merhaba, kizkkardeşim ile ilgili bende buraya konu açmıştım. Geçen temmuz ayından beri konuşmuyorum, heryerden engelledim. Yüzyüze gelmemek için aile evime gidip gelmiyorum o varken (uzakta okuyor). Ailemin yanında benimle tartıştı, ailem ona hak verdi, şiddet uyguladi cocuklarimin önünde beni evden atti annemde kenarda durdu izledi…beni el birliği ile çıldırttılar.
Eskiden aman huzurumuz bozulmasın, idare et vs diye diye onun - en azından bana karşı- çok zehirli bir insan olduğunu anladım. çocukluğumuzdan beri bana karşı çok hirçın, saygısız, patavatsız ve psikolojik siddet uygulayan biri.
son yıllarda arada atışmalar oluyordu ama bir kac hafta sonra onun konusmasiyla bende konuşuyordum mesafeli olsamda. Artık şöyle düşünüyorum ben madem kötüyüm onun gözünde o zaman iletişime gerek yok. oda benim gözümde tam bir zorba, defalarca sınırlarını aştı, terbiyesizlik yaptı.. haa o zaman sonuçlarına katlanacak benim tavrim buna sebep oldu diyecek. velev ki bir yerde denk geleyim asla ama asla göz temasi yok, hitap ederek konusma yok. laf atsa uzak duruyorum o laf boşa gidiyor. apaçık haz edemiyor ama ugraşmaktan geri kalmiyor. ailemlede aram bozulmuştu kimse vazgecilmez değil kendinize gelin dedim. bana böyle muamele ederseniz gelmem sizde bizi görmezsiniz bitti gitti baska enayi bulun diye konuştum.
Uzun lafın kısası, ne kendisini görmek ne bos muhabbetini dinlemek istemiyorum. beni bu raddeye o getirdi. akil sağlığımı korumak zorundaydim çünkü dissosyatif halleri artik yaşamaya başlamıştım. sağlıklı olsun bana yeter çünkü bu kardeşliğin içine defalarca utanmadan 32 yaşinda olmasina ragmen getiren o.
sizi görmek istemiyorsa görmeyin duymayin resti çekin, akli basinda olsa pisman olur kendini düzeltir.
Şu bi gercek ki maalesef kardeste olsa insan kendi huzurunu sağlığını düşünmeli, onlar neden olduysa oturup biraz düşünsünler. ben bu konularda artik cok katı oldum diyebilirim