Anneliği sevemedim 😢

Çok üzgünüm… oğlumu tırnağına dünyayı değişecek kadar çok seviyorum. Ama benden anne olmadı olamadı arkadaşlar lütfen yargılamayın beni çünkü ben zaten kendimi hergün en ağır mahkemelerde yargılayıp asıyorum. Vicdanım beni öldürecek. Ben çocuk yaparken başıma neler geleceğini hiç bilmiyormuşum hangi kafayla hamile kaldım hiçbir fikrim yok. Bana çok zor geliyor çocuk yetiştirmek özellikle oyun oynamak onunla konuşmak çok zor geliyor. Bebeğim doğduğundan beri uyku konusunda hiç sorun çıkarmadı çok şükür ama yemek konusunda yemin ediyorum yaşlandım. Aşırı iştahsız sürekli çeşit çeşit yemekler yapıyorum ki daha önce neredeyse hiç yemek yapmazdım asla yemiyor çok zorluyor beni bu durum . Şuan 1 buçuk yaşında kendimi çok tükenmiş hissediyorum herşeyi kendimi sürükleyerek itekleyerek yapıyorum hiç sevmedim ben bu anneliğin sorumluluğunu kendime hiç zaman kalmamasını bazı günleri aç geçirmeyi duş alamamayı vs vs ama en çok onunla oynamak konuşmak beni yoruyor benim gibi olan var mı çocuğum gözümün içine bakıyor benle gül oyna eğlenelim diye suratım asık kendimi zorlayarak oynamaya çalışıyorum ama yapamıyorum olmuyor bilmiyorum bende mi bir sorun var hayatımda hiçbir zaman eğlenceli güler yüzlü bi tip olmadım ki hep melankpliktşm hata yaptım galiba yavrucuğumun ne suçu var … bana bişeyler söyleyin nolur sizler nasıl motive oluyorsunuz anneliğe. Benimle benzer şeyler yaşayan var mı?

-mathilda- .!.:

Çok üzgünüm… oğlumu tırnağına dünyayı değişecek kadar çok seviyorum. Ama benden anne olmadı olamadı arkadaşlar lütfen yargılamayın beni çünkü ben zaten kendimi hergün en ağır mahkemelerde yargılayıp asıyorum. Vicdanım beni öldürecek. Ben çocuk yaparken başıma neler geleceğini hiç bilmiyormuşum hangi kafayla hamile kaldım hiçbir fikrim yok. Bana çok zor geliyor çocuk yetiştirmek özellikle oyun oynamak onunla konuşmak çok zor geliyor. Bebeğim doğduğundan beri uyku konusunda hiç sorun çıkarmadı çok şükür ama yemek konusunda yemin ediyorum yaşlandım. Aşırı iştahsız sürekli çeşit çeşit yemekler yapıyorum ki daha önce neredeyse hiç yemek yapmazdım asla yemiyor çok zorluyor beni bu durum . Şuan 1 buçuk yaşında kendimi çok tükenmiş hissediyorum herşeyi kendimi sürükleyerek itekleyerek yapıyorum hiç sevmedim ben bu anneliğin sorumluluğunu kendime hiç zaman kalmamasını bazı günleri aç geçirmeyi duş alamamayı vs vs ama en çok onunla oynamak konuşmak beni yoruyor benim gibi olan var mı çocuğum gözümün içine bakıyor benle gül oyna eğlenelim diye suratım asık kendimi zorlayarak oynamaya çalışıyorum ama yapamıyorum olmuyor bilmiyorum bende mi bir sorun var hayatımda hiçbir zaman eğlenceli güler yüzlü bi tip olmadım ki hep melankpliktşm hata yaptım galiba yavrucuğumun ne suçu var … bana bişeyler söyleyin nolur sizler nasıl motive oluyorsunuz anneliğe. Benimle benzer şeyler yaşayan var mı?

Genişletmek için tıkla...

Biraz yipranmissin duyguların için normal olabilir eşinle konus bu durumu akşamları bir saat kendine ayır.

