Resmen evli değilken ilişkimin 10.yılında aldatıldım, evli olmamamıza, çoluk çocuğumuz olmamasına rağmen içine düştüğüm karmaşayı dün gibi hatırlıyorum. Çocukluk aşkımdı, gençliğimin ve yetişkinliğimin en güzel yılları da onunla geçmişti. Terk edeceğimi biliyordum ama nasıl yapacaktım onu bilmiyordum, 10 yılın ardından ortak bir hayatımız vardı, çocukluktan gelen alışkanlıklarımız vardı, 30 yaşındaydım ve sudan çıkmış balık gibiydim. Onu terk etmek üç ayımı, hayatımı normale döndürmek beş yılımı aldı. Biz kadınlar duygusal varlıklarız, o yüzden burada atıp tutan kahramanlara tebessüm ediyorum sadece. Olabilecek en iğrenç şekilde aldatıldım ve nefret etmem gereken o adamı ağlaya zırlaya terk ettim, anılarım vardı, yıllarım vardı, insan üstü bir emeğim vardı o yüzden bocalamanız bana hiç anormal gelmiyor. Üstelik benden farklı olarak annesiniz, düşünmeniz gereken bir evladınız da var. Size tavsiyem bu işi zamana yayın ama zamana yaydığınız şey kendinizi toparlamak adına olsun. Çocukla boşanmak hem siz hem evladınız için zor bir süreç buna hazırlanın, ben evliliğinizin bundan sonra dikiş tutacağını düşünmüyorum, kumaş hasar almış bir kez. Doktora gitmeniz, destek almanız güze bir şey ama tek başına yeterli değil, kendinizi güvende hissetmeye , bir şeylere sarılmaya ihtiyacınız var, çalışmak bu konuda en iyi ilaç, Allah yardımcınız olsun, dertleşmek isterseniz hep buralardayım, sevgiler