Anneligi Beceremedim Diyen Var Mi ?

NOT=Konu açıldığında 6-7 haftalık hamileydim arkadaşlar, şu an 22. haftaya girdim yani bayağı oldu tarihi gözden kaçıranlar için yazıyorum:)
Oncelikle cocuk sahibi olmak icin cabalayanlardan ozur dileyerek konuyu aciyorum. Eminim ki hosunuza gitmeyecek ama belki beni anlayacak 3-5 kisi olacaktir umuduyla konuyu aciyorum.
Normalde cocuk istemeyen, bu sebeple esimle evlenmiss biriyim. O da cocuk istemiyordu. Yakin zamanlarda cocuk yapmasam pisman olur muyum, ileriki yaslarda uzulur muyum, aile bagi arar miyim diye dusunceler sarmisti hatta buraya konu da acmistim. Uzerinden cok gecmeden plansiz bir sekilde hamile kaldigimi ogrendim. (burada neden plansiz oldugunu uzun uzun yazip sildim insanlara cinsel hayatimla ilgili ayrinti vermek hos olmaz diye dusundum). 2-2.5 senedir hamile kalmamis olan ben bu dusuncelere kapilinca hamile kalarak ilahi bir mesaj oldugunu falan dusundum. Doktora da gidince ikiz ihtimali oldugunu, kesenin gelisiminin ileride oldugunu ancak kalp atisi icin daha sonra gidecegimizi ogrenince hepten saskin ne yapacagini bilemez bir durumdaydim.
Bunu ogreneli 1 haftayi biraz gecti. Ilk 3-5 gun notr kaldim. Esimse ne karar verirsem vereyim yanimda olacagini boyle bir kararda kendisinin asla etkisinin olmayacagini soyledi. Bense artik karar asamasini coktan gectigimizi olusmus bir canli ve ciddi bir sebep yokken de aldiramayacagimi dusunerek herkese soyledim. Insanlar mutlu oldukca mutlu olurum zannediyordum ama 3 gundur her gun dakika agliyorum.
Ya bakamazsam? Ya bana yuk gibi gelirse? Milletin bebegi annesinin mutlulugunu hissederken benimki uzuntumu hissediyor diye de agliyorum. Bu yeterlilikte degil miyim, pisman olur muyum, hayatimi kisitladigi icin kotu davranir miyim diye dusunmekten kafayi yedim.
3 gundur esime ben cok kararsizim ve iyi degilim diyorum. O cocuk istemeyen adam kac gundur butun evin isini yapiyor, hava alalim diye bir yerlere goturuyor, eglenceli olacak, guzel olacak, evet benim de tercih ettigim bir sey degildi ama artik olmus zevk almaya bakacagiz, dunyaya iyi bir insan birakmak istiyorum, bizim gibi dusunceler cogalmali gibi seyler soyluyor. Onun tek derdi maddi olarak yetememek ve saglik problemi olursa uzuntuden guclu duramayacak olmasiymis. Bu sebeplerle cocuk istemiyormus. Benimkiyse tamamen bencillik. Anlamadigi ben daha yetistirme kismina gelemedim bile. Dogunca ya emzirmek istemezsem gibi bir suru takintilarim olustu. Artik buhun de mutsuz gorunce beni bana ne bicim kadinsin bu konularda bir erkegin sana telkin vermesi cok mantiksiz, o bebek dogunca yuzune tukurecek gibi seyler soylemeye basladi. Gecen gun de daha bos minicik bir kesenin gorundugu ilk ultrason kagidini atmistim. Sonucta bebek ultrasonu falan degil. Onu copten bulup bana ruhsuz duygusuz sen nasil atarsin diye bir suru laf saydi. Planli bir bebek olmadi ama bu kadar da degil diyerek aldi ve sakladi. Yani su an esim beni cok sasirtiyor, bense igrenc bir mahlukmusum gibi hissediyorum.

Bir de internetten acaba anne olmaktan pisman olan var midir diye baktim bir suru manasiz yazi okudum ve daha da korktum. Gercekten anne olmaktan sikilan, kacip giden, cocuguna kotu davranan anneler varmis. Ya bende de bu annelik duygusu olusmazsa?