Kocanız heralde hiç yardımcı olmuyor size, anneliğin geri dönüşü yok adapte olmaya çalışın, şikayette değil şükürde kalın, o kadar anne olmak için sürekli tedavi gören hergün iğne olan kadınlar var, bahsetmediğiniz için söylüyorum heralde engelli bir bebeğiniz yok buna çok şükür edin, bir gün bebeğiniz büyüyecek ve kendi ihtiyaçlarını görecek.

Gold .!.:

Kocanız heralde hiç yardımcı olmuyor size

Genişletmek için tıkla...

Kocam asker çok geç saatte gelip çok erken gidiyor bazen de göreve gidiyor günlerce gelmiyor. Benim çocukla yalnız kalmakla ilgili bir sorunum var zaten eşim varken herşey bi şekilde hallolur duygusu geliyor kendimi iyi hissediyorum içimden oynamak da geliyor yemek yapmak da ama yalnızken çok zorlanıyorum sessizlik beni çok etkiliyor

-mathilda- .!.:

Kocam asker çok geç saatte gelip çok erken gidiyor bazen de göreve gidiyor günlerce gelmiyor. Benim çocukla yalnız kalmakla ilgili bir sorunum var zaten eşim varken herşey bi şekilde hallolur duygusu geliyor kendimi iyi hissediyorum içimden oynamak da geliyor yemek yapmak da ama yalnızken çok zorlanıyorum sessizlik beni çok etkiliyor

Genişletmek için tıkla...

Çocuğunuz size yalnızken arkadaş bi kaç yıla daha rahat edeceksiniz çok seveceksiniz inşallah

Ben bazen zorlanıyorum. O zamanlarda ev dağınıkken çok yorgunkrn. Ama benim eşim bana çok destekçi. Ev işi yapmasa da çocuğumuzla çok güzel oynuyor ilgileniyor. Eşim çok rahatlatıyor. Benimde enerjim kalıyor. Kendimi de sabah kalkar kalkmaz odayı toplayıp üzerimi değişerek motive ediyorum. Pijama ile asla dolaşmıyorum. Bu insanın modunu kesinlikle düşürüyor

Benim de korkum bu. Bir heves atladım anneliğe ya yapamazsam diye daha hamilelikten kendi kendimi yiyorum. Sanırım alışana kadar ya da çocuk biraz büyüyene kadar doğal bir süreç. Sonuçta yıllardır tek başınalığa alışmışken bize muhtaç bir birey oluşuyor. Güzelliğnin yanında zorluğu da var. Zamanla her şey çözülür diyorum. Bir de etrafımda gördüğüm kadarıyla kendini unutan anneler daha mutsuz. Kendinize biraz vakit ayırıp mutlu olursanız bebeğiniz de mutlu olur

-mathilda- .!.:

Kocam asker çok geç saatte gelip çok erken gidiyor bazen de göreve gidiyor günlerce gelmiyor. Benim çocukla yalnız kalmakla ilgili bir sorunum var zaten eşim varken herşey bi şekilde hallolur duygusu geliyor kendimi iyi hissediyorum içimden oynamak da geliyor yemek yapmak da ama yalnızken çok zorlanıyorum sessizlik beni çok etkiliyor

Genişletmek için tıkla...

Bende sizdenim aynı şekilde. Sizi çok iyi anlıyorum. Eşiniz yokken gündüzleri dışarı çıkarın. Gezdirin. Onunda enerjisi yerine gelir sizinse havanız dağılır. Eşim yokken ben o şekilde motive ediyorum kendimi

-mathilda- .!.:

Çok üzgünüm… oğlumu tırnağına dünyayı değişecek kadar çok seviyorum. Ama benden anne olmadı olamadı arkadaşlar lütfen yargılamayın beni çünkü ben zaten kendimi hergün en ağır mahkemelerde yargılayıp asıyorum. Vicdanım beni öldürecek. Ben çocuk yaparken başıma neler geleceğini hiç bilmiyormuşum hangi kafayla hamile kaldım hiçbir fikrim yok. Bana çok zor geliyor çocuk yetiştirmek özellikle oyun oynamak onunla konuşmak çok zor geliyor. Bebeğim doğduğundan beri uyku konusunda hiç sorun çıkarmadı çok şükür ama yemek konusunda yemin ediyorum yaşlandım. Aşırı iştahsız sürekli çeşit çeşit yemekler yapıyorum ki daha önce neredeyse hiç yemek yapmazdım asla yemiyor çok zorluyor beni bu durum . Şuan 1 buçuk yaşında kendimi çok tükenmiş hissediyorum herşeyi kendimi sürükleyerek itekleyerek yapıyorum hiç sevmedim ben bu anneliğin sorumluluğunu kendime hiç zaman kalmamasını bazı günleri aç geçirmeyi duş alamamayı vs vs ama en çok onunla oynamak konuşmak beni yoruyor benim gibi olan var mı çocuğum gözümün içine bakıyor benle gül oyna eğlenelim diye suratım asık kendimi zorlayarak oynamaya çalışıyorum ama yapamıyorum olmuyor bilmiyorum bende mi bir sorun var hayatımda hiçbir zaman eğlenceli güler yüzlü bi tip olmadım ki hep melankpliktşm hata yaptım galiba yavrucuğumun ne suçu var … bana bişeyler söyleyin nolur sizler nasıl motive oluyorsunuz anneliğe. Benimle benzer şeyler yaşayan var mı?

Genişletmek için tıkla...

Benim Allah bagişlarsa 5 yegenim var. Ablam 3 sene sonra hiç beklemedigi ay hamile kaldi. Biz bebege çok baglanir sanarken o bebekden uzaklaşti. Halbuki çok goz yaşi dokmuştu ona kavuşmak için. Bir keresinde uyutamiyordu çocuğu aglayarak odada yalniz birakip bahçede kulaklarini tutarak aglamaya başlamişti. Annem diger ablam ve ben emzirmek disinda tüm bakimini ustlendik. Ablami eşi, babam gezmelerw çikardi. Toparlansin diye. Gerçekten o psikoloji zor. Ablam çok çok iyi bir anne. Siz de oylesiniz. Sadece yipranmak çok normal. Yardim alin.
Ablamin o çocuğu şimdi 10 yaşinda ve ablam onun kokusuyla nefes aliyor. Yani geçiyor zaman gerek, yardim ve destek gerek. Asla kendinizi kinamayin.

-mathilda- .!.:

Çok üzgünüm… oğlumu tırnağına dünyayı değişecek kadar çok seviyorum. Ama benden anne olmadı olamadı arkadaşlar lütfen yargılamayın beni çünkü ben zaten kendimi hergün en ağır mahkemelerde yargılayıp asıyorum. Vicdanım beni öldürecek. Ben çocuk yaparken başıma neler geleceğini hiç bilmiyormuşum hangi kafayla hamile kaldım hiçbir fikrim yok. Bana çok zor geliyor çocuk yetiştirmek özellikle oyun oynamak onunla konuşmak çok zor geliyor. Bebeğim doğduğundan beri uyku konusunda hiç sorun çıkarmadı çok şükür ama yemek konusunda yemin ediyorum yaşlandım. Aşırı iştahsız sürekli çeşit çeşit yemekler yapıyorum ki daha önce neredeyse hiç yemek yapmazdım asla yemiyor çok zorluyor beni bu durum . Şuan 1 buçuk yaşında kendimi çok tükenmiş hissediyorum herşeyi kendimi sürükleyerek itekleyerek yapıyorum hiç sevmedim ben bu anneliğin sorumluluğunu kendime hiç zaman kalmamasını bazı günleri aç geçirmeyi duş alamamayı vs vs ama en çok onunla oynamak konuşmak beni yoruyor benim gibi olan var mı çocuğum gözümün içine bakıyor benle gül oyna eğlenelim diye suratım asık kendimi zorlayarak oynamaya çalışıyorum ama yapamıyorum olmuyor bilmiyorum bende mi bir sorun var hayatımda hiçbir zaman eğlenceli güler yüzlü bi tip olmadım ki hep melankpliktşm hata yaptım galiba yavrucuğumun ne suçu var … bana bişeyler söyleyin nolur sizler nasıl motive oluyorsunuz anneliğe. Benimle benzer şeyler yaşayan var mı?

