Ailem yüzünden mi özgüven sorunu yaşıyorum?

Herkese merhaba. Benim 25 yaşım bitti 26imdan gün aliyorum. Universitem bitiyor bu sene ve iyi bir bölümde okudum,inşallah hayatımı güzel devam ettirebileceğim bir mesleğim olacak. (bunu konumun devamlılığı için yazıyorum).
Ama asıl sorun şu ki , benim özgüvenim çok çok düşük. Ailem bana hep cocukmuşum gözüyle baktılar. Daha geçen seneye kadar bir şeye yorum yapsam da yorumumu begenmeseler "sen çocuksun, sus" dediler. İnanın 24-25 yasimda bile bu lafları duydum. Şuan da da çekiyormuşum gibi girdiğim ortamlarda minyon da gozuktugum için hala cocukmuşum muamelesi görüyorum. Arkadaşlarıma "siz" diye hitap eden reyon görevlileri, bana "sen" diye hitap ediyorlar. Daha kötüsü de ben artık saygıyı hakettiğimi de düşünmüyorum sanırım. Ama insanlar bana bu muameleyi gösterecekler diye artık inanılmaz bir önyargıyla yaklaşiyorum herkese, yani onlar bana kötü davranmadan ben onlara kötü davranayım kafasına girdim gerçekten.
Yapım gereği soğukta bir insanım, hemen her ortama dahil olamam, olmak istesem de gerçekten fikirlerimin dinlenmediğini ya da söylediğim şeyler yüzünden eleştirildigimi fark ediyorum, ya da gerçekten artık beynim bana böyle hissettiriyor.
Bir de üstelik 3-4 senedir tek basima yaşiyorum.
İyi bir mesleğim var, yaşım 25 olmuş ama küçümsemek için demiyorum ilkokul-lise mezunu kuzenlerim kadar özgüvenim yok. Onların yanında ezilip büzülüyorum. Kendime ozsaygim da yok galiba. Bilmiyorum beceremiyorum bu işleri ve çok üzgünüm.
Bence ailem yüzünden oldu bu durum. Özellikle annem, beni içime kapanik büyüttü. Sürekli sus,sus deyip durdu. Şuan da apartman görevlisine "kolay gelsin" deyim, annem,25 yaşındaki benim için babama gidip "biliyor musun kızımız apartman gorevlisine kolay gelsin" dedi"akilli akıllı konuştu" falan diyor sanki 10 yaşindaymişim gibi.
Ortamlara da girip cikiyorum, yani ortamlara gir özgüvenin artar yorumları muhtemelen bir işe yaramayacak, çünkü halihazırda okul-staj-arkadas grubu gidip geliyorum.
+Şimdi ki annelere bakiyorum 5-6 aylık bebeklerine bile birey gözüyle bakiyorlar. Ben 26 yaşımda hala birey olabilme savaşı veriyorum.

Annen sıkıntılıymış hoş değil tavırları

Böyle insanlara en güzel muamele yok saymak, umursamamak. Beni de kibarlığımdan ötürü o şekilde nitelendirenler oluyor, nitelendirildiğimi anladığım an ufaktan küçümseyici bir yan bakış attım, umursamaz mooduma geçiyorum. En güzel ders oluyor. Onlara ders vermek içinde okuduğunuz bölüm ile ilgili çok güzel işler yapın. Şansınız bol olsun.

Evet ailenizin davranışlarına bakılırsa bu konudaki payları büyük ama bu aşılamayacak bir şey değil özellikle Şuan yalnız yaşamanız aslında size bunun farkına varıp bir şey yapmalıyım konusunda bir başlangıca da vesile olmuş bence yoksa aile evinde insan farkına varamayıp aile etkisinden yaşamaya devam edebiliyor bazen. Ortamlara gir çık demeyeceğim faydası olsa da her zaman çözüm olmuyor. Bu konuda psikologlardan destek alabilirsiniz önce temeli çözmek lazım herkes bu etkiden kolay çıkamayabilir. Daha profesyonel bir destekle aşabilirsiniz. Birkaç seans da olsa denemekten zarar gelmez. Bir de birilerine ders vermeyi deneyin. Bir şeyler öğretirken çok fazla aktif süre geçiririz o süreç sizi kendini ifade etme rahat konuşma noktasında destekleyebilir.

