Sevgilimle 3 yıllık güzel bir ilişkimiz var. ılk günden beri hep evlenmeyi düşündük. Ama ben okuduğum için sabırla bekledik. Üniversite bitsin diye 2 yıl bekledik, sonra ben öğretmenlik okuduğum için girmem gereken sınavlara girdim; onların sonuçlarını da sabırla bekledik. Ve sıra geldi iş bulmama. Onu da buldum. Bu arada sevgilim de boş durmadı,çalışıyordu;işi bırakmak zorunda kaldı ama ben aileme karşı zorda kalmayayım diye lise mezunu olduğundan açıköğretim okumaya,dershaneye gitmeye başladı. En azından üniv. diplomam olsun,seni utandırmayayım diye düşündü. Hiçbir zaman ben daha eğitimliyim diye sorun çıkarmadı, tam tersine kurslara, iş mülakatlarına beni getirip götüren; başarılarımla havaya uçan o oldu. Hep yanımdaydı,hatta diyebilirim ki onun motivasyonu sayesinde böyle yüksek başarılar elde ettim.
Ailem,özellikle annem baya evhamlı yapıda olduğundan 3 yıl anlatamadım ilişkimizi. Moderndirler ama onların kafalarında"Ya dersler kötüleşirse" "tartışırlar da sınavları iyi geçmezse" türünden endişeler yaşamasınlar diye anlatamadım. Yoksa ben küçüklüğümden beri ailemle paylaşırdım hemen hemen her şeyimi.
Onca uykusuz gece,stres ve karın ağrılarından sonra 2 hafta kadar önce anlatmayı başarabildim. Ciddiyiz filan dedim, herşeyini anlattım ki aileler filan çok benziyor birbirine. Bu arada ablam 1 ay sonra evleniyor, onun düğünden önce bir söz taksak dedim.Tabi siz onunla ve daha sonra ailesiyle tanıştıktan sonra. Tamam dediler hatta şu zaman tanışırız onla, gelecek hafta ailesiyle,gelecek hafta söz diye.Ama bir hafta sonra söz anca askerden sonra olsun,2 yıl daha bekleyin.Hem işleriniz uyuşmuyor diyip tüm hevesimi kursağımda bıraktılar.
Ben öğretmenim o satış danışmanı diye küçük görüyorlar onu.Ama o bu işi,sırf onlarla tanışırken işsiz sorumsuz görünmemek için kabul etti. Üstelik çok da yoğun çalışıyor. Ailesinin maddi durumu iyi.Hayalinde kendi işini yapmak var,sermeyesi de var.Ama askerden sonra planlıyorduk çünkü bir kaç ay sonra askere gidecek.
Günlerdir ağlıyoruz,bittik tükendik. O kadar çok kavga koptu ki evde ailemle. 3 yıldır onu tanıyan destekleyen,seven, kardeşimsin sen de, arkanızdayım diyen ablam bile düğünün arasında olmasın,hem onlar büyük, haklı askerden sonra olsun diyor
( Kabus gibi geçiyor günler bizim için. Stresten devamlı ağlıyoruz,kalbime hep ağrılar giriyor. Kötü bir şey yapmıyoruz ki,hemen düğün de olsun istemiyoruz. Sabırla 3 yıl bekledik,artık biz de parmaklarımızda yüzük görmek istiyoruz.
