Merhaba,
6 yaşında bir kızı ve 40 günlük bir oğlu olan bir anne olarak,sanırım lohusa depresyonuna yeni yeni giriyorum.
Okullar yeni açıldı biliyorsunuz,geçen hafta oryantasyon haftasıydı kızım ilkokula başladı. Geçen haftaya kadar geçen bebekli 1 ay,çok ağladım,çok üzüldüm ama içime içime. Kimseye yansıtmadım kendi kendime yaşadım ama tek kaldıkça şimdi şimdi dertleniyorum.
Bu saat oldu ben daha öğlen yemeği yiyemedim,1 bardak süt içtim bir ara onunla akşamı ettim çünkü,
Oğlum aglamaya başlayınca asla susmuyor. Gazlı bir bebek ve kucağımdan indiremiyorum. Sabah 7.30 da kalktık daha yeni uyudu ki kıpraşıyor her an uyanabilir. Bu ay alması gerekenden az kilo almış zaten zira aglamaktan dinlenememekten sanıyorum çünkü sürekli memeyle kavga halinde. Belkide benim gerginliğim yansıyor ona bilmiyorum Doktor 1 hafta bakalım duruma göre mama takviyesi deneriz dedi. Sağlıklı olsunda emzirmeyeyim derken bir yandan,öte yandan günahı ne ki kızın 22 ay emdi seni diyorum. Mamaya başlarsam biliyorum ki biberona alışıp bırakacak beni.
Kızım uslu uyumlu bir çocuktu ama kardeşle dengeler değişti. Küsmeler başladı. Odasına çekilip tek başına oynarken bile üzülüyorum. Bebeklerini konuşturuyor kardeşinin altını degiştirmem gerekiyor vb şekilde. Canım acıyor.
Kızımı istediği yere götürüyorum,o mutlu oluyor ama bebeğim bebek arabasında ağzında emzik uyuyor bu kez ona üzülüyorum aç uyuyor diye ki maksimum 1 saat deliksiz uyudu,emzirip emzik verip yatırdım pusetine.
Emzik vermem derken,cuma günü kızımı okuldan almaya giderken kendimi oğlumun agzına emzik verirken buldum. O emziği vermesem ki pazartesiden perşembeye her sabah her akşam yaşadığım üzere,arabada ağlama krizi,kenara çekip emzirmeye çalışan bir ben buldum. Tamam durup emzireyim ama açlık değil diyorum zira 2 saat emzirmişim zaten uyumak için istiyor artık memeyi biliyorum ama öte yandan yüzüne bakınca boş boş plastik parçasını emip uyudu diye dertleniyorum.
Aglamasından iyidir diyorum kendi kendime kesmiyor beni. Şimdi yine az kilo aldıysa emziğe bağlayıp kendi kendimi yiyeceğim. Bakalım umarım öyle olmamıştır.
Sünnet düğünü vb törenlerden hoşlanmadığım için ve de ileride etkilenmesin genel anestezi almadan halledelim diye düşünerek sünnet ettirmeye karar verdik,bir yandan da ona üzülüyorum,minicik daha diyorumm
Kızımı servise versem dedim,istemiyor zaten ama istese bile ona ayırabilecek bütçem yok şu an,özel okulda zaten, zira balesi var halihazırda ,satranç istedi bu sene piyano keman dersi istedi,hepsine maddi anlamda yetmek zorlar yani bizi. Aktivitelerine ödemek daha mutlu edecek onu biliyorum hiç istemedigi o servise binmekten.
Servis işi de olmuyor öncelikli olarak istemediği için,sonra da maddi sebeplerle.
Yani bilemiyorum. Bu yetemiyorsun hissi yakama yapıştı inanın bırakmıyor.
Sanki birine yetişince öteki evladıma yetersiz kaliyorum.
Psikolojim bozuldu ve inanın sadece çocukları takıyorum. Ev işi yemek vs umurumda değil. Onlarda yetişmiyor zaten. 10 gunde 1 a dan z ye yapılıyor arkamı dönüyorum ev yine dandini. Birde buna takarsan dibi görürsün kızım diye diye kendimi telkin ediyorum.
Soruyorum size. Nasıl üstesinden geldiniz? Nasıl yettiniz birden fazla çocuğa? Bu hissi yaşadınız mı sizlerde,nasıl atlattınız?Güzel birşeyler duymaya ihtiyacım var. Yoksa mutsuzluktan delireceğim.
Beni kimse anlamıyormuş gibi geliyor.
Yorumlara hemen dönemezsem kusura bakmayın. Malum sınırlı zamanda yazabiliyorum.
