Merhaba, uzun süredir takip ettiğim bu foruma paylaşma cesareti kazanarak yeni üye oldum. Birbirinize destek oluşunuzu, fikir paylaşımlarınızı uzun zamandır beğenerek izliyorum. Fakat dediğim gibi ben yazmaya ancak bugün cesaret edebildim. Cidden paylaşmaya ihtiyacım var. Aklınızı karıştırmadan nasıl özetlesem diye düşünüyorum, o kadar uzun ki, sorunum ailevi...Yalnız başına ev geçindimeye çalışan yaşlı bir kızım 
...Annem babam 1 yaşındayken boşanmışlar, annem beni alıp baba evine dönmüş. Ve baba evine çocukla dönmenin bedelini ne yazık ki diğer kardeşlerin çılgınlılarını, sorumsuzluklarını, kendi hayatlarını yaşama adına çevrelerine verdikleri zararları sineye çekerek ödedi. Özünde iyi ama menfaat noktasında bencilleşen yapıları bana yaprak dökümünü hatırlatıyor. Anneciğim ben 11 yaşındayken beni yurtdışında okutabilmek için görücü usulü bir evlilik daha yaptı, dediğim gibi 11 yaşındaydım ve annemi paylaşma fikri bana ölüm gibi geldi, belki evlilik fikrine alıştırılsaydım böyle olmazdı ama o kadar ani oldu ki istemedim. Annem eş adayına açık açık ben evlenmeyi düşünmüyorum eğer evlenirsem bu sadece çocuğumu orada okutabilmek için olacak diye söyleyince adam annemin dürüstlüğünü beğenmişti zaten. Görücü usulü pat diye bir evlilik sonra yurt dışına gittik, bir süre sonra yabancı bir memleket tanımadığın biriyle aynı evde yaşamak bana o kadar ağır geldi ki annem hastalanacağımdan korkup beni türkiyeye getirdi. Adamcağız orada olduğu için de evlilikleri bir süre sonra bitti. Benim yüzümden yani 
...bu bana ağır gelir mesela benim için yapılan bir evlilik ve benim için yıkılan yuva .. fedakarlık yapılması kişiyi eziyor ...bu arada anne tarafında cehalete ve egoya dayalı sorunlu bireylerin maceraları devam etti...yıllar geçti ve benim öz babama olan merakım giderek arttı, annem hep iyilerdi babamı aksiliklerinin kötü yanlarının olduğunu söylerken bile başka bir yanını öne sürerek tolore ederdi, içimde baba sevgisi vardı yani.. Ve karar verdik, onu arayıp buldum. Babamı ilk gördüğümde 19 yaşındaydım.. Ama şimdi ki aklım olsaydı inanın bulmaz öyle bırakırdım. Eğer çevrenizde annesini ya da babasını hiç görmemiş birileri varsa hiç arayıp bulmasın, çünkü babalık yapacak biri olsa zaten beni yıllardır aramadan durmazdı yı ben o kadar geç farkettim ki...Çocukluğunda menenjit geçirmiş, "bunu bahane ederek" ve "bu yüzden" tarif edilemeyecek ölçüde kırıcı. Bu konudaki tek tesellimse diğer evliliklerinden olan çocuklarını da terk etmiş olması. İnanın yaptıklarını başkalarına da yaptığını bilmesem intihar ederdim. Bu süreçte çok zorlandım, inançlı bir insan olduğum için dinen baban idare edeceksin anneye babaya of bile denmez mantığından dolayı susmaktan 27 yaşındayken bir sabah tansiyonum fırladı... sağlığımı kaybettim, sonra babamla görüşmeme kararı aldım. bu arad anne tarafımda yaşananlar, onların dededen kalma evin satılmasına sebep olmaları, anneannemin annemi düşünmeyip diğer kızını durdurmaması neticesinde şimdi biz babamın sahip olduğu dairelerden birine taşındık, taşınmaz olsaydık, babasız büyümüş bir insanın babasından gel burada otur lafını duyması o kadar büyük mutluluk ki. Ama biz bu eve taşınınca evin sahibi o olduğu için gelip annemi taciz etmeye, şiddet uygulamaya başladı... Anneme sorsanız kızım eskiden baban böyle değildi delirmiş adeta diyor, ama ben buna inanmıyorum, bence annem babamı tanımayı başaramadı. zaten babamla ilk başbaşa sohbetimizde annemin anlattıklarından çok farklı olduğunu anlamıştım ... ayrı oldukları için buraya taşınınca annem muatap olmak zorunda kaldı... size evladım deyip sahip çıkmayan birine muhtaç olmak o kadar acı veriyor ki. Kira vermeye gücüm yetmediği için hala bu evde oturmak zorundayım... 