Ağlaya ağlaya utanarak yazıyorum aynaya bakmaya yüzüm dâhi yok insan kendinden utanır mı ben utanıyorum öyle bir psikolojideyim ki sanki cinayet,hırsızlık işlemişim öyle ağır utanma suçluluk duygusu.
21 yaşındayım 4 senedir birlikte olduğum sevgilimle ilişkiye girdim aşk insanin gözünü o kadar kör ediyor ki başkası olsa evlenmeden sakın diyen ben kendim o hataya düştüm çünkü evleneceğimize çok inandım tanıştığımız günden beri tek hedefimiz evlilikti çok sıkıntılar yaşadık atlattık askerden geldi etti tek geriye kalan işini düzenini kurması.
Kafama yanlış zamanda dank etti belkide bilemiyorum ama hayat bu yarın ne olacağını bilemeyiz ya evlenemezsek bunu yaşadığım ilkim olan adamla ya gelecegimiz olmazsa ben kendimi cok kotu hissediyorum artık tabikide sevdigim adamdan baska biriyle evlilik yuva kurmak aklimin ucundan gecmiyor ama hicbir insan da benle evlenmez bekaretim gitmis sonucta hakkimda ne dusunurlerde konusurlar kim bilir anlatamiyorum icimdeki dusunceyi insallah beni anlamissinizdir cok degisik bi psikolojideyim iğrenç bi insan mıyım ben ?
Sakin ol.
Yetişkin kadınsın, birlikte olduğun adam da sevdiğin adam.
Savaş çıkarmadın, adam öldürmedin, ormanları yakmadın, yetim hakkı yemedin.
Seviştin diye dünya yıkılmaz.
Kendini böyle bir psikolojiye sokarsan kendi akış ve ruh sağlığını da bozarsın.
Karşındaki insanı da gerersin.
Eğer çok rahatsız olduysan, müstakbel eş adayına, bir anda kaptırdık kendimizi ama ben evliliğimize saklamak istiyorum bazı heyecanları dersin, oldu bitti.
Eğer inancına göre gunahı ise dert ettiğin, Allah büyük, tövbe edersin.
Eş adayına güvenmiyorsun da bu kadar pişmansan, bu da hayat dersi olur, canını sıkma...
saribaykuss
