bahbel sana katılıyorum bende doğum iznindeyim doğuda eşimin yanına geldim ilk başlarda bende kızıma bakıp bakıp ağlıyordum günün yarısı ağlamakla geçiyordu dediğin gibi kızım artık gülüyor oynuyor iki aylık ve ben o gülünce herşeyi unutuyorum ailemi özlüyordum hatta kaynanamı bile yanımda istiyordum yalnız kaldım eşim sabah gidip akşam geliyo okuldan ve gecede yalnız yatıyorum kendimi bi ara çıldırcak gibi hissettim annemi arayıp hergün ağlıyodum ama geçti gitti hepsi çok şükür şimdi minik iki dudaktan fırlatılan bir gülücük bütüüüüüüüüün dünyayı unutturup beni en mutlu insan yapıyor
ayy ben kızımı çok seviyorum yaaaa
arkadaşım hiiiiiiiiç takma hepsi geçiiiiiiiip gidecek ve bebeğin seni en mutlu eden varlık olacak umutsuzluk yok lohusalık psikolojisi