Benimkiler baştan evlenmeseler daha doğru bir hareket olurmuş.
Yaşadıklarınızı en iyi sizbilirsiniz. Çocuğunuz için hangisi daha iyi olacaksa ona göre karar verin. Her evlilik kendine özel.
O kadar uzun mesele ki yazmaya bile mecalim yok , kısaca alkol, şiddet.
Mesela bu durum o zaman acıtmazdı ama şu an düşününce kötü oluyorum. 
evet keşke boşansalar dediğim o kadar zaman oldu ki. Hatta bir gün bana sordular ve tabi ki boşanmaları gerektiğini söyledim ve babacığım rahat etmek için böyle dediğimi (evet suç mu?) ve şeytanlık yaptığımı söyledi
Sanırım tek şansım bu kadar berbatlığın içinde sevgi de görmüş olmam. Eksikliğini yaşadıkları şey doğru düzgün bir aile. Zaten çoğu boşanan nasıl boşanıyor görüyoruz, özellikle bu babalar evde olsa da huzur vermiyor ki. Verse zaten boşanılmayacak.herkese çok teşekkürler yorumlarınız için.. gelen yorumlara göre mutsuz bir ailenin, çocuğun üzerinde daha fazla etkisi var gibi duruyor. ayrılmış ailenin çocukları muhakkak ki bir eksiklik ve yarım kalmışlık yaşıyorlar ama daha mutlu gibiler sanırım. teşekkürler tekrar herkese
guzel kardesim yazdıklarınızı okudum, en dogru kararı vereceginize eminim. Cok dogru yazmıslar, mutsuz evde mutlu cocuk buyumez..
Bosanmasalar da babalik yapmazmis bu adam. Bosandı diye cocugunu gormeyen insan degildir zira2-2.5 yaşlarındayken annem ve babam boşanmış. Annemle birlikte dedemin evinde büyüdüm. Bir gün olsun babamın eksikliğini hissetirmediler, çok mutlu güzel bir çocukluk geçirdim.
Yaşım büyüdükçe bir yanımın eksikliğini hissetmeye başladım, çocukken fark etmiyordum belki umursamıyor gibi davranıyordum ama büyükçe bazı şeylerin farkına varmaya başladım. Arkadaşlarımla sokakta oynardık babaları işten gelirdi babalarına koşarlardı ben de çocuk aklı onların arkasından koşardım sonra durup bakakalırdım
Babam da ne beni görmeye geldi ne de iletişim kurdu. 27 yaşındayım ve babamı sokakta görsem tanımam, ne acı
sizin durumunuz nedir ? aile sıkıntısı mı yoksa boşanma mı ?
Boşanma. Ve tabi orta da bir de çocuk var
merhaba benim kızım da 2 yaşında.. çok üzüldüm durumunuza, umarım şimdi mutlusunuzdur.. sanırım ne kadar küçük o kadar iyi. psikoloğum da hep bu yönde konuşuyor..2-2.5 yaşlarındayken annem ve babam boşanmış. Annemle birlikte dedemin evinde büyüdüm. Bir gün olsun babamın eksikliğini hissetirmediler, çok mutlu güzel bir çocukluk geçirdim.
Yaşım büyüdükçe bir yanımın eksikliğini hissetmeye başladım, çocukken fark etmiyordum belki umursamıyor gibi davranıyordum ama büyükçe bazı şeylerin farkına varmaya başladım. Arkadaşlarımla sokakta oynardık babaları işten gelirdi babalarına koşarlardı ben de çocuk aklı onların arkasından koşardım sonra durup bakakalırdım
Babam da ne beni görmeye geldi ne de iletişim kurdu. 27 yaşındayım ve babamı sokakta görsem tanımam, ne acı