Yakinda psikologa da gitmeyi dusunuyorum ama bilmiyorum biraz tokat atilmasina mi ihtiyacim var yoksa birinin omuzunda aglamaya mi. Kizip dovseniz mi yoksa bunlar bormal her sey guzel olacak mi deseniz inanin bilmiyorum.
GUNCELLEME:O aglama krizleri, esimi tehdit ederek aldirma isteklerinden sonra 12. haftaya geldik. Sanirim arrik daha pozitif bakiyorum ve bir problem olsa uzulecegimi hissetmeye basladim. Dun doktordaydim, 2 saniye yerinde durmamasi daha 6 cm bir sey olmasina ragmen yuzunun falan belli olmasi bi gulumsetti beni. Esimle genetik test yaptirmaya karar vermistik, esim bir problem olursa kesinlikle aldirma taraftariydi ancak bir kac gundur bir problem olsa da kalacak modundayim. Dun aslinda onu konusmak icin gitmistik ancak vazgectim. Cinsiyeti de belli %80 ihtimal erkek. Simdi de o kadar istemedigim icin ya dogunca kaybedersem ya doguma yakin kaybedersem diye oturdum agliyorum (bir uyenin uzucu bir konusunu okudum da).
Muhtemelen hareketlerini hissettigimde daha da hosuma gidecek. O buhranli gunlerden ciktigima cok sevindim kendi adima. Takip edenleri de hislerim hakkinda bilgilendirmek istedim.

Anne degilim ancak bu dusunceler iyi bir cocuk yetistirmek isteyen tum annelere geliyordur eminim. Cahil cesaretiyle ise atlamak cok kolay da, olayin ciddiyetinin bilincindeki her anne baba bu endiseleri yasar. Bir de hormonlar var tabii, cevremdeki tum hamile kadinlar ilk aylarini "ya beceremezsem" diyerek gecirdiler. Bir de beklenmedik bir hamilelik, daha da zordur suphesiz. Ben belli bir bilince sahip bir kadin oldugunuzdan dolayi cok iyi anne olacaginizi dusundum acikcasi :) Once rahatlayin, sonra da durumunuz uygunsa bir psikologla gorusun bu alanda uzmanlasmis. Bu donemi en az hasarla atlatmis olursunuz.

Sen bir öğretmensin koalina bildiğim kadarıyla sınıf öğretmenisin.
İnan ki başkalarının çocuklarına bile özenle davranan, eğitmeye öğretmeye çalışan biri kendi çocuğuna onlardan daha kötü davranamaz.
Eşine çok kızma, o da şaşırmış ve empati yapamıyor. Benim eşim de ben sağlığım yüzünden çok moralsiz ve mutsuz günler geçirdim eşim iki gün sonra herkes hamile oluyor bi sen böylesin, istemiyorsun diye oluyor gibi saçmaladı.
Biraz zaman tanı kendine çok yüklenme, vallahi bu fikre de alışılıyor. Gerçekten.

cowgirll .!.:

Anne degilim ancak bu dusunceler iyi bir cocuk yetistirmek isteyen tum annelere geliyordur eminim. Cahil cesaretiyle ise atlamak cok kolay da, olayin ciddiyetinin bilincindeki her anne baba bu endiseleri yasar. Bir de hormonlar var tabii, cevremdeki tum hamile kadinlar ilk aylarini "ya beceremezsem" diyerek gecirdiler. Bir de beklenmedik bir hamilelik, daha da zordur suphesiz. Ben belli bir bilince sahip bir kadin oldugunuzdan dolayi cok iyi anne olacaginizi dusundum acikcasi :) Once rahatlayin, sonra da durumunuz uygunsa bir psikologla gorusun bu alanda uzmanlasmis. Bu donemi en az hasarla atlatmis olursunuz.

Genişletmek için tıkla...

Yani endise duymayi bekliyordum, korkmayi da bekliyordum ama bu kadar mutsuz olmayi beklemiyordum acikcasi. Ruh halimde bir sorun oldugu kesin.