34 yaşındayım ve annemle yaşıyorum, evi ben geçindirmek zorundayım, işsizim ve işsizlik sürecinde epey borçlandım. Bu arada öfkem o kadar çoğaldı ki annemin kardeşlerinin yaptılarını artık idare edemez oldum. O evi satarken annemi göz göre göre eski kocasına muhtaç ettiler, ben üniversite öğrencisiydim, okulumu bitiremedim 3 sınıfta terk ettim ve 12 yıldır ev geçindirmek için uğraşıyorum, kendimi çok yorgun hissediyorum..ve kadere çoook inanıyorum, aklımızın ucundan geçmeyen şeyler yaşayarak bu noktaya gelişimizi keşke görseydiniz ne demek istediğimi daha iyi anlardınız. birileri bişey yapıyor ve sen iradenden alınmışçasına bazı şeyleri yaşıyorsun ... bunu anlatmakta zorlanıyorum ama yemin ederim başkaları senin hayatına şekil verebiliyor bazen ... tüm bunları yaşarken burada anlatamadığım detaylar içimi öyle çok acıttı ki... geçim derdi, kariyerimi nasıl oluşturacağım deyip çabalamalarla 12 yılım geçti... bekar bir kızın ev geçindirmesi çoook zor ...12 yıldır savaşıyorum bazı cepheleri kazanarak iyi bir cv oluşturmayı başardım allaha şükür ama şuan işsiz kaldım ...mücadele, mücadele, mücadele hayatım bundan ibaret oldu ... derken ... beni seven bir tanıdığım tarafından evlenmem için teşvik etme çabasına girdi... tüm bayram tatili boyunca beni tanıştırmak için ikna turları devam etti ama ben o kadar sıkıntıları olan bir insanım ki, görücüye çıkmak için sahip olduğum şartlar hiç uygun değil gibi geliyor bana, çevremdekilerse beni böyle olmadığına ikna etmeye çalışıyor. erkek tarafı sürekli beni soruyormuş, babası nereli ne iş yapıyor falan sorularını duyunca tuhaf bi eziklik hissettim, ne diyeceğim babamla 19 yaşına kadar görüşmemiştim, sonra görüştüm sonra böyle böyle oldu mu ? ... yoksa beni teyzem özel hayatında bir hata yapıp taşınmak için evi sattırdı şehir değiştirdi bu yüzden onunla dargınız mı ? off kafam o kadar karışık ki umarım sizin de aklınızı karıştırmamışımdır ... kol kırılır yen içinde kalır diye biriktirdiklerim kimseye anlatamadıklarım benim bunlar... Çünkü ben kızarım, öfkem içimde kasırgalar koparır ama, aile bireylerime laf söyletmem, ben söylerim ama kimseye söyletmem !...hata yaptılar ama bana ve anneme karşı, kimseye değil.. çevremdeki insanların dedikodu merakı ve gözlemlerim beni korkuttu...insanlar birbirinin açığını arıyor adeta... o yüzden ketumlaşa ketumlaşa, kızılcık şerbeti içtim diye diye, gerçekleri söylediğim zaman kırılıp incinmekten korkuyorum... zaten bazılarını ailevi sırlar olduğu için hayatım boyunca söylemeyeceğim o a ayrı... rica ediyorum bana akıl verin... 1. sorum : çalışıp annesine bakmakla yükümlü ve epey borcu olan bir kız evliliği düşünmek için borçlarının bitmesini mi beklemeli ? yani tanış dedikleri kişiyle tanışmaya bile çekiniyorum ... ev geçindirme derdinden özel hayatımı hiç yaşayamadım ki ...2. sorumda evleneceğim kişiye babam ve bazı akrabalarımla görüşmeme nedenlerimi nasıl anlatacağım, bilmiyorum ...34 yılı özetlemeye kalkınca karman çorman oldu galiba kusura bakmayın ...çok karışık olduysa açıklamaya çalışırım.
