- 12 Haziran 2016
- 2.124
- 842
- 123
Artık ben bi ANNEYİM...
Yavrucuğumu kucağıma almanın mutluluğunu tarif etmem imkansız..
Hani biz kadınlar, hamile olduğumuzu öğrendiğimiz zaman 9 ay boyunca
"Ay, karnım çatlamasa fazla...",
"Ay, çok kilo almasam bari..." endişeleri varya, inanın bebeğinizi elinize aldığınız zaman
"İyi ki çatlamış!!!"
"İyi ki çok kilo almışım!!" oluyor...
Ya bu duyguyu tarif etmek o kadar imkansız ki, nasıl anlatılır hiç bilmiyorum :)
Allahım, inşallah isteyen herkese nasip eder, Rabbim kimseyi bu güzel duygudan mahrum bırakmasın..
Eşim "Kız olursa, sevemem!!" derken,
şimdi "Oğlan olsa bu kadar olmazdı, iyi ki kızım olmuş" diyen bi adam oldu.
İsmini ne koyacağız diye o kadar sıkıntı yaptık, ama eşim yine "Gülseren olsun" dedi. Ben Allah'tan hep hayırlısını istedim, demek ki bunda da varmış bi hayır.
KV & KP bi ayrı şekillendiler zaten, ilk torunları değil, ama Oğullarından ilk torun olunca insan gerçekten bi değişiyor bunu kendim gördüm.
Hamileliğim boyunca bir çok şeye üzüle, üzüle, herşeyleri içime ata, ata... Bu küçücük bedeni ele alınca, çok BOŞ kaldı... Şimdi kuzuma baktıkça hep "İyi ki varsın!!" diyorum. Hani büyükler "ANNE olunca anlarsın!!" diyorlar ya, doğru... ANNE olunca anlıyorsun:
Hayatın, evladınla aslında daha güzel olduğunu!!
Hiç kimsenin bi gülücüğü, insanı bu kadar mutlu edemeyeceğini...
Onun ağlamasının, aslında ne kadar içimizi parçaladığını...
Canı yansa, bütün dünyayı o küçücük bi bakışı için bile karşınıza alacağınızı...
Ve en önemlisi de neyi anlıyorsunuz biliyor musunuz??
Hiç bişeyin aslında onun kadar değerli olmadığını!!!
Herkesin düşünceleri, duyguları farklı olabilir :) bunlar benim kendi hissettiklerim.
Ama çok büyük bir pişmanlığım da var
Ben hamileliğimin başından beri hep:
"Çok mu kilo aldım acaba?"
"Karnım çok mu çatlar ki??"
"Acaba ben bu kiloları nasıl vereceğim?" diye diye, yediklerime, içtiklerine hep dikkat ettim!! Yemedim, içmedim... Ama çok pişmanım..
Bebeğim 2.385 gr doğdu. Hani, biliyorum sonradan toparlanabilir. Doktor'da bunun bi sorun olmayacağını, sağlıklı olduğunu söyledi, ama keşke 30-40 kilo alsaydım da bebeğim de biraz dinç olsaydı.
Hiçbir zaman kiloları düşünmeyin, sonuçta sizin bedeninizden bir hayat çıkıyor.. İnsan pişman oluyor sonra, olumsuz bi durum oldu mu (BENİM GİBİ)...
Ama mutluyum, bebeğim elimde, ve çok sağlıklı!! Allah her isteyene bu güzel duyguyu nasip etsin inşallah :) duygularımı anlatmak istedim, kusura bakmayın biraz uzun oldu ama bu güzel hislerimi sizinle paylaşmak istedim :)
Hepinize 9 ay boyunca bana vermiş olduğunuz destekler için teşekkür ederim. Hepiniz destek oldunuz, yardımcı oldunuz, dost oldunuz, arkadaş oldunuz, dertlerime derman aradınız :) bunun için hepinize ayrı ayrı teşekkür ediyorum :)
İyi Akşamlar :)
Yavrucuğumu kucağıma almanın mutluluğunu tarif etmem imkansız..