Spizella .!.:

Sen bir öğretmensin koalina bildiğim kadarıyla sınıf öğretmenisin.
İnan ki başkalarının çocuklarına bile özenle davranan, eğitmeye öğretmeye çalışan biri kendi çocuğuna onlardan daha kötü davranamaz.
Eşine çok kızma, o da şaşırmış ve empati yapamıyor. Benim eşim de ben sağlığım yüzünden çok moralsiz ve mutsuz günler geçirdim eşim iki gün sonra herkes hamile oluyor bi sen böylesin, istemiyorsun diye oluyor gibi saçmaladı.
Biraz zaman tanı kendine çok yüklenme, vallahi bu fikre de alışılıyor. Gerçekten.

Genişletmek için tıkla...

Yani evet. Butun arkadaslar benim ne kadar sabirli oldugumu soyler, bir cok cocuk seviyorum diyen ogretmene gore daha anlayisli ve sabirliyim cocuklara karsi. Ama onlari bir sure goruyorum ve bitiyor. Kendi cocugumla surekli birlikte olacagim, sabrim yetecek mi, hakettigi gibi davranamazsam cok pisman olurum gibi dusunceler.
Eminim ki sorunsuz bir hamilelik de gecirecegim. Ne bulanti ne agri ne kanama, cok istesem bunalrin hepsini yasar nasil uzerine titrerdim ama istemiyorum ya sanki su an yok gibi hic bir negatif his yok yazik yavrum

Bugun butun tup bebek ve evlat edinme konularini dolastim belki kendimden utanirim diye 1-2 saat oturup agladim. Sonra yine ayni hisler.

Ben iki cocuk annesiyim ve planli hamile kaldim. Lakin söyle birsey var: her kadin böyle düsüncelere kapilir. Acaba iyi bir anne olabilirmiyim? Hayatim nasil degisir felan. Ama ben hicbir zaman. En yorgun ve bitkin zamanlarimda bile anne oldugum icin pisman olmadim. Hayatiniz degisiyor ve siz biraz arka plana geciyorsunuz. Ama evliligim de kötü etkilenmedi (tam tersi). Kendinizi baski altina almayin. Kendini sorgulayan birinden kötü anne olmaz bence

Koalina .!.:

Oncelikle cocuk sahibi olmak icin cabalayanlardan ozur dileyerek konuyu aciyorum. Eminim ki hosunuza gitmeyecek ama belki beni anlayacak 3-5 kisi olacaktir umuduyla konuyu aciyorum.
Normalde cocuk istemeyen, bu sebeple esimle evlenmiss biriyim. O da cocuk istemiyordu. Yakin zamanlarda cocuk yapmasam pisman olur muyum, ileriki yaslarda uzulur muyum, aile bagi arar miyim diye dusunceler sarmisti hatta buraya konu da acmistim. Uzerinden cok gecmeden plansiz bir sekilde hamile kaldigimi ogrendim. (burada neden plansiz oldugunu uzun uzun yazip sildim insanlara cinsel hayatimla ilgili ayrinti vermek hos olmaz diye dusundum). 2-2.5 senedir hamile kalmamis olan ben bu dusuncelere kapilinca hamile kalarak ilahi bir mesaj oldugunu falan dusundum. Doktora da gidince ikiz ihtimali oldugunu, kesenin gelisiminin ileride oldugunu ancak kalp atisi icin daha sonra gidecegimizi ogrenince hepten saskin ne yapacagini bilemez bir durumdaydim.
Bunu ogreneli 1 haftayi biraz gecti. Ilk 3-5 gun notr kaldim. Esimse ne karar verirsem vereyim yanimda olacagini boyle bir kararda kendisinin asla etkisinin olmayacagini soyledi. Bense artik karar asamasini coktan gectigimizi olusmus bir canli ve ciddi bir sebep yokken de aldiramayacagimi dusunerek herkese soyledim. Insanlar mutlu oldukca mutlu olurum zannediyordum ama 3 gundur her gun dakika agliyorum.
Ya bakamazsam? Ya bana yuk gibi gelirse? Milletin bebegi annesinin mutlulugunu hissederken benimki uzuntumu hissediyor diye de agliyorum. Bu yeterlilikte degil miyim, pisman olur muyum, hayatimi kisitladigi icin kotu davranir miyim diye dusunmekten kafayi yedim.
3 gundur esime ben cok kararsizim ve iyi degilim diyorum. O cocuk istemeyen adam kac gundur butun evin isini yapiyor, hava alalim diye bir yerlere goturuyor, eglenceli olacak, guzel olacak, evet benim de tercih ettigim bir sey degildi ama artik olmus zevk almaya bakacagiz, dunyaya iyi bir insan birakmak istiyorum, bizim gibi dusunceler cogalmali gibi seyler soyluyor. Onun tek derdi maddi olarak yetememek ve saglik problemi olursa uzuntuden guclu duramayacak olmasiymis. Bu sebeplerle cocuk istemiyormus. Benimkiyse tamamen bencillik. Anlamadigi ben daha yetistirme kismina gelemedim bile. Dogunca ya emzirmek istemezsem gibi bir suru takintilarim olustu. Artik buhun de mutsuz gorunce beni bana ne bicim kadinsin bu konularda bir erkegin sana telkin vermesi cok mantiksiz, o bebek dogunca yuzune tukurecek gibi seyler soylemeye basladi. Gecen gun de daha bos minicik bir kesenin gorundugu ilk ultrason kagidini atmistim. Sonucta bebek ultrasonu falan degil. Onu copten bulup bana ruhsuz duygusuz sen nasil atarsin diye bir suru laf saydi. Planli bir bebek olmadi ama bu kadar da degil diyerek aldi ve sakladi. Yani su an esim beni cok sasirtiyor, bense igrenc bir mahlukmusum gibi hissediyorum.

