çocuklarla hiç oyun oynamamışız ama ben bugün mutlaka oyun oynamalı, günü bir şekilde değerlendirmeliydim diye onlar uyurken vicdan azabı çekiyorum.
Benim de çocuklarıma verecek çok şeyim olabilir. Ama buna bazen sabrım bazen de zamanım yetmiyor. Son bir kaç yıldır arkadaşlarıma vakit ayırmıyorum kasıtlı olarak. Akşam için bir plan yapayım desem ‘aman boşver çocuklarına bak sen’ deyip vazgeçiyorum. Çalışıp, para kazanıp, onlara hediye ve istedikleri oyuncakları almak onların istediği şeyler değil evet. Bugün dondurma yediler ama unuttular. Çünkü parkta çok eğlendiler misal.
Ama insan yine de anneliğini sorgulamadan edemiyor. Hele ki karşımızda hep böyle musmutlu, hep güleryüzlğ, hiç kızmayan ve hep oyun etkinlikle uğraşabilen anneleri görünce. Ben de yapamadığım için yetersiz ve mutsuz hissetmektense kendi önüme bakmaya karar verdim. Kişisel görüşümdür. Belki böyle daha mutlu olurum. Sonucu da gerçekten merak ediyorum kendi adıma. İyi geceler herkese