Tükeniyor zihnimde kelimelerim. Yazsam olmuyor. Konuşsam boşuna. Sussam tutamıyorum. Kimse içimdekini bilmiyor. Kötü hissedince söyleyemiyorum. Kolay gelmiyor bana da, yaşamak. Zor ama güzel bir o kadar. Onlar kendilerini düşünüyorlar sadece. Bencilce. Bazen iyi sanıp kötü çıkanlar oluyor... Bir de... Karşılarındakinin acısı değil umrularında. Kimse sormuyor kimseye 'Ne düşünüyorsun' diye. Herkes kötü. Kötü düşünüyor.
Herkes için en iyisi demek ki susmak. Görmezden gelmek acıyı. İçine gömmek bencilliği. Mutlu olmaya çalışmak. Şüphesiz, tek yüzle hayata bakmak. Tek olan hayata... İnsanlar karamsar, insanlar sorunlu, insanlar bencil, insanlar kötümser. Kimse susmayı da konuşmayı da tam olarak beceremiyor.
Hep bir umudum vardı hayattan. Çözüme yakın olduğumu düşünüp dururdum. Yenilmek, kaybetmek... Bana göre değildi. Elimden geleninden fazlasını çabalamaktı yaptığım... Şimdi de öyle hani. Ama susuyorum, sana hiç söylemeden. Hissettirmeden... Seni kırıp incitmeden, bu böyle. Bilmesen de... Susuyorum, seni severek. Seni koruyarak kendimce ve kendimde... En doğrusu susabilmek, bunu başarabilmek. Kendini kandırmak belki... Ama sende gördüğüm o 'üç' harf; o tek kelime, buna değer.
Ömrümün telaşı, hadi iyi geceler...
Ömrümün Telaşı-Ece...