Öncelikle size iyi gelmeyen insanlardan uzak durmanizi ve psikolojik destek almanızı tavsiye ederim. İş hayatına girince ozguveniniz daha da artar. Ama destek de almak lazım. Benim de ailemden ziyade akrabalar hep küçümsedi beni. Bana hep erkekler beni kandıracak gözüyle baktılar. Akrabaların gözünde hep safım hep salağım. İstersen Oxford'u bitir bunlar asla değişmezler. En iyisi uzak durmak.

birderdimvars .!.:

Herkese merhaba. Benim 25 yaşım bitti 26imdan gün aliyorum. Universitem bitiyor bu sene ve iyi bir bölümde okudum,inşallah hayatımı güzel devam ettirebileceğim bir mesleğim olacak. (bunu konumun devamlılığı için yazıyorum).
Ama asıl sorun şu ki , benim özgüvenim çok çok düşük. Ailem bana hep cocukmuşum gözüyle baktılar. Daha geçen seneye kadar bir şeye yorum yapsam da yorumumu begenmeseler "sen çocuksun, sus" dediler. İnanın 24-25 yasimda bile bu lafları duydum. Şuan da da çekiyormuşum gibi girdiğim ortamlarda minyon da gozuktugum için hala cocukmuşum muamelesi görüyorum. Arkadaşlarıma "siz" diye hitap eden reyon görevlileri, bana "sen" diye hitap ediyorlar. Daha kötüsü de ben artık saygıyı hakettiğimi de düşünmüyorum sanırım. Ama insanlar bana bu muameleyi gösterecekler diye artık inanılmaz bir önyargıyla yaklaşiyorum herkese, yani onlar bana kötü davranmadan ben onlara kötü davranayım kafasına girdim gerçekten.
Yapım gereği soğukta bir insanım, hemen her ortama dahil olamam, olmak istesem de gerçekten fikirlerimin dinlenmediğini ya da söylediğim şeyler yüzünden eleştirildigimi fark ediyorum, ya da gerçekten artık beynim bana böyle hissettiriyor.
Bir de üstelik 3-4 senedir tek basima yaşiyorum.
İyi bir mesleğim var, yaşım 25 olmuş ama küçümsemek için demiyorum ilkokul-lise mezunu kuzenlerim kadar özgüvenim yok. Onların yanında ezilip büzülüyorum. Kendime ozsaygim da yok galiba. Bilmiyorum beceremiyorum bu işleri ve çok üzgünüm.
Bence ailem yüzünden oldu bu durum. Özellikle annem, beni içime kapanik büyüttü. Sürekli sus,sus deyip durdu. Şuan da apartman görevlisine "kolay gelsin" deyim, annem,25 yaşındaki benim için babama gidip "biliyor musun kızımız apartman gorevlisine kolay gelsin" dedi"akilli akıllı konuştu" falan diyor sanki 10 yaşindaymişim gibi.
Ortamlara da girip cikiyorum, yani ortamlara gir özgüvenin artar yorumları muhtemelen bir işe yaramayacak, çünkü halihazırda okul-staj-arkadas grubu gidip geliyorum.
+Şimdi ki annelere bakiyorum 5-6 aylık bebeklerine bile birey gözüyle bakiyorlar. Ben 26 yaşımda hala birey olabilme savaşı veriyorum.

Genişletmek için tıkla...

biliyor musun kızımız apartman gorevlisine kolay gelsin" dedi"akilli akıllı konuştu"
Bu kısma kadar sizin gibi yetişen çok insan var diyecektim ama bu kısım beni benden aldı. 20 li yaşta koca kızın akıllı akıllı konuşması nedir yaaa. Anneniz sıkıntılı. Sizde ailenizden kaynaklı küçük görünme kısmına takılmışsınız.
Aklınızda şunu oturtmaya çalışın, ailem dışında insanlar beni birey olarak görüyor. Küçük şeylere takılmayın (reyon görevlilerinin sen demesi gibi) Etrafa beni çocuk görecekler diyerek bakmayın. bakış açınızı değiştirin kısacası.
Ailenizle de az ilişki temiz ilişki iyidir.

birderdimvars .!.:

Herkese merhaba. Benim 25 yaşım bitti 26imdan gün aliyorum. Universitem bitiyor bu sene ve iyi bir bölümde okudum,inşallah hayatımı güzel devam ettirebileceğim bir mesleğim olacak. (bunu konumun devamlılığı için yazıyorum).
Ama asıl sorun şu ki , benim özgüvenim çok çok düşük. Ailem bana hep cocukmuşum gözüyle baktılar. Daha geçen seneye kadar bir şeye yorum yapsam da yorumumu begenmeseler "sen çocuksun, sus" dediler. İnanın 24-25 yasimda bile bu lafları duydum. Şuan da da çekiyormuşum gibi girdiğim ortamlarda minyon da gozuktugum için hala cocukmuşum muamelesi görüyorum. Arkadaşlarıma "siz" diye hitap eden reyon görevlileri, bana "sen" diye hitap ediyorlar. Daha kötüsü de ben artık saygıyı hakettiğimi de düşünmüyorum sanırım. Ama insanlar bana bu muameleyi gösterecekler diye artık inanılmaz bir önyargıyla yaklaşiyorum herkese, yani onlar bana kötü davranmadan ben onlara kötü davranayım kafasına girdim gerçekten.
Yapım gereği soğukta bir insanım, hemen her ortama dahil olamam, olmak istesem de gerçekten fikirlerimin dinlenmediğini ya da söylediğim şeyler yüzünden eleştirildigimi fark ediyorum, ya da gerçekten artık beynim bana böyle hissettiriyor.
Bir de üstelik 3-4 senedir tek basima yaşiyorum.
İyi bir mesleğim var, yaşım 25 olmuş ama küçümsemek için demiyorum ilkokul-lise mezunu kuzenlerim kadar özgüvenim yok. Onların yanında ezilip büzülüyorum. Kendime ozsaygim da yok galiba. Bilmiyorum beceremiyorum bu işleri ve çok üzgünüm.
Bence ailem yüzünden oldu bu durum. Özellikle annem, beni içime kapanik büyüttü. Sürekli sus,sus deyip durdu. Şuan da apartman görevlisine "kolay gelsin" deyim, annem,25 yaşındaki benim için babama gidip "biliyor musun kızımız apartman gorevlisine kolay gelsin" dedi"akilli akıllı konuştu" falan diyor sanki 10 yaşindaymişim gibi.
Ortamlara da girip cikiyorum, yani ortamlara gir özgüvenin artar yorumları muhtemelen bir işe yaramayacak, çünkü halihazırda okul-staj-arkadas grubu gidip geliyorum.
+Şimdi ki annelere bakiyorum 5-6 aylık bebeklerine bile birey gözüyle bakiyorlar. Ben 26 yaşımda hala birey olabilme savaşı veriyorum.

Genişletmek için tıkla...

Baba konusunda her baba böyledir az çok 30’a merdiven dayadım hala benden bahsederken çocuk der onların gözünde çocuğuz çünkü bundan olabilir mi
Sen diye hitap eden bir reyon görevlisi olduğunda da uyarın kendini biraz eksik hissetsin siz değil o hissetsin

Özgüvensizliği kırmanın en güzel pratik yollarından biri kendinle alay etmeyi başarmaktır kimseye gerek kalmadan kendi kendinle dalga geçeceksin ki insanlarla ilişkilerin daha sıcak samimi ilerlesin.

Başkalarına kötü davranma kısmını geç kendine karma yaratma boş yere

yalnizkus_ .!.:

Böyle insanlara en güzel muamele yok saymak, umursamamak. Beni de kibarlığımdan ötürü o şekilde nitelendirenler oluyor, nitelendirildiğimi anladığım an ufaktan küçümseyici bir yan bakış attım, umursamaz mooduma geçiyorum. En güzel ders oluyor. Onlara ders vermek içinde okuduğunuz bölüm ile ilgili çok güzel işler yapın. Şansınız bol olsun.

Genişletmek için tıkla...

Ben de o şekilde davranıyorum. İnanın bir ortama girince bilerek kibirli durmaya çalışıyorum. Çünkü ezilmekten korkuyorum.

Reinaa .!.:

Evet ailenizin davranışlarına bakılırsa bu konudaki payları büyük ama bu aşılamayacak bir şey değil özellikle Şuan yalnız yaşamanız aslında size bunun farkına varıp bir şey yapmalıyım konusunda bir başlangıca da vesile olmuş bence yoksa aile evinde insan farkına varamayıp aile etkisinden yaşamaya devam edebiliyor bazen. Ortamlara gir çık demeyeceğim faydası olsa da her zaman çözüm olmuyor. Bu konuda psikologlardan destek alabilirsiniz önce temeli çözmek lazım herkes bu etkiden kolay çıkamayabilir. Daha profesyonel bir destekle aşabilirsiniz. Birkaç seans da olsa denemekten zarar gelmez. Bir de birilerine ders vermeyi deneyin. Bir şeyler öğretirken çok fazla aktif süre geçiririz o süreç sizi kendini ifade etme rahat konuşma noktasında destekleyebilir.

Genişletmek için tıkla...