6 yaşında bir kızı ve 40 günlük bir oğlu olan bir anne olarak,sanırım lohusa depresyonuna yeni yeni giriyorum.
Okullar yeni açıldı biliyorsunuz,geçen hafta oryantasyon haftasıydı kızım ilkokula başladı. Geçen haftaya kadar geçen bebekli 1 ay,çok ağladım,çok üzüldüm ama içime içime. Kimseye yansıtmadım kendi kendime yaşadım ama tek kaldıkça şimdi şimdi dertleniyorum.
Bu saat oldu ben daha öğlen yemeği yiyemedim,1 bardak süt içtim bir ara onunla akşamı ettim çünkü,
Oğlum aglamaya başlayınca asla susmuyor. Gazlı bir bebek ve kucağımdan indiremiyorum. Sabah 7.30 da kalktık daha yeni uyudu ki kıpraşıyor her an uyanabilir. Bu ay alması gerekenden az kilo almış zaten zira aglamaktan dinlenememekten sanıyorum çünkü sürekli memeyle kavga halinde. Belkide benim gerginliğim yansıyor ona bilmiyorum Doktor 1 hafta bakalım duruma göre mama takviyesi deneriz dedi. Sağlıklı olsunda emzirmeyeyim derken bir yandan,öte yandan günahı ne ki kızın 22 ay emdi seni diyorum. Mamaya başlarsam biliyorum ki biberona alışıp bırakacak beni.
Kızım uslu uyumlu bir çocuktu ama kardeşle dengeler değişti. Küsmeler başladı. Odasına çekilip tek başına oynarken bile üzülüyorum. Bebeklerini konuşturuyor kardeşinin altını degiştirmem gerekiyor vb şekilde. Canım acıyor.
Kızımı istediği yere götürüyorum,o mutlu oluyor ama bebeğim bebek arabasında ağzında emzik uyuyor bu kez ona üzülüyorum aç uyuyor diye ki maksimum 1 saat deliksiz uyudu,emzirip emzik verip yatırdım pusetine.
Emzik vermem derken,cuma günü kızımı okuldan almaya giderken kendimi oğlumun agzına emzik verirken buldum. O emziği vermesem ki pazartesiden perşembeye her sabah her akşam yaşadığım üzere,arabada ağlama krizi,kenara çekip emzirmeye çalışan bir ben buldum. Tamam durup emzireyim ama açlık değil diyorum zira 2 saat emzirmişim zaten uyumak için istiyor artık memeyi biliyorum ama öte yandan yüzüne bakınca boş boş plastik parçasını emip uyudu diye dertleniyorum.
Aglamasından iyidir diyorum kendi kendime kesmiyor beni. Şimdi yine az kilo aldıysa emziğe bağlayıp kendi kendimi yiyeceğim. Bakalım umarım öyle olmamıştır.
Sünnet düğünü vb törenlerden hoşlanmadığım için ve de ileride etkilenmesin genel anestezi almadan halledelim diye düşünerek sünnet ettirmeye karar verdik,bir yandan da ona üzülüyorum,minicik daha diyorumm
Kızımı servise versem dedim,istemiyor zaten ama istese bile ona ayırabilecek bütçem yok şu an,özel okulda zaten, zira balesi var halihazırda ,satranç istedi bu sene piyano keman dersi istedi,hepsine maddi anlamda yetmek zorlar yani bizi. Aktivitelerine ödemek daha mutlu edecek onu biliyorum hiç istemedigi o servise binmekten.
Servis işi de olmuyor öncelikli olarak istemediği için,sonra da maddi sebeplerle.
Yani bilemiyorum. Bu yetemiyorsun hissi yakama yapıştı inanın bırakmıyor.
Sanki birine yetişince öteki evladıma yetersiz kaliyorum.
Psikolojim bozuldu ve inanın sadece çocukları takıyorum. Ev işi yemek vs umurumda değil. Onlarda yetişmiyor zaten. 10 gunde 1 a dan z ye yapılıyor arkamı dönüyorum ev yine dandini. Birde buna takarsan dibi görürsün kızım diye diye kendimi telkin ediyorum.
Soruyorum size. Nasıl üstesinden geldiniz? Nasıl yettiniz birden fazla çocuğa? Bu hissi yaşadınız mı sizlerde,nasıl atlattınız?Güzel birşeyler duymaya ihtiyacım var. Yoksa mutsuzluktan delireceğim.
Beni kimse anlamıyormuş gibi geliyor.
Yorumlara hemen dönemezsem kusura bakmayın. Malum sınırlı zamanda yazabiliyorum.