...Annem babam 1 yaşındayken boşanmışlar, annem beni alıp baba evine dönmüş. Ve baba evine çocukla dönmenin bedelini ne yazık ki diğer kardeşlerin çılgınlılarını, sorumsuzluklarını, kendi hayatlarını yaşama adına çevrelerine verdikleri zararları sineye çekerek ödedi. Özünde iyi ama menfaat noktasında bencilleşen yapıları bana yaprak dökümünü hatırlatıyor. Anneciğim ben 11 yaşındayken beni yurtdışında okutabilmek için görücü usulü bir evlilik daha yaptı, dediğim gibi 11 yaşındaydım ve annemi paylaşma fikri bana ölüm gibi geldi, belki evlilik fikrine alıştırılsaydım böyle olmazdı ama o kadar ani oldu ki istemedim. Annem eş adayına açık açık ben evlenmeyi düşünmüyorum eğer evlenirsem bu sadece çocuğumu orada okutabilmek için olacak diye söyleyince adam annemin dürüstlüğünü beğenmişti zaten. Görücü usulü pat diye bir evlilik sonra yurt dışına gittik, bir süre sonra yabancı bir memleket tanımadığın biriyle aynı evde yaşamak bana o kadar ağır geldi ki annem hastalanacağımdan korkup beni türkiyeye getirdi. Adamcağız orada olduğu için de evlilikleri bir süre sonra bitti. Benim yüzümden yani ...bu bana ağır gelir mesela benim için yapılan bir evlilik ve benim için yıkılan yuva .. fedakarlık yapılması kişiyi eziyor ...bu arada anne tarafında cehalete ve egoya dayalı sorunlu bireylerin maceraları devam etti...yıllar geçti ve benim öz babama olan merakım giderek arttı, annem hep iyilerdi babamı aksiliklerinin kötü yanlarının olduğunu söylerken bile başka bir yanını öne sürerek tolore ederdi, içimde baba sevgisi vardı yani.. Ve karar verdik, onu arayıp buldum. Babamı ilk gördüğümde 19 yaşındaydım.. Ama şimdi ki aklım olsaydı inanın bulmaz öyle bırakırdım. Eğer çevrenizde annesini ya da babasını hiç görmemiş birileri varsa hiç arayıp bulmasın, çünkü babalık yapacak biri olsa zaten beni yıllardır aramadan durmazdı yı ben o kadar geç farkettim ki...Çocukluğunda menenjit geçirmiş, "bunu bahane ederek" ve "bu yüzden" tarif edilemeyecek ölçüde kırıcı. Bu konudaki tek tesellimse diğer evliliklerinden olan çocuklarını da terk etmiş olması. İnanın yaptıklarını başkalarına da yaptığını bilmesem intihar ederdim. Bu süreçte çok zorlandım, inançlı bir insan olduğum için dinen baban idare edeceksin anneye babaya of bile denmez mantığından dolayı susmaktan 27 yaşındayken bir sabah tansiyonum fırladı... sağlığımı kaybettim, sonra babamla görüşmeme kararı aldım. bu arad anne tarafımda yaşananlar, onların dededen kalma evin satılmasına sebep olmaları, anneannemin annemi düşünmeyip diğer kızını durdurmaması neticesinde şimdi biz babamın sahip olduğu dairelerden birine taşındık, taşınmaz olsaydık, babasız büyümüş bir insanın babasından gel burada otur lafını duyması o kadar büyük mutluluk ki. Ama biz bu eve taşınınca evin sahibi o olduğu için gelip annemi taciz etmeye, şiddet uygulamaya başladı... Anneme sorsanız kızım eskiden baban böyle değildi delirmiş adeta diyor, ama ben buna inanmıyorum, bence annem babamı tanımayı başaramadı. zaten babamla ilk başbaşa sohbetimizde annemin anlattıklarından çok farklı olduğunu anlamıştım ... ayrı oldukları için buraya taşınınca annem muatap olmak zorunda kaldı... size evladım deyip sahip çıkmayan birine muhtaç olmak o kadar acı veriyor ki. Kira vermeye gücüm yetmediği için hala bu evde oturmak zorundayım... 