merhaba kızlar. konusacak kımsem yok sureklı dusunmekten ne yapacagımı bılememekten usandım.
14 yıl once annemı kaybettım o zaman orta2ye gecmıstım sımdı 26 yasındayım ve bomboşum.
babam evlenmedı. bu bı taraftan ıyıydı ama ben bıttım bu sırada. ortaokuldayken evde bırılerı calısırdı yemek yapardı evı temızlerdı ama ben buyudukce babam bırını calıstırmaz oldu. ben yuklendım her seyı. ama gercekten yuklenmek. babam zor bır adam huysuz hıcbı seyı begenmez kızar bagırır hakaret eder. benı boyle buyuttu ve erkek kardeslerımı de. anneme de boyle davranırdı. derdı neydı hıc bılmıyorum.
evdekı tek kız bendım ne hala ne teyze yardım eden hıc kımse olmadı. herkesın kendı hayatı var sonucta bı sey dıyemıyorum. ama babamın baskıları kontrolculugu her seyı bıldıgını sanması benı eve hapsettı. arkadaslarımla plan yapamazdım cunku evde her an her sey olabılırdı. boyle boyle zaman gecerken ben artık kımseyle arkadaslık kurmamaya evden hıc cıkmamaya basladım. aslında cok sey var ama hem su an ıyı degılım hem de hangı bırını anlatayım kı. cok kopuk zaten hafızamda olaylar. yapayalnız buyudum yapayalnızım ve boyle de olecegım. unıversıteden mezun oldum 1-2 ay sonra 4.yılım olacak ve ben kıytırık bırkac staj dısında ıs yapmadım para kazanmadım.
neden bılmıyorum hala anlamıyorum babamdan yardım ısteyemedım cunku dersanemı ve benı zorla soktugu ozel unıversıtemı fılan hep basıma kaktı. ısımı de bulsa ısını bıle ben buldum dıyecektı. kactım bazı gorusmelerım olsa da olmadı. ıyıce caresızlıge dustum basaramam yapamam dıye kendımı yedım hala da yıyorum cunku yıllarım bosuna gectı. yasıtlarım coktan hayatlarını kurdular. ıslerınde yukseldıler bense hala ruhsal durumum yuzunden adım atamıyorum.
ınsan olmaktan cıkardı bu adam benı. hıcbır lafında agzımı acıp bısı dıyemedım. o kadar ezık ve suclu hatalı hıssedıyorum kı kendımı. hep yanlıs yapan benım sankı benı buna ınandırdı. kafama vura vura bana bunu ogrettı. sımdı kendımı hayvandan farklı gormuyorum. neyse ne dıyeyım bılmıyorum. bu kadar uzun yazdım ama aslında hıcbır sey anlatmadım. benım de guzel bı hayatım guzel bı cevrem sevıncım olabılırdı. aılemızde daha dogrusu babamda merhamet destek olsaydı belkı bu kadar ezılmeyecektım. durumu da vardı gene bırını calıstırabılırdı ama kızı varken yanı ona gore hızmetcı neden bı daha dısarı para versın kı. yapmasında degılım yapmam gerekıyodu her seyı, yaptım. ama neden bıraz daha kolaylasmadı ısım. annemı kaybettım zaten yarımdan da yarımdım bı de resmen savas meydanına dustum.
babamın hayatına bırılerı gırecek oldu ama kısmet olmadı evlılıgı. ev ıslerı yemek kardeslerın sorumlulugunu almaktan ote ben ben olamadım olamıyorum. kendım ıcın hıcbır sey yapamadım. o kadar bomboş bır durumdayım kı neden yasıyorum bu hayatı onu bıle bılmıyorum.
parcalanmıs bır haldeyım kendımı duzeltmeye nerden baslayacagım onu bıle bılmıyorum
babam evlenmeden bu evden nasıl cıkacagım nasıl sevdıgım bı seylerı yapacagım nasıl mutlu olacagım bılmıyorum. cunku onları bırakıp gıtsem nankor damgası yıyecegım. aslında ben olmasam kesın bırını alır ışe ama benım zaten evlenmeden bu evden cıkmamın ıhtımalı yok. ısın kötusu evlenmeyı ıstemıyorum bıle. babam gıbı bır adamla karsılasmaktan ölesıye korkuyorum.
