Arkadaşlar nasıl nereden başlayayım bilemedim uzun olacak biraz ama fikirlerinize ihtiyacım var.
23 yaşında bir ablam var. Ablam eskiden yani lisedeyken erkeklerle çok samimi olmazdı sevgili olma düşüncesi ona çok uzak gelirdi.Çünkü sadece derslerine çalışırdı çok çalışırdı gece gündüz. Anneme babama bizlere çok değer verirdi. Çok terbiyeli düzgündü. Ben hata yaptığımda sürekli bana akıl verirdi anneme babama üzülmesinler diye psikolojik destek olurdu. Gel gelelim ablam üniversiteye geçti. Birkaç ay geçmeden düşüncelerinde birdenbire değişiklik oldu. Erkeklerle samimi olmaya başladı. Bu arada çok çalışmaya devam etti. Ama öncekinden çok başka bir insan oldu. Çıktığı çocuğun babası hocaydı. Ablamla çıkarken sürekli diyormuş sen derslerine çok çalışıyorsun beni meslek sahibi olunca bırakırsın ben korkuyorum dermiş. Bir gün saçından bir tutam kesmiş anı kalsın diye saçma sapan bir neden de sunmuş ona. Birkaç gün sonra buna muska gibi bir şey vermiş nazardan korur falan diye. Ben gördüm bu ne dedim nazar değmesin diye babasına yazdırmış dedi. Bir şey diyemedim çünkü yanlış yapıyorsun dersem sanane diyecekti. Neyse bunlar çıkıyor mezun oldular ablam ikinci bir üniversiteyi kazandı de. Orada okurken yine bu çocukla çıkıyordu çocuk tam bir yalancı çıktı yok şunu kazandım da senin yüzünden bıraktım, sırf ablam onu bırakmasın diye vicdan azabı çektirmeye çalıştı oyun oynamaya başladı yani sürekli yalanlar söyledi. Ablam ondan bir şekilde ayrılmayı başardı zor olsa da. Sonra başka bir arkadaşıyla konuşmaya başladı o çocukla buluşacakken çocuk vazgeçti buluşmaktan. Daha sonra sınıfından bir çocuktan hoşlanmaya başlamış. Onunla da konuşmaya başladı. Çok aşıktı ablam ona aramayıp sormadığında ağlıyordu biz ailecek onun bu durumuna üzülüyorduk bir çocuk için kendine çektirdiği bize çektirdiği için. Onunla da ayrıldılar. Artık ablam çok karmaşık bir insandı sınıftan saçma sapan insanlarla konuşurdu gezerdi ailem de muhafazakardır ama çok sıkmazlar. Mesela okuduğu şehirde aynı sınıftan iyi niyetli olmadığı belli olan 30 lu yaşlara yaklaşmış bir insanla başbaşa bir yerlere gidip geziyor buna da ne var ki bunda diyordu. Ama erkekler zamanlarını öyle boş boş harcamazlar bunu herkes bilir vardır illa bir amacı. Kız arkadaşlarıyla samimi olamıyor hep erkeklerle konuşuyor ama ilerleyen zamanlarda da doğal olarak o erkekler niyetlerini bozuyorlar. Muhatap oldukları da iyi insanlar değil ki. Bu huyundan vazgeçiremedik ablamı. Kimseye güvenme dedikçe ben ne yapıyorum ki demeye başladı. Üniversiteye kadar erkeklere güvenmeyen utangaç tertemiz ablam gitti erkeklerle çok muhatap olan onlarla muhabbet etmekten hoşlanan biri çıktı. Mezun oldu atandı 2 hafta olmadan iş yerinden biriyle çıkmaya başladı. Ondan da ayrıldı ama hala erkeklere güvenmeye onlarla muhatap olmaya devam ediyor. Artık annem babam tükenmiş durumda. Babacım artık kafam doldu diyor yoruldum diyor sürekli konuşuyor kızamıyor kızdığında da ablam ben ne yapıyorum ki diyor. Ve ablam ilk çıktığı çocuktan sonra geceleri pek rahat olamadı psikolojik olarak sesler falan duyuyorum demeye başladı.Erkeklere güvenmekten onlarla muhatap olmaktan bıkmıyor İnanın o kadar karmaşık bir haldeyim ki anneme babama çok üzülüyorum.Mesleğimiz elimizde tam onlar rahatlayacakken düşüncesizce davranışları yüzünden mutlu olamıyorlar. Karışık yazdım daha birçok olay vardı ama çok uzun oldu kusuruma bakmayın.
23 yaşında bir ablam var. Ablam eskiden yani lisedeyken erkeklerle çok samimi olmazdı sevgili olma düşüncesi ona çok uzak gelirdi.Çünkü sadece derslerine çalışırdı çok çalışırdı gece gündüz. Anneme babama bizlere çok değer verirdi. Çok terbiyeli düzgündü. Ben hata yaptığımda sürekli bana akıl verirdi anneme babama üzülmesinler diye psikolojik destek olurdu. Gel gelelim ablam üniversiteye geçti. Birkaç ay geçmeden düşüncelerinde birdenbire değişiklik oldu. Erkeklerle samimi olmaya başladı. Bu arada çok çalışmaya devam etti. Ama öncekinden çok başka bir insan oldu