Aşkımla tanıştı ailem, en mutlu olmam gereken o gece de bile sürekli ağladım kavga ettik gece boyunca(( Sen pırıl pırılsın bak,iyisin ama söz yapamayız askerden önce diyorlar. Biliyorum onun işi askerden sonra olacak ve henüz garantili değil diye.Benden profesör beklerlermiş, nasıl ayarlayabilirim ki sevdiğimin işini.Herşeyim 4/4'lük olamaz ki benim ama olmak zorunda gibi. Bu Cmt ailesi de tanışmaya gelecek. Ama ailem kararlı,işiniz hiç uyuşmuyor herkesle tanışırız ama söz askerden sonra diyorlar. O askerdeyken bende aklı kalacak, ben de kimsenin arkadaşlık tekliflerini istemiyorum. Yüzüğümüz olsa dünyanın en mutlu insanları olacağız. Sizce napmam lazım, nolur bir yol gösterin kızlar.Stresten biz de tartışıyoruz arada,bu sefer daha da çok üzülüyoruz
((Çooook bunaldımmm. Napıcam Allahımmm offf?:gitme:
Ailem,özellikle annem baya evhamlı yapıda olduğundan 3 yıl anlatamadım ilişkimizi. Moderndirler ama onların kafalarında"Ya dersler kötüleşirse" "tartışırlar da sınavları iyi geçmezse" türünden endişeler yaşamasınlar diye anlatamadım. Yoksa ben küçüklüğümden beri ailemle paylaşırdım hemen hemen her şeyimi.
Onca uykusuz gece,stres ve karın ağrılarından sonra 2 hafta kadar önce anlatmayı başarabildim. Ciddiyiz filan dedim, herşeyini anlattım ki aileler filan çok benziyor birbirine. Bu arada ablam 1 ay sonra evleniyor, onun düğünden önce bir söz taksak dedim.Tabi siz onunla ve daha sonra ailesiyle tanıştıktan sonra. Tamam dediler hatta şu zaman tanışırız onla, gelecek hafta ailesiyle,gelecek hafta söz diye.Ama bir hafta sonra söz anca askerden sonra olsun,2 yıl daha bekleyin.Hem işleriniz uyuşmuyor diyip tüm hevesimi kursağımda bıraktılar.
Ben öğretmenim o satış danışmanı diye küçük görüyorlar onu.Ama o bu işi,sırf onlarla tanışırken işsiz sorumsuz görünmemek için kabul etti. Üstelik çok da yoğun çalışıyor. Ailesinin maddi durumu iyi.Hayalinde kendi işini yapmak var,sermeyesi de var.Ama askerden sonra planlıyorduk çünkü bir kaç ay sonra askere gidecek.
Günlerdir ağlıyoruz,bittik tükendik. O kadar çok kavga koptu ki evde ailemle. 3 yıldır onu tanıyan destekleyen,seven, kardeşimsin sen de, arkanızdayım diyen ablam bile düğünün arasında olmasın,hem onlar büyük, haklı askerden sonra olsun diyor
( Kabus gibi geçiyor günler bizim için. Stresten devamlı ağlıyoruz,kalbime hep ağrılar giriyor. Kötü bir şey yapmıyoruz ki,hemen düğün de olsun istemiyoruz. Sabırla 3 yıl bekledik,artık biz de parmaklarımızda yüzük görmek istiyoruz.Aşkımla tanıştı ailem, en mutlu olmam gereken o gece de bile sürekli ağladım kavga ettik gece boyunca
(( Sen pırıl pırılsın bak,iyisin ama söz yapamayız askerden önce diyorlar. Biliyorum onun işi askerden sonra olacak ve henüz garantili değil diye.Benden profesör beklerlermiş, nasıl ayarlayabilirim ki sevdiğimin işini.Herşeyim 4/4'lük olamaz ki benim ama olmak zorunda gibi. Bu Cmt ailesi de tanışmaya gelecek. Ama ailem kararlı,işiniz hiç uyuşmuyor herkesle tanışırız ama söz askerden sonra diyorlar. O askerdeyken bende aklı kalacak, ben de kimsenin arkadaşlık tekliflerini istemiyorum. Yüzüğümüz olsa dünyanın en mutlu insanları olacağız. Sizce napmam lazım, nolur bir yol gösterin kızlar.Stresten biz de tartışıyoruz arada,bu sefer daha da çok üzülüyoruz ((Çooook bunaldımmm. Napıcam Allahımmm offf?:gitme:
Son düzenleyen: Moderatör:
lmaz:Çok üzgünüm çoook
