Yok ayrılmadım, daha dogrusu ayrılamadım bırakmadı.
Ben hep icime atıyorum ve konussam bile beni ne kadar rahatlattıgı tartısılır..
Kendimi, hayatımı hiiicc düsünmüyorum, düsünemiyorum ki, bugün dısardaydım ve sadece haftasonum var babamın yanında calısıyorum cok yogunum, eve bazen erken bazen gec geliyorum is senin isin olunca belli bir saatin olmuyor, sadece haftasonu bir gün dısarı cıkabiliyorum bugün 18:30' da babam aradı eve gidiyormus, evde kimse yok tabii, kız kardesimi aramıs söylenmis, '' cok geziyorsunuz '' bu saate kadar gezmeyin diye, hayatımı anlattım yukarıda, gercekten cok mu gezmek bu anlayamıyorum babamı, erkek arkadasımın benim icin dogru insan olduguna inanıyorum, onun karakteriyle alakalı bir sıkıntım yok Allaha cok sükür, tek sıkıntım artık resmiyete dökmek istemesi, aslında bende istiyorum kim istemez ki sevdigi insanla hayatını birlestirme yolunda ilk adımı atmak? Ama babam böyle olunca soguyorum herseyden, kacıyorum..
Babam 1 saat yalnız kalamıyor hadi söz' de, nisan' da sorun yok, ama ya onlardan sonra? Kız kardesim de evlenince? Aynı apartman' da olalım, ya da aynı sokakta bende böyle düsündüm bir zamanlar, ama böyle olmakla da babamın derdine care olamayacagımı düsünüyorum simdi, o hic yalnız kalmak istemiyor.
Evde hep ses olsun, insan olsun istiyor ama ona sorsan cocukları evlendirince ben yalnız yasarım!
Yanıma da alırım onu kabul etse, hemde seve seve, belki eder kim bilir gelecegi? Evlenmeye de nasıl baktıgını bilmiyorum evlenirim demiyor, evlenmem de demiyor. Ama bu yastan sonra zor artık falan diyor. Yani iki ucu b..klu degnek!