Genişletmek için tıkla...

Bu benim. İlk çocugumda sıkılmasına fırsat vermedim. Okadar mutluydum ki ona bakmak bile içimi cıvıl cıvıl yapıyordu. Ama 2. Tükenmiş hissediyorum. Eşimin istegiyle oldu belki ondan bilmiyorum. Çok seviyorum ikisinin sevgisde eşit ama oyun moyun geçmiş benden artık

-mathilda- .!.:

Kocam asker çok geç saatte gelip çok erken gidiyor bazen de göreve gidiyor günlerce gelmiyor. Benim çocukla yalnız kalmakla ilgili bir sorunum var zaten eşim varken herşey bi şekilde hallolur duygusu geliyor kendimi iyi hissediyorum içimden oynamak da geliyor yemek yapmak da ama yalnızken çok zorlanıyorum sessizlik beni çok etkiliyor

Genişletmek için tıkla...

Esas sorun bu sanki.
Sizin anneliginizde bir sorun yok hatta belli ki elinizden gelenin fazlasını yapıyorsunuz.
Ama işte destek şart.
Çok zor bu şekilde tek başına ilgilenmek.
Eşinizle konuşun bu konuyu yorulduğunuzu anlatın.
İş saatlerini degistiremiyorsa evde olduğu zamanlarda çocukla tamamen o ilgilensin.
Siz çıkın kendi kendizle vakit geçirin arkadaşlarınızla kahve için.
Haftada 2 saat bile olsa yapın yani rutin hale getirin.
Yok eğer bunu bile yapmıyorsa saatlik oyun ablası vs bulup bu tür bı destek alabilirsiniz belki.

Bakın ben hamilelikte bebeğimin sağlık sıkıntisindan çok çektim her gün ağladım ultrasona gidip.millet gibi kilo boy soramadım sürekli kalp akciğer ve diğer organlarda türlü rahatsızlık neyse doğdu erken doğum 2 ay kuvez 1 gün yüzünü görmedim eve getirdim milyon tane bölüm sürekli hastanede yatış. Kocam asker görevde bir gider 7 8 ay gelmez gurbette tek başıma.. Sonra büyüdü tam herşey iyi olacak derken bambaşka birşey öğrendim disleksi şuan özel eğitim alıyoruz iştah 0 çokta zayıf ve herkesn ay bu çocuk niye bu kadar zayıf söylemleri ve kuvvetsiz bende mahvoldum 20 yaşında anne olan biri için o kadar üzücü ki ama herşeye rağmen bir kokusu bir gülüşü bir mutluluğu bir sarılşi bana dünyaya bedel . O benim canım kanım evladım ama en başta Allah'ın emaneti ona herşeyden iyi bakmak zorundayım gerekirse kendimi bir süre sadece ona adamaliym . Lütfen sizde kendinize gelin ve çocuğunuza en güzel şekilde bakmaya çalışın

Buyuk_umutlar .!.:

Benim Allah bagişlarsa 5 yegenim var. Ablam 3 sene sonra hiç beklemedigi ay hamile kaldi. Biz bebege çok baglanir sanarken o bebekden uzaklaşti. Halbuki çok goz yaşi dokmuştu ona kavuşmak için. Bir keresinde uyutamiyordu çocuğu aglayarak odada yalniz birakip bahçede kulaklarini tutarak aglamaya başlamişti. Annem diger ablam ve ben emzirmek disinda tüm bakimini ustlendik. Ablami eşi, babam gezmelerw çikardi. Toparlansin diye. Gerçekten o psikoloji zor. Ablam çok çok iyi bir anne. Siz de oylesiniz. Sadece yipranmak çok normal. Yardim alin.
Ablamin o çocuğu şimdi 10 yaşinda ve ablam onun kokusuyla nefes aliyor. Yani geçiyor zaman gerek, yardim ve destek gerek. Asla kendinizi kinamayin.

Genişletmek için tıkla...

