- 30 Kasım 2022
- 250
- 200
- 38
- Konu Sahibi KarisikDunya
- #1
Merhaba arkadaşlar, sizin de bakış açılarınız benim için önemli.
Ciddi kronik rahatsızlıklarıma karşın 3. gebeliğim profesör dr hocalarımızın takibi ve destekleriyle gebeliğin 6. ayına ulaştık. Şimdi son 3 aylık sıkıntılı süreç sonunda inşallah bebeğimizi kucağımıza alacağız. Ailem destek olmak yerine yer yer köstek oldular. Onları affedemiyorum.
Dediğim gibi affedemiyoruz çünkü eşim de çok çaresiz kaldı, maddi/manevi tükendik, benim annem de babam da devletin üst mertebelerinden emekli (durumları bizden misliyle iyi) ve biz evsiz kaldığımızda dahi destek olmak yerine kendileri yazlık ev derdine düştüler.
Eşim onlara yalvarırcasına kadın tuttum, yemeği, temizliği yapacak, anne sen sadece Karışık Dünya’ nın yanında dur, atak geçirince babamla hastaneye yetiştirin ya da bana haber verin izin alıp geleyim dedi. Farklı günlerde 2 gün durdular ben atak geçirirken yardımcı kadın son seviyede farketmiş, eşimin akrabalarını çağırmış ama benim annem ve babam gelmedi.
Şimdi beni ve karnımdaki bebeğimi ölüme terkeden anne ve babamla konuşmuyoruz, annem tutup eşimin teyzesine benim de hemoglobin seviyem düştü kendimle ilgilenmem gerekiyor demiş, yahu ben bu halde tüm değerlerim altüst onları görmüyorum bile çünkü ataklarım sıklaştı, hal böyle olunca eşimin akrabaları da bunlar nasıl insan diyor.
Şimdi Allah izin verirse 3 ay sonra doğumum olacak ve yine annem gelmeyecek çünkü eşim bunca boşvermişliklerini yaşayınca onlar hayatımıza dahil olamazlar, hadi torun nedir bilmiyorlar ama sen evlatlarısın, senin ölme ihtimalini bile umursamadılar diyor. Nitekim haklı da ama benim içimde ölenleri tahmin bile edemez.
Arkadaşlar dünyanın merkezindeki bu kibirli insaları ben artık anne baba gözüyle göremiyorum. Ne kötülüklerini isterim ne de iyiliklerini. Hiç benim hissedeniniz var mı? Annem büyük teyzesine nasılsa sonunda barışır demiş. Doğumumda yanımda ne annem ne de başka bir yakınım olacak, yapayalnız olacağım sadece eşim ve tutacağımız kadın olacak.
Ciddi kronik rahatsızlıklarıma karşın 3. gebeliğim profesör dr hocalarımızın takibi ve destekleriyle gebeliğin 6. ayına ulaştık. Şimdi son 3 aylık sıkıntılı süreç sonunda inşallah bebeğimizi kucağımıza alacağız. Ailem destek olmak yerine yer yer köstek oldular. Onları affedemiyorum.
Dediğim gibi affedemiyoruz çünkü eşim de çok çaresiz kaldı, maddi/manevi tükendik, benim annem de babam da devletin üst mertebelerinden emekli (durumları bizden misliyle iyi) ve biz evsiz kaldığımızda dahi destek olmak yerine kendileri yazlık ev derdine düştüler.
Eşim onlara yalvarırcasına kadın tuttum, yemeği, temizliği yapacak, anne sen sadece Karışık Dünya’ nın yanında dur, atak geçirince babamla hastaneye yetiştirin ya da bana haber verin izin alıp geleyim dedi. Farklı günlerde 2 gün durdular ben atak geçirirken yardımcı kadın son seviyede farketmiş, eşimin akrabalarını çağırmış ama benim annem ve babam gelmedi.
Şimdi beni ve karnımdaki bebeğimi ölüme terkeden anne ve babamla konuşmuyoruz, annem tutup eşimin teyzesine benim de hemoglobin seviyem düştü kendimle ilgilenmem gerekiyor demiş, yahu ben bu halde tüm değerlerim altüst onları görmüyorum bile çünkü ataklarım sıklaştı, hal böyle olunca eşimin akrabaları da bunlar nasıl insan diyor.
Şimdi Allah izin verirse 3 ay sonra doğumum olacak ve yine annem gelmeyecek çünkü eşim bunca boşvermişliklerini yaşayınca onlar hayatımıza dahil olamazlar, hadi torun nedir bilmiyorlar ama sen evlatlarısın, senin ölme ihtimalini bile umursamadılar diyor. Nitekim haklı da ama benim içimde ölenleri tahmin bile edemez.
Arkadaşlar dünyanın merkezindeki bu kibirli insaları ben artık anne baba gözüyle göremiyorum. Ne kötülüklerini isterim ne de iyiliklerini. Hiç benim hissedeniniz var mı? Annem büyük teyzesine nasılsa sonunda barışır demiş. Doğumumda yanımda ne annem ne de başka bir yakınım olacak, yapayalnız olacağım sadece eşim ve tutacağımız kadın olacak.