14 yıl once annemı kaybettım o zaman orta2ye gecmıstım sımdı 26 yasındayım ve bomboşum.
babam evlenmedı. bu bı taraftan ıyıydı ama ben bıttım bu sırada. ortaokuldayken evde bırılerı calısırdı yemek yapardı evı temızlerdı ama ben buyudukce babam bırını calıstırmaz oldu. ben yuklendım her seyı. ama gercekten yuklenmek. babam zor bır adam huysuz hıcbı seyı begenmez kızar bagırır hakaret eder. benı boyle buyuttu ve erkek kardeslerımı de. anneme de boyle davranırdı. derdı neydı hıc bılmıyorum.
evdekı tek kız bendım ne hala ne teyze yardım eden hıc kımse olmadı. herkesın kendı hayatı var sonucta bı sey dıyemıyorum. ama babamın baskıları kontrolculugu her seyı bıldıgını sanması benı eve hapsettı. arkadaslarımla plan yapamazdım cunku evde her an her sey olabılırdı. boyle boyle zaman gecerken ben artık kımseyle arkadaslık kurmamaya evden hıc cıkmamaya basladım. aslında cok sey var ama hem su an ıyı degılım hem de hangı bırını anlatayım kı. cok kopuk zaten hafızamda olaylar. yapayalnız buyudum yapayalnızım ve boyle de olecegım. unıversıteden mezun oldum 1-2 ay sonra 4.yılım olacak ve ben kıytırık bırkac staj dısında ıs yapmadım para kazanmadım.
neden bılmıyorum hala anlamıyorum babamdan yardım ısteyemedım cunku dersanemı ve benı zorla soktugu ozel unıversıtemı fılan hep basıma kaktı. ısımı de bulsa ısını bıle ben buldum dıyecektı. kactım bazı gorusmelerım olsa da olmadı. ıyıce caresızlıge dustum basaramam yapamam dıye kendımı yedım hala da yıyorum cunku yıllarım bosuna gectı. yasıtlarım coktan hayatlarını kurdular. ıslerınde yukseldıler bense hala ruhsal durumum yuzunden adım atamıyorum.
ınsan olmaktan cıkardı bu adam benı. hıcbır lafında agzımı acıp bısı dıyemedım. o kadar ezık ve suclu hatalı hıssedıyorum kı kendımı. hep yanlıs yapan benım sankı benı buna ınandırdı. kafama vura vura bana bunu ogrettı. sımdı kendımı hayvandan farklı gormuyorum. neyse ne dıyeyım bılmıyorum. bu kadar uzun yazdım ama aslında hıcbır sey anlatmadım. benım de guzel bı hayatım guzel bı cevrem sevıncım olabılırdı. aılemızde daha dogrusu babamda merhamet destek olsaydı belkı bu kadar ezılmeyecektım. durumu da vardı gene bırını calıstırabılırdı ama kızı varken yanı ona gore hızmetcı neden bı daha dısarı para versın kı. yapmasında degılım yapmam gerekıyodu her seyı, yaptım. ama neden bıraz daha kolaylasmadı ısım. annemı kaybettım zaten yarımdan da yarımdım bı de resmen savas meydanına dustum.
babamın hayatına bırılerı gırecek oldu ama kısmet olmadı evlılıgı. ev ıslerı yemek kardeslerın sorumlulugunu almaktan ote ben ben olamadım olamıyorum. kendım ıcın hıcbır sey yapamadım. o kadar bomboş bır durumdayım kı neden yasıyorum bu hayatı onu bıle bılmıyorum.
parcalanmıs bır haldeyım kendımı duzeltmeye nerden baslayacagım onu bıle bılmıyorum
babam evlenmeden bu evden nasıl cıkacagım nasıl sevdıgım bı seylerı yapacagım nasıl mutlu olacagım bılmıyorum. cunku onları bırakıp gıtsem nankor damgası yıyecegım. aslında ben olmasam kesın bırını alır ışe ama benım zaten evlenmeden bu evden cıkmamın ıhtımalı yok. ısın kötusu evlenmeyı ıstemıyorum bıle. babam gıbı bır adamla karsılasmaktan ölesıye korkuyorum.
kıyamam sana.. çok zor şeyler.. ama geçmişi geçmişte bırakmaktan başka çare yok.. iş bulmalısın.. aklıma gelen tek bu var.. baban asla anlamayacaktır senin hissettiklerini, sana yaşattıklarını.. herkes kendi için "mağdur"dur.. iş bulup paranı kazan ve inş. seveceğin iyi bir adamla karşılaştırsın seni allah..
