Kızlar ben bir daha olumlu-olumsuz hiçbir sonucumu ya da gelişmeyi bu sayfaya yazmayacağım. Başka sayfada yazdığım bir şeyi görürseniz de rica ederim gelip olumsuz yorumda bulunmayın. İçinizden "Deli bu zaten, bırakalım kendi kendini avutsun" diyebilirsiniz, kabulüm. İnsanın bazen kendini avutmaya da ihtiyacı olabiliyor. Buraya yazılan en ufak olumsuz güncellemede "Kaynımda da aynısı olmuştu. Sonra bir daha hiç çocuğu olmadı. Doktor da 'Zaten sen yaşamasan da olur artık çocuğun olmadığına göre' dedi" tadındaki yorumlar beni inanılmaz inanılmaz inanılmaz dibe çekiyor.
Kaygı bozukluğu yüzünden ciddi kilolar verip yemek yiyemez hale gelimiş, ilaç kullanmak zorunda kalmış, ancak o şekilde yeniden yemek yemeye başlayabilmiş bir insan olarak hala tamamen düzelebilmiş değilken en azından ilaçsız ayakta kalabilme ve hayatıma devam edebilme potansiyelimi dibine kadar korumak ve sürdürmek istiyorum. Takdir edersiniz ki hepimizin mücadelesi yeterince zor. Bu yolda maalesef kırmızı halılar üzerinde yürüyemeyenlerden olduk. "Olsun, bu da bizim sınavımızmış" dedik, yürümeye devam ettik.
Daha önce de 1-2 yorumuma "Nedense hep de ben bir şey deyince suç oluyor" gibi yorumlar geldiğinde de cevabım aynıydı. Hiç değişmedi. Hiçbirimiz "Toz pembe bulutlar üzerinde gezinelim, birbirimize yalandan umut pompalayalım" demiyoruz ama başkası üzerinden bu kadar negatifliği taşıyamıyorum. Çoğumuz maalesef kendi içimizde zaten yeterince negatifiz, kendimize karşı acımasızız. Bu negatiflik, dışarıdan da pompalanmaya başladığında iyice başa çıkılamaz hale geliyor. Herkesin yolu açık olsun. Sürecini takip ettiklerimi gerektiğinde özelden darlarım. Hepinizin yolu açık olsun.