Gelişimi normal olan çocukların anneleri, aslında kendilerine nasıl bir hediye verildiğinin farkında dahi değiller. Bazen öylesine sıradan konularda kendini ve çocuğunu üzen anneler görüyorum ki çığlık çığlığa bağırmak geliyor içimden.
Çocuğu peynir yemiyor diye üzülüyor bir anne, sadece peynir, çünkü onun dışında herşeyi yiyor çocuk. Gelişimi farklı olan çocukların çoğu ise sadece birkaç yemeği kabul ediyor menülerinde. Bizim gibi özel diyet yapanlar ise değil peynir, içinde herhangi bir süt ürünü olan hiçbir şeyi sokmuyor evine.
Bir anne, eşinin 40 yaşında diyet yapmak zorunda olduğunu ve çok genç olduğunu anlatıyor. Benim 4 yaşındaki yavrum ise 2 yaşından beri diyetsiz tek bir gün geçirmiyor.
Bir başka anne ise çocuğu bir iki kelimeyi doğru telaffuz etmiyor diye ne yapacağını bilemiyor. Oysa ki gelişimi farklı olan bir çocuktan tek bir kelime duymak için saatlerce terapi veriliyor, günlerce gözyaşı dökülüyor. Bazen ise sadece tek bir 'anne' duymak için bir ömür bekleniyor...
Bir aile çocukları için hangi okulu seçeceklerine karar vermek için okul okul dolaşıyor, yemek listesinden öğretmenlerin diplomalarına kadar tüm detayları inceliyor. Gelişi farklı olan bir çocuğun ailesi ise kendilerini kabul edebilecek tek bir okul bulmak için aylar, yıllar harcıyor.
'Çok yaramaz benim çocuğum' diyor bir anne... 'Çok yaramaz' çünkü oyuncağını paylaşmak istemiyor, sürekli parkta oynamak istiyor, oyuncaklarını dağıtıyor, toplamıyor. Diğer yanda gelişimi farklı bir çocuğa oyuncaklarla ve arkadaşlarla nasıl oynanacağı öğretiliyor. Bilmiyor çünkü, bebekle nasıl oynanır, legolar üst üste nasıl konur, hayvanlar nasıl konuşturulur...
Hayat çok garip. Birisi için 'sorun' gibi görünen şey bir başkası için öylesine uzak bir hayal ki. Keşke anneler, ellerindeki hediyenin farkına varabilse... Sıradan küçük sorunları dert etmek yerine çocuklarına sarılıp şükredebilse..
alıntıdır
Çocuğu peynir yemiyor diye üzülüyor bir anne, sadece peynir, çünkü onun dışında herşeyi yiyor çocuk. Gelişimi farklı olan çocukların çoğu ise sadece birkaç yemeği kabul ediyor menülerinde. Bizim gibi özel diyet yapanlar ise değil peynir, içinde herhangi bir süt ürünü olan hiçbir şeyi sokmuyor evine.
Bir anne, eşinin 40 yaşında diyet yapmak zorunda olduğunu ve çok genç olduğunu anlatıyor. Benim 4 yaşındaki yavrum ise 2 yaşından beri diyetsiz tek bir gün geçirmiyor.
Bir başka anne ise çocuğu bir iki kelimeyi doğru telaffuz etmiyor diye ne yapacağını bilemiyor. Oysa ki gelişimi farklı olan bir çocuktan tek bir kelime duymak için saatlerce terapi veriliyor, günlerce gözyaşı dökülüyor. Bazen ise sadece tek bir 'anne' duymak için bir ömür bekleniyor...
Bir aile çocukları için hangi okulu seçeceklerine karar vermek için okul okul dolaşıyor, yemek listesinden öğretmenlerin diplomalarına kadar tüm detayları inceliyor. Gelişi farklı olan bir çocuğun ailesi ise kendilerini kabul edebilecek tek bir okul bulmak için aylar, yıllar harcıyor.
'Çok yaramaz benim çocuğum' diyor bir anne... 'Çok yaramaz' çünkü oyuncağını paylaşmak istemiyor, sürekli parkta oynamak istiyor, oyuncaklarını dağıtıyor, toplamıyor. Diğer yanda gelişimi farklı bir çocuğa oyuncaklarla ve arkadaşlarla nasıl oynanacağı öğretiliyor. Bilmiyor çünkü, bebekle nasıl oynanır, legolar üst üste nasıl konur, hayvanlar nasıl konuşturulur...
Hayat çok garip. Birisi için 'sorun' gibi görünen şey bir başkası için öylesine uzak bir hayal ki. Keşke anneler, ellerindeki hediyenin farkına varabilse... Sıradan küçük sorunları dert etmek yerine çocuklarına sarılıp şükredebilse..
alıntıdır