Ablanız ne kadar şanslı benim yardım feryatlarımı kimse duymuyor ne halde olduğumu eşim dahil kimse görmüyor. Mesela eşime biraz şikayetlensem ne yapayım işim bu annesin mecbur yapacaksın diyor sadece benim çocuğum değiş senin de çocuğun diyor annemi çağırıyorum yardım et diye ben yaşlıyım Hastayım uğraşamam diyor kayınvalideyi çağırıyorum çocukla ilgilenme dışında herşeyi yapıyor gerçekten çok bunaldım . Ama en son yazdıklarınız bana ümit verdi inşallah geçmesini büyük bir sabırsızlıkla bekliyorum dua edin bana lütfen

sufisentir .!.:

Esas sorun bu sanki.
Sizin anneliginizde bir sorun yok hatta belli ki elinizden gelenin fazlasını yapıyorsunuz.
Ama işte destek şart.
Çok zor bu şekilde tek başına ilgilenmek.
Eşinizle konuşun bu konuyu yorulduğunuzu anlatın.
İş saatlerini degistiremiyorsa evde olduğu zamanlarda çocukla tamamen o ilgilensin.
Siz çıkın kendi kendizle vakit geçirin arkadaşlarınızla kahve için.
Haftada 2 saat bile olsa yapın yani rutin hale getirin.
Yok eğer bunu bile yapmıyorsa saatlik oyun ablası vs bulup bu tür bı destek alabilirsiniz belki.

Genişletmek için tıkla...

Ben hanımefendiyi o kadar iyi anladım ki. Büyük ihtimalle gurbette. Hiç kimsesi yok kocası ve çocuğu dışında. Gün içinde tek eğlencesi kocasının eve gelmesi. Hiç bilmediği bir yerde. Çok çok zor her şeye tek başına koşmak.

Arkadasim oncelikle yalniz olmadigini bil. Cogu kisiyi tenzih ederek soyluyorum bunu ama zaman zaman senin gibi dusunen, hisseden cok anne var buna emin ol. Mukemmel olamaman cok normal insaniz hepimiz. Gucumuz sabrimiz tukeniyor istemsizce. Ama kendini birakman ve bu kadar caresiz hissetmen seni rahatlatmayacak tam tersi daha kotu olacaksin. Etrafinda seni anlayan birileri varsa yardim al. Eger yoksa bi dus al, kendine gel ve gozunu ac. Islerini de yoluna koymaya calis, cocugunla da bi duzen oturtmaya basla. Hersey yavas yavas olacak hic merak etme.

Bunu sana soyleyen; tuvalete bile dogru duzgun gidemeyen, dus almayi nimet sayan, yemegi bile burnundan gelen bi anne. Hepsi gececek zamanla cok rahat olacaksin, sabret ve kendini birakma. Yalniz degilsin!!! Sevgiyle..

Birhamisss .!.:

Ben hanımefendiyi o kadar iyi anladım ki. Büyük ihtimalle gurbette. Hiç kimsesi yok kocası ve çocuğu dışında. Gün içinde tek eğlencesi kocasının eve gelmesi. Hiç bilmediği bir yerde. Çok çok zor her şeye tek başına koşmak.

Genişletmek için tıkla...

Kesinlikle katiliyorum, bende yasadim bu durumlari cok zor gercekten.

-mathilda- .!.:

Kocam asker çok geç saatte gelip çok erken gidiyor bazen de göreve gidiyor günlerce gelmiyor. Benim çocukla yalnız kalmakla ilgili bir sorunum var zaten eşim varken herşey bi şekilde hallolur duygusu geliyor kendimi iyi hissediyorum içimden oynamak da geliyor yemek yapmak da ama yalnızken çok zorlanıyorum sessizlik beni çok etkiliyor

Genişletmek için tıkla...