34 yaşındayım ve annemle yaşıyorum, evi ben geçindirmek zorundayım, işsizim ve işsizlik sürecinde epey borçlandım. Bu arada öfkem o kadar çoğaldı ki annemin kardeşlerinin yaptılarını artık idare edemez oldum. O evi satarken annemi göz göre göre eski kocasına muhtaç ettiler, ben üniversite öğrencisiydim, okulumu bitiremedim 3 sınıfta terk ettim ve 12 yıldır ev geçindirmek için uğraşıyorum, kendimi çok yorgun hissediyorum..ve kadere çoook inanıyorum, aklımızın ucundan geçmeyen şeyler yaşayarak bu noktaya gelişimizi keşke görseydiniz ne demek istediğimi daha iyi anlardınız. birileri bişey yapıyor ve sen iradenden alınmışçasına bazı şeyleri yaşıyorsun ... bunu anlatmakta zorlanıyorum ama yemin ederim başkaları senin hayatına şekil verebiliyor bazen ... tüm bunları yaşarken burada anlatamadığım detaylar içimi öyle çok acıttı ki... geçim derdi, kariyerimi nasıl oluşturacağım deyip çabalamalarla 12 yılım geçti... bekar bir kızın ev geçindirmesi çoook zor ...12 yıldır savaşıyorum bazı cepheleri kazanarak iyi bir cv oluşturmayı başardım allaha şükür ama şuan işsiz kaldım ...mücadele, mücadele, mücadele hayatım bundan ibaret oldu ... derken ... beni seven bir tanıdığım tarafından evlenmem için teşvik etme çabasına girdi... tüm bayram tatili boyunca beni tanıştırmak için ikna turları devam etti ama ben o kadar sıkıntıları olan bir insanım ki, görücüye çıkmak için sahip olduğum şartlar hiç uygun değil gibi geliyor bana, çevremdekilerse beni böyle olmadığına ikna etmeye çalışıyor. erkek tarafı sürekli beni soruyormuş, babası nereli ne iş yapıyor falan sorularını duyunca tuhaf bi eziklik hissettim, ne diyeceğim babamla 19 yaşına kadar görüşmemiştim, sonra görüştüm sonra böyle böyle oldu mu ? ... yoksa beni teyzem özel hayatında bir hata yapıp taşınmak için evi sattırdı şehir değiştirdi bu yüzden onunla dargınız mı ? off kafam o kadar karışık ki umarım sizin de aklınızı karıştırmamışımdır ... kol kırılır yen içinde kalır diye biriktirdiklerim kimseye anlatamadıklarım benim bunlar... Çünkü ben kızarım, öfkem içimde kasırgalar koparır ama, aile bireylerime laf söyletmem, ben söylerim ama kimseye söyletmem !...hata yaptılar ama bana ve anneme karşı, kimseye değil.. çevremdeki insanların dedikodu merakı ve gözlemlerim beni korkuttu...insanlar birbirinin açığını arıyor adeta... o yüzden ketumlaşa ketumlaşa, kızılcık şerbeti içtim diye diye, gerçekleri söylediğim zaman kırılıp incinmekten korkuyorum... zaten bazılarını ailevi sırlar olduğu için hayatım boyunca söylemeyeceğim o a ayrı... rica ediyorum bana akıl verin... 1. sorum : çalışıp annesine bakmakla yükümlü ve epey borcu olan bir kız evliliği düşünmek için borçlarının bitmesini mi beklemeli ? yani tanış dedikleri kişiyle tanışmaya bile çekiniyorum ... ev geçindirme derdinden özel hayatımı hiç yaşayamadım ki ...2. sorumda evleneceğim kişiye babam ve bazı akrabalarımla görüşmeme nedenlerimi nasıl anlatacağım, bilmiyorum ...34 yılı özetlemeye kalkınca karman çorman oldu galiba kusura bakmayın ...çok karışık olduysa açıklamaya çalışırım.
