Kızlar ameliyat sonrası uzun bir aradan sonra nihayet evime döndüm ve bilgisayarın başına geçtim. Bu süre zarfında o kadar çok mesaj aldım ki... Hepsine geri dönemesem bile hepsini okudum. İlginiz ve desteğiniz için çok teşekkür ederim arkadaşlar. Merak edenler için yaşadıklarımı size anlatmak istiyorum.
Birçoğunuz biliyorsunuz ki İstanbul'a uzak bir şehirde yaşadığım için doktorum Barış Çakır'la tanışmak ameliyattan bir gün önceye nasip olmuştu. 31 Ocak'ta muayeneye gittim. Tabii burada arkadaşlardan edindiğim bilgiler sayesinde doktora hiçbir şey sorma gereğini duymadım. Sadece silikon büyüklüğüne karar verdik. Sporcu sütyeni giydirerek birine 280cc, diğerine de 320cc silikon koydu. Daha onları yerleştirirken, "Sanırım 280." dedi. Ama ben 320cc silikonu beğendiğimi söyledim. Her ne kadar beni 280 için ikna etmeye çalışsa da 320 de ısrar ettim.
O akşam çok aşırı olmamakla birlikle bir heyecan, stres ve korku vardı. Neyse ki gece rahat uyudum. Sabah hastaneye gittim. Ameliyatım öğleden sonraydı. Odama yerleşince stres iyice arttı. Doktor gelip çizimlerimi yaparken, "280 mi, 300 mü?" diye sordu. "320" dedim. Daha sonra hemşire geldi, üzerime ameliyat kıyafetini giydirdi. Kan alması gerekiyordu ancak korkudan o kadar kastım ki kendimi bir türlü alamadı. Sonra gitti bana şurup getirdi. Bunun beni rahatlatacağını söyledi. İçtikten sonra diğer kolumdan kan alabildi. Daha sonra gelip beni sedye ile aldılar. Ameliyathaneye götürüp ameliyat masasına yatırdılar. O sırada dışarıda koşuşturma sesleri duyuyordum. Meğer Barış Bey'miş. Kapı açıldı, onun o koşuşunu ve aniden durup bana gülümsemesini görünce inanılmaz rahatladım. "Merhabaaaaa!" dedim. Geldi elimi tuttu. Bana cesaret vermeye çalıştı. Biraz sonra başımın döndüğünü hissettim. Veeee bayılmışım... Sonra "Altın Hanıııım!!!" sesleri ile uyandım. İçimden de diyorum ki, "Yaaaa sabah sabah işin yoksa kalk okula git. Of ya yine okul..." diyorum. Ama gözümü açıp doktorları görünce aklım başıma geldi. Elim göğsüme gitti. Göğüslerimi hissedince, "Oh çok şükür" dedim. "Kaç cc?" diye sordum. "320" dediler. İnanamadım. Çok da mutlu olum. Hep istediğim 320cc'lik silikondu. Sonra odama götürdüler beni. Ağrı falan yoktu. Kendimi çok iyi hissediyordum. Akşam sevgili oraletim beni ziyarete geldi. Zaten iyiydim, iyice iyi oldum. Sohbet ettik. Yine beni güldürdü, mutlu etti. Sonra doktor geldi kontrole. Ve oraletle beraber benden sonra ameliyat olan sevgili abcj'nin yanına gittiler. Sonra hemşireler beni ayağa kaldırmaya çalıştılar ama başım döndü kalkamadım. Biraz sonra tekrar denediler. Kalktım yürüdüm. Ara sıra ağrım oldu ama çok aşırı ağrım olmadı. Zaten sürekli ağrı kesici veriyorlar. Sabah yine kalkmam zor oldu ama kalkınca kendimi daha iyi hissettim. Öğlen eve gittik. Birkaç gece oturarak uyudum. Çünkü yatınca dikişler acıyordu. İki gün sonra direnler alındı, Bandajlar açıldı. İlk defa göğüslerimi gördüm. O gün abcj arkadaşımla da tanışmış olduk. Sporcu sütyeni giydirildi. Çok rahatladım. 15. gün kontrolüne de gittikten sonra nihayet evime döndüm.
