Kararımı yargılamayın, döverek aşırı baskıyla falan değil yanlış anlaşılmasın ailem üzülmesin diye başımı kapattım. Ama artık içimden gelmiyor yapamıyorum vicdanen içim hiç rahat değil ama bir yandan istiyorum. Açılsam vicdan azabı çekecek gibi hissediyorum. Sürekli düşünüyorum açılsam pişman olur muyum diye ama ben yine de kendimi açılma hevesinden kurtaramıyorum. Kapandığım 6 yıl oldu 15 yaşındayken tesettürün anlamını bilmeden kapandım. Kendimi tanımaya başladıktan sonra çelişmeye başladığımı gördüm. Tam anlamıyla layığıyla görevimi getiremiyorum. İnsanlarla iç içe olmayı, gülmeyi kahkaha atmayı severim ve çok neşeliyim. Örtüm beni bunlardan biraz kısıtlıyor ister istemez. "Bu ne biçim kapalı?" dedirtecek tarzım yok ama uygun giyindiğim söylenemez. Bunu aileme nasıl anlatırım annemle konuşmayı denedim ama pek ciddiye alıp dinlemiyor. Susturuyor lütfen bana bir akıl verin. Nasıl kabul ettirebilirim bu durumu yoruldum? Babama söylemekten de çok korkuyorum.
Son düzenleme:
dersiniz ne zorunlu din dersi
