- 30 Temmuz 2022
- 158
- 40
- 18
- 25
- Konu Sahibi hayattmavisi
-
- #1
İyi günler önceki konularımdan beni tanırsınız .Ben 23 yaşındayım diş hekimliği son sınıfım dünde konu açmıştım bugün hayatımı anlatacağım ne yapmam gerekiyor bilmiyorum sadece çok çok üzgünüm yani hiç olmaması gereken bir hayatmiş benimki gibi .Benim anne rahmine dustugum anda imtihanim başlamış annem beni düşürmek için ilaç içmiş ve o ilaçlar sağlığımı çok etkilemiş ayağim doğuştan eğriydi yuruyemiyordum tam 19 yaşına kadar.Ben hiç istenmeyen bir cocukmuşum ne annem sevdi beni ne ablam ne abim nede diğer büyükler kimseye birşey yapmadığım halde ablam abim sakat köpek diyip benimle dalga geçiyordu eşek kadar da dayak yiyordum onlardan ablam ve abimin maskarasiydim sürekli aşağilanma sürekli dalga gecilme ezilme dayak ve annem beni hiç ama hiç korumuyordu.Kucucuk bir çocuk en güvenli sandığı yerde evde bunları yaşıyordu .Hep korkak çekingen pisirik urkektim daha sonra okul hayatımda çok çok kötü geçti herkes sakat olusumla dalga geçiyordu lisede bu baskılardan yaşadığım zorbaliklardan majör depresyon geçirdim uzun yıllardır antidepresan kullanıyorum .Psikoga da gittim bir süre sonra maddi durumdan bırakmak zorunda kaldım.
Evet şuan iyi bir bölümde okuyorum ama artık hayatım yasamanin benim için bir anlamı olduğunu düşünmüyorum çünkü çok acı çektim hayatta burda yazamayacak kadar çok ve bambaşka şeyler en güzel yıllarım çocukluğum gençliğim gitti ellerimden artık hayallerimin gerçek olmasının hiçbir önemi yok gibi hissediyorum.Ne aşktan güldü yüzüm ne aileden hayata 10-0 geride başlamışım zaten .
Evet şuan iyi bir bölümde okuyorum ama artık hayatım yasamanin benim için bir anlamı olduğunu düşünmüyorum çünkü çok acı çektim hayatta burda yazamayacak kadar çok ve bambaşka şeyler en güzel yıllarım çocukluğum gençliğim gitti ellerimden artık hayallerimin gerçek olmasının hiçbir önemi yok gibi hissediyorum.Ne aşktan güldü yüzüm ne aileden hayata 10-0 geride başlamışım zaten .