Artık sizlerle beraberim arkadaşlar. Ve de çok mutluyum :)))
Birçoğunuz biliyorsunuz ki İstanbul'a uzak bir şehirde yaşadığım için doktorum Barış Çakır'la tanışmak ameliyattan bir gün önceye nasip olmuştu. 31 Ocak'ta muayeneye gittim. Tabii burada arkadaşlardan edindiğim bilgiler sayesinde doktora hiçbir şey sorma gereğini duymadım. Sadece silikon büyüklüğüne karar verdik. Sporcu sütyeni giydirerek birine 280cc, diğerine de 320cc silikon koydu. Daha onları yerleştirirken, "Sanırım 280." dedi. Ama ben 320cc silikonu beğendiğimi söyledim. Her ne kadar beni 280 için ikna etmeye çalışsa da 320 de ısrar ettim.
O akşam çok aşırı olmamakla birlikle bir heyecan, stres ve korku vardı. Neyse ki gece rahat uyudum. Sabah hastaneye gittim. Ameliyatım öğleden sonraydı. Odama yerleşince stres iyice arttı. Doktor gelip çizimlerimi yaparken, "280 mi, 300 mü?" diye sordu. "320" dedim. Daha sonra hemşire geldi, üzerime ameliyat kıyafetini giydirdi. Kan alması gerekiyordu ancak korkudan o kadar kastım ki kendimi bir türlü alamadı. Sonra gitti bana şurup getirdi. Bunun beni rahatlatacağını söyledi. İçtikten sonra diğer kolumdan kan alabildi. Daha sonra gelip beni sedye ile aldılar. Ameliyathaneye götürüp ameliyat masasına yatırdılar. O sırada dışarıda koşuşturma sesleri duyuyordum. Meğer Barış Bey'miş. Kapı açıldı, onun o koşuşunu ve aniden durup bana gülümsemesini görünce inanılmaz rahatladım. "Merhabaaaaa!" dedim. Geldi elimi tuttu. Bana cesaret vermeye çalıştı. Biraz sonra başımın döndüğünü hissettim. Veeee bayılmışım... Sonra "Altın Hanıııım!!!" sesleri ile uyandım. İçimden de diyorum ki, "Yaaaa sabah sabah işin yoksa kalk okula git. Of ya yine okul..." diyorum. Ama gözümü açıp doktorları görünce aklım başıma geldi. Elim göğsüme gitti. Göğüslerimi hissedince, "Oh çok şükür" dedim. "Kaç cc?" diye sordum. "320" dediler. İnanamadım. Çok da mutlu olum. Hep istediğim 320cc'lik silikondu. Sonra odama götürdüler beni. Ağrı falan yoktu. Kendimi çok iyi hissediyordum. Akşam sevgili oraletim beni ziyarete geldi. Zaten iyiydim, iyice iyi oldum. Sohbet ettik. Yine beni güldürdü, mutlu etti. Sonra doktor geldi kontrole. Ve oraletle beraber benden sonra ameliyat olan sevgili abcj'nin yanına gittiler. Sonra hemşireler beni ayağa kaldırmaya çalıştılar ama başım döndü kalkamadım. Biraz sonra tekrar denediler. Kalktım yürüdüm. Ara sıra ağrım oldu ama çok aşırı ağrım olmadı. Zaten sürekli ağrı kesici veriyorlar. Sabah yine kalkmam zor oldu ama kalkınca kendimi daha iyi hissettim. Öğlen eve gittik. Birkaç gece oturarak uyudum. Çünkü yatınca dikişler acıyordu. İki gün sonra direnler alındı, Bandajlar açıldı. İlk defa göğüslerimi gördüm. O gün abcj arkadaşımla da tanışmış olduk. Sporcu sütyeni giydirildi. Çok rahatladım. 15. gün kontrolüne de gittikten sonra nihayet evime döndüm.
Artık sizlerle beraberim arkadaşlar. Ve de çok mutluyum :)))
şükür bu sıkıntımızdan kurtulduk darısı olmak isteyen tüm arkadaşların başına 
ikimiz de aynı heyecanı stresi yaşıyorduk bak ne güzel sağ salim atlattık canım büyük geçmiş olsun senin adına çok sevindim. öpüyorum çok 