Meselenin özü bu işte.
Bekar anne gibisiniz, tüm sorumluluklar sizde.
Ablam ev hanimi, çocuğu da dünyanın en uslu - söz dinleyen çocuğu.
Geçen eşi bir sakatlık yaşadı birkac hafta rapor aldı,evdeydi. Eşinin sorumluluklari da ablama kaldı. Kızın nevri döndü. En basiti eşi sessiz evde rahat uyusun diye cumartesi pazar erkenden çocuğu alir alışverişe,parka,annesine falan çıkarmış. Şimdi çıkamadı.
Ortalığı toplarmis,şimdi toplayamadi, uyku gününü bölüşürlermis,şimdi ona kaldı. Faturası, dış işleri, market alışverişi hep ablamda. Zaten kocasını severdi, 'ben onsuz ne yaparım,o olmasa hayat ne zor' moduna geldi adam birkaç hafta off olunca.
İste siz (ve eşi yardım etmeyen kadınlar) kızın üç haftada delirdigi şeyi hep yaşıyorsunuz. Her gün
Kabus gibi. Haftada bir gün bile deliksiz uyuyamıyorsunuz, çocukla her an siz ilgileniyorsunuz, evde gozkulak olan birisi var rahatlığıyla kestiremiyorsunuz, banyoyu tek yaptırıyorsunuz, çocuğu tek kurutuyorsunuz,ipislak banyoyu temizlemek sizde , bebeğe ve eve yemek hazırlamak sizde, döke saça yiyen çocuğun pisliğini temizlemek sizde, devamlı dağınık evi temizlemek, bebek var diye süpürüp durmak sizde, belki market alışverişi - faturalar da sizde.
Es hiç yardimci olmuyor. Resmen annenin ve babanın beraber yapıp yine de zorlandığı şeyi tek başınıza yapıyorsunuz.
Bekar anne gibisiniz ama en azından bekar anne haftada bir gündüz çocukları babaya veriyor, biraz büyüyünce haftasonu baba yatılı aliyor. Bekar anne yine dinleniyor:) sizde o da yok
Bence alisamadigin - sevmediğin annelik değil. Tek ebeveyn olmak.
Bunu kimse sevmez

halkasizsaturn .!.:

Bakın ben hamilelikte bebeğimin sağlık sıkıntisindan çok çektim her gün ağladım ultrasona gidip.millet gibi kilo boy soramadım sürekli kalp akciğer ve diğer organlarda türlü rahatsızlık neyse doğdu erken doğum 2 ay kuvez 1 gün yüzünü görmedim eve getirdim milyon tane bölüm sürekli hastanede yatış. Kocam asker görevde bir gider 7 8 ay gelmez gurbette tek başıma.. Sonra büyüdü tam herşey iyi olacak derken bambaşka birşey öğrendim disleksi şuan özel eğitim alıyoruz iştah 0 çokta zayıf ve herkesn ay bu çocuk niye bu kadar zayıf söylemleri ve kuvvetsiz bende mahvoldum 20 yaşında anne olan biri için o kadar üzücü ki ama herşeye rağmen bir kokusu bir gülüşü bir mutluluğu bir sarılşi bana dünyaya bedel . O benim canım kanım evladım ama en başta Allah'ın emaneti ona herşeyden iyi bakmak zorundayım gerekirse kendimi bir süre sadece ona adamaliym . Lütfen sizde kendinize gelin ve çocuğunuza en güzel şekilde bakmaya çalışın

Genişletmek için tıkla...

En güzel şekilde bakmaya çalışıyorum kendimi o kadar zorluyorum ki bir görseniz… ama benim içimde o anaçlık domestik ev kadını yokmuş bunu maaşesef çok geç anladım. Yani çocukla gülüp eğlenmekte ne var içimden gelmiyor işte gelmiyor Allah kahretsin suratsız bir aptal gibi duruyorum sonra da kendime çok mızıyorum ağlıyorum sabahlara kadar.

Yalnızlık sizi yıpratan çocuğunuz değil. Bir kere kafanızda bunun ayrımını yapmalısınız. Nefes alamayan herkes nefessiz kalır doğal olarak. Çocuk 7-24 devam eden bir sorumluluk kendinize nefes alacak zamanlar bulamazsınız bu hissettikleriniz kaçınılmaz. Destek alın, yardım isteyin. Sorun anneliği seçememek değil, yardımsız annelik yapmakta aşırı zorlanmak.