Bir de internetten acaba anne olmaktan pisman olan var midir diye baktim bir suru manasiz yazi okudum ve daha da korktum. Gercekten anne olmaktan sikilan, kacip giden, cocuguna kotu davranan anneler varmis. Ya bende de bu annelik duygusu olusmazsa?

Yakinda psikologa da gitmeyi dusunuyorum ama bilmiyorum biraz tokat atilmasina mi ihtiyacim var yoksa birinin omuzunda aglamaya mi. Kizip dovseniz mi yoksa bunlar bormal her sey guzel olacak mi deseniz inanin bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Ara ara ben de beceremediğimi düşünüyorum. Tuvalet eğitiminde sınıfta kaldık beceremedik eylülden beri uğraşıyoruz ara verdik yeniden denedik vs vazgeçtik şu bu derken geçen akşam bezini çıkarıp halıya işedi. Ve ağzımdan hiç hoş olmayan laflar bağırtılar çıktı. 3 gün geçti ama hala içim acıyor.
Bazen çok kolay bazen çok zor. Bazen annelikten güzel duygu yok diyorum bazen zihin yorgunluğundan damarlarım yırtılacak gibi geliyor.

Hamile olduğunu okumuş ve şaşırmıştım. Bende seninle aynı şeyleri düşünüyorum aslında çocuk konusunda sanki ayak bağı maddi anlamda zor . Eşimle ilişkimi bozacak birşey miş gibi birde eşimin işi sebebi ile korkuyorum . Mesela eşimde 3 aydın iş için ayrıyız ben ailemleyim diyorum ki şimdi çocuğumuz olsa ne olacaktı diyorum filan zor ya . Ama oldu artık o senin içinde bence başaracaksın eşin zaten başarmaya senden daha hevesli şuan yapacaksınız . Konuyu takipteyim

Koalina .!.:

Yani endise duymayi bekliyordum, korkmayi da bekliyordum ama bu kadar mutsuz olmayi beklemiyordum acikcasi. Ruh halimde bir sorun oldugu kesin.

Genişletmek için tıkla...

Aynı düşünceler bende de var
Haziranda tüp bebek yaptıracağiz ama aynen seninki gibi düşüncelere sahibim

Herkes cocuk için ölüp biterken bende mi bu acayip duygular var sadece diye düşünüyorum

Ne hamileyim ne anneyim evli bile degilim ama eminim ki her anne adayi bu endiseleri yasiyordur, seninki biraz daha fazla olmus sadece. Bi uzmanla falan mi konussan acaba? Sana korkularini atlatmana ve gercekten ne isteyip istemedigini ogrenme konusunda yardimci olur.