Psikologa gitmeyi ben de düşündüm ama ona bile cesaretim yok sanırım

balbazaar .!.:

biliyor musun kızımız apartman gorevlisine kolay gelsin" dedi"akilli akıllı konuştu"
Bu kısma kadar sizin gibi yetişen çok insan var diyecektim ama bu kısım beni benden aldı. 20 li yaşta koca kızın akıllı akıllı konuşması nedir yaaa. Anneniz sıkıntılı. Sizde ailenizden kaynaklı küçük görünme kısmına takılmışsınız.
Aklınızda şunu oturtmaya çalışın, ailem dışında insanlar beni birey olarak görüyor. Küçük şeylere takılmayın (reyon görevlilerinin sen demesi gibi) Etrafa beni çocuk görecekler diyerek bakmayın. bakış açınızı değiştirin kısacası.
Ailenizle de az ilişki temiz ilişki iyidir.

Genişletmek için tıkla...

Annem her yaptığım normal hareketi gidip babama, anneanneme anlattığı için utancima yapamiyordum artik. Böyle böyle de iletişimim koptu herkesle. Küçükken çok konuşkan bir çocuktum aslında begenmediğim seyleri söylerdim ama cevap olarak hep "çocuksun sus". 25 yaşıma geldim hala bu şekilde. Minyon görünmekte üstüne eklendi kendimi hiç büyümüş hissedemiyorum gerçekten

Elenora_ .!.:

Baba konusunda her baba böyledir az çok 30’a merdiven dayadım hala benden bahsederken çocuk der onların gözünde çocuğuz çünkü bundan olabilir mi
Sen diye hitap eden bir reyon görevlisi olduğunda da uyarın kendini biraz eksik hissetsin siz değil o hissetsin

Özgüvensizliği kırmanın en güzel pratik yollarından biri kendinle alay etmeyi başarmaktır kimseye gerek kalmadan kendi kendinle dalga geçeceksin ki insanlarla ilişkilerin daha sıcak samimi ilerlesin.

Başkalarına kötü davranma kısmını geç kendine karma yaratma boş yere

Genişletmek için tıkla...

Başkalarına kötü davranma konusu gerçekten benim icin çözülmez bir sorun oldu. İnsan "önyargılı" olmaktan yorulur mu? Ben yoruluyorum gerçekten. İnsanlar bana kuçumseyici bir şey diyecek diye ben onlardan önce davranayim diyorum. Normal olmadığının farkındayım maalesef..
Söylediklerinizi deniycem çok teşekkür ederim yorum için.

Bazen reyon görevlileri satış danışmanları vs böyle ters davranabiliyorlar. Benim de özgüvenim yüksektir her ortamda konuşur ederim ama ters bir görevli giyim kuşama vs bakarak hemen mahalle ağzına geçiyor. Böyle durumlarda yerinizi ve haddinizi bilin siz diye hitap edin diyorum, sonra müdüre söylüyorum tavrında aşırı suratsızlık görürsem. Aileniz fazla korumacı izole bir şekilde yetiştirmişler o yüzden kolay gelsin vs demeniz de onlara şaşırtıcı geliyordur. Bundan rahatsız olduğunuzu belirtebilirsiniz ailenize. İş hayatına gireceğim ve bu sözler tavırlar beni çok etkiliyor gibi bir açıklama yaparsanız durumu anlarlar diye düşünüyorum

birderdimvars .!.:

Başkalarına kötü davranma konusu gerçekten benim icin çözülmez bir sorun oldu. İnsan "önyargılı" olmaktan yorulur mu? Ben yoruluyorum gerçekten. İnsanlar bana kuçumseyici bir şey diyecek diye ben onlardan önce davranayim diyorum. Normal olmadığının farkındayım maalesef..
Söylediklerinizi deniycem çok teşekkür ederim yorum için.

Genişletmek için tıkla...

Rica ederim ama bu durum seni ilerde daha da zorlar tek kalırsın git gide insanlara karşı hep nefretle yaklaşma ne kadar doğru
Tamam Katılıyorum Allah’ın İstanbul’u bile metroköy artık gözümde insanlar mütevazılığı eziklik sanıyor maalesef ama yine de sen duruşu olan bir kadın olduğun sürece bir çekinme söz konusu oluyor.
Sert yaptığında senden daha sert yapacak bir psikopata denk gelmen olası bunu da düşün derim

birderdimvars .!.:

Ben de o şekilde davranıyorum. İnanın bir ortama girince bilerek kibirli durmaya çalışıyorum. Çünkü ezilmekten korkuyorum.

Genişletmek için tıkla...

Ve gerçekten işe yarıyor, ki hiç ama hiç sevmem kibirli olmayı ve olunmasını. İnsan insana neler yaptırıyor, üzücü.