Hani biz kadınlar, hamile olduğumuzu öğrendiğimiz zaman 9 ay boyunca
"Ay, karnım çatlamasa fazla...",
"Ay, çok kilo almasam bari..." endişeleri varya, inanın bebeğinizi elinize aldığınız zaman
"İyi ki çatlamış!!!"
"İyi ki çok kilo almışım!!" oluyor...
Ya bu duyguyu tarif etmek o kadar imkansız ki, nasıl anlatılır hiç bilmiyorum :)
Allahım, inşallah isteyen herkese nasip eder, Rabbim kimseyi bu güzel duygudan mahrum bırakmasın..
Eşim "Kız olursa, sevemem!!" derken,
şimdi "Oğlan olsa bu kadar olmazdı, iyi ki kızım olmuş" diyen bi adam oldu.
İsmini ne koyacağız diye o kadar sıkıntı yaptık, ama eşim yine "Gülseren olsun" dedi. Ben Allah'tan hep hayırlısını istedim, demek ki bunda da varmış bi hayır.
KV & KP bi ayrı şekillendiler zaten, ilk torunları değil, ama Oğullarından ilk torun olunca insan gerçekten bi değişiyor bunu kendim gördüm.
Hamileliğim boyunca bir çok şeye üzüle, üzüle, herşeyleri içime ata, ata... Bu küçücük bedeni ele alınca, çok BOŞ kaldı... Şimdi kuzuma baktıkça hep "İyi ki varsın!!" diyorum. Hani büyükler "ANNE olunca anlarsın!!" diyorlar ya, doğru... ANNE olunca anlıyorsun:
Hayatın, evladınla aslında daha güzel olduğunu!!
Hiç kimsenin bi gülücüğü, insanı bu kadar mutlu edemeyeceğini...
Onun ağlamasının, aslında ne kadar içimizi parçaladığını...
Canı yansa, bütün dünyayı o küçücük bi bakışı için bile karşınıza alacağınızı...
Ve en önemlisi de neyi anlıyorsunuz biliyor musunuz??
Hiç bişeyin aslında onun kadar değerli olmadığını!!!
Herkesin düşünceleri, duyguları farklı olabilir :) bunlar benim kendi hissettiklerim.
Ama çok büyük bir pişmanlığım da var
Ben hamileliğimin başından beri hep:
"Çok mu kilo aldım acaba?"
"Karnım çok mu çatlar ki??"
"Acaba ben bu kiloları nasıl vereceğim?" diye diye, yediklerime, içtiklerine hep dikkat ettim!! Yemedim, içmedim... Ama çok pişmanım..
Bebeğim 2.385 gr doğdu. Hani, biliyorum sonradan toparlanabilir. Doktor'da bunun bi sorun olmayacağını, sağlıklı olduğunu söyledi, ama keşke 30-40 kilo alsaydım da bebeğim de biraz dinç olsaydı.
Hiçbir zaman kiloları düşünmeyin, sonuçta sizin bedeninizden bir hayat çıkıyor.. İnsan pişman oluyor sonra, olumsuz bi durum oldu mu (BENİM GİBİ)...
Ama mutluyum, bebeğim elimde, ve çok sağlıklı!! Allah her isteyene bu güzel duyguyu nasip etsin inşallah :) duygularımı anlatmak istedim, kusura bakmayın biraz uzun oldu ama bu güzel hislerimi sizinle paylaşmak istedim :)
Hepinize 9 ay boyunca bana vermiş olduğunuz destekler için teşekkür ederim. Hepiniz destek oldunuz, yardımcı oldunuz, dost oldunuz, arkadaş oldunuz, dertlerime derman aradınız :) bunun için hepinize ayrı ayrı teşekkür ediyorum :)
İyi Akşamlar :)