Ben planlı şekilde gebe kalmıştım. Ama her günüm ağlamakla geçiyordu. Cenaze arabası görsem, zaten öleceğiz niye çocuk yaptım diye ağlıyordum
Dokuz ayım ağlamakla geçti, ama gelin görün ki onu kucağıma aldığım an, yeniden doğmuş gibi oldum.
Sanki yıllarca nefes alamamışım, yeni alıyormuş gibiydi.
Meğer oğlum kahvenin yanında gelen çikolata, veya sabah kahvaltısındaki sıcacık ekmek kadar olması gerekenmiş.
Bu korkuların hepsi doğumda son bulacak. Yapmam dediğiniz her şeyi fazlasıyla yapacaksınız.
Annelik bir nevi içgüdü. Her şeyi istemsizce içgüdünüz yapacak.
Sağlıklı kucağınıza almanız dileğiyle..

Hissettikleriniz çok normal ..ilk hamileligim dış gebelik olduğu için sadece kendi sağlığımdan çok korkmustum ikincisinde ilk keseyi gördükten sonra korkularim başlamıştı ya boş gebelikse ya düşerse ya sağlıklı değilse diye kendimi yiyip bitirmistim o annelik heyecanını yasayamadim yani üçüncü kez hamileyim simdi ikinci bebeğim olacak istenmeyen gebelik olduğu için bundada hiç mutlu olmadım çünkü kizimla sağlıklı bir anne bebek ilişkisi kuramadim lahusa depresyonu gecirdim kızım çok sorunlu bir bebekti kolik ve iştahsız sürekli kusan ağlayan bir bebek ki halen öyle inşallah ikinci si böyle olmaz annelik çok zor bir iş her kes beceremiyor ben beceremiyorum ama bu sizinde böyle olacaginiz anlamına gelmez sabırlı biriyseniz ve bebeğiniz uysal bir bebek olursa hiç sıkıntı yasamazsiniz hem şimdiden bu kadar kendinize yuklenmeyin içinizde kipirdamaya başladıktan sonra bağlanır ve seversiniz

bence bi bir psikiyatr a gitmelisiniz.

ben durumunuzu hiç iyi görmedim. etraftan telkin alacağınıza doktor ile cidden ne istediğinize karar vermeniz daha önemli. milletin ne düşündüğüne değil ne istediğinize göre davranın. eşinizle de aranız bozuluyor gördüğüm kadarıyla.

ya ben sana çok şaşırıyorum.
öğrencilerinden bahsettiğin yorumlarla şu kendi kendine yapıştırdığın bencillik sıfatı tam bir tezat.
yetememeyi düşünmek endişe etmek ayrı. ya sevmezsem emzirmek istemezsem diye düşünmek ayrı.
evet çocuk büyük sorumluluk ve evet hayat düzenin değişecek.
bunun yanında ondan önceki hayatın yokmuş gibi olacak sanki evliliğiniz boyunca sizinleymiş gibi . kucağına aldığın an dünyan değişecek.

arwen evenstar .!.:

Ara ara ben de beceremediğimi düşünüyorum. Tuvalet eğitiminde sınıfta kaldık beceremedik eylülden beri uğraşıyoruz ara verdik yeniden denedik vs vazgeçtik şu bu derken geçen akşam bezini çıkarıp halıya işedi. Ve ağzımdan hiç hoş olmayan laflar bağırtılar çıktı. 3 gün geçti ama hala içim acıyor.
Bazen çok kolay bazen çok zor. Bazen annelikten güzel duygu yok diyorum bazen zihin yorgunluğundan damarlarım yırtılacak gibi geliyor.

Genişletmek için tıkla...

Bazi seylerde sinifta kalmayi goze aldim, mukemmel anne olamam elbette ama oyle yazilar okudum ki mesela cocuguna hayatin ikisitladigi icin ofke duyuyor. Mintunu giy diyor cocuk giymiyor sonra hasta olunca cocuga olan ofkesinden doktora goturmuyor. Git dedim giyseymis o da cezasini ceksin gibi dusunuyor. Bunlar cok korkutucu geliyor bana. Ornekleri var ya hepten mutsuz oldum.

tuce_tuce .!.:

Hamile olduğunu okumuş ve şaşırmıştım. Bende seninle aynı şeyleri düşünüyorum aslında çocuk konusunda sanki ayak bağı maddi anlamda zor . Eşimle ilişkimi bozacak birşey miş gibi birde eşimin işi sebebi ile korkuyorum . Mesela eşimde 3 aydın iş için ayrıyız ben ailemleyim diyorum ki şimdi çocuğumuz olsa ne olacaktı diyorum filan zor ya . Ama oldu artık o senin içinde bence başaracaksın eşin zaten başarmaya senden daha hevesli şuan yapacaksınız . Konuyu takipteyim

Genişletmek için tıkla...

Bana da hep zor geldi ve hala da oyle.
En son ameliyat surecimde esimden bekledigim destegi gorememistim. O zmaan ne avrsa ailede var esim bugun var yarin yok ama ailem hep var diye dusunup cocuk fikrine bir tik ilimli bakmistim. Aradan cok zaman gecmedi ki hamileymisim. Diyorum bu bir mesaj mi, olmasi gerekn bir seydi ve bize kalsa hic bir zaman evet cocuk yapalim demeyecektik. Belki ileride cok arayacaktim demek ki simdi olmaliymis diye ekndimi telkin ediyorum ama ayni noktaya geri donuyorum.

dream3416 .!.:

Aynı düşünceler bende de var
Haziranda tüp bebek yaptıracağiz ama aynen seninki gibi düşüncelere sahibim

Herkes cocuk için ölüp biterken bende mi bu acayip duygular var sadece diye düşünüyorum

Genişletmek için tıkla...

Korku ve endise normaldir eminim ama bu mutsuzluk normal degil bence. Zaten yeni bir hayat dunyaya getireceksek korkmamiz cok normal, dogan buyur mantigi ail yanlis olan ama gece gunduz aglayip uyumamak da hic normal degil

Bu düşüncelerle boğuşan birinden kötü anne olur mu?
Hamileliğim boyunca(benimki de plansızdı) ben bu çocuğa bakarım ama ben ne olurum dedim.
Gerçekten de öyle, başta çocuğu istemesen de bu düşünceleri taşıyorsan çocuğa bakıyorsun, merhametli her insan çocuğuna gayet güzel bakar.

Ben ne olurum kısmı da valla olanlar oldu yarım akıllıyım ama hayat yarım akılla da güzelmiş.

Edit: Çocuga bakmaktan kastım altı pislenince salisesinde temizlemek, saati saatine beslenmesini düzenlemek, oynamaktan hiç bıkmamak falan değil bu arada.
Işte çocuğu öldürmeyecek kadar yapıyoruz bir şeyler :)

Koalina .!.:

Bazi seylerde sinifta kalmayi goze aldim, mukemmel anne olamam elbette ama oyle yazilar okudum ki mesela cocuguna hayatin ikisitladigi icin ofke duyuyor. Mintunu giy diyor cocuk giymiyor sonra hasta olunca cocuga olan ofkesinden doktora goturmuyor. Git dedim giyseymis o da cezasini ceksin gibi dusunuyor. Bunlar cok korkutucu geliyor bana. Ornekleri var ya hepten mutsuz oldum.

Genişletmek için tıkla...

koalina neden kendine bu kadar haksızlık ediyorsun?

Bende ayni seyleri yasadim ayni hisleri ayni sucluluk duygusunu hatta oturup anneme ağladım ya sevemezsem bakamazsam diye ama benim esim cok daha ilimliydi o istiodu cunku ve beni hep sakinlestirdi hamileligim boyle gecti diyebilirim hatta cocuk sevmemeye basladm hamileyken cocugu olanlarla gorusmedim cocuklu ortamlara girmedim hamileligimi gormezden geldim bile diyebilirim o koca karnimi dusunun =) sonra dogum yaptm ah onu ilk gördüğüm an! bilmem ne demiyecegim tabi gorunce kucagima alinca mutluydum cunku onu Allahin bana bi emaneti diye benimsemistim Allah beni ona layik gormustu ve ben buna cok mutluydum tabiki suan onu cok seviyorum herseyim oldu benim hamilelik boyunca dusundugum hissettigim butun zorluklari yasadm ama yük gibi gelmedi cunku artik olmasi gereken buydu demem o ki igrenc bi mahluk degilsiniz insansiniz korkmayin gececek ve onu cok sevip cok iyi bakacak ve gayette iyi ve yeterli bi anne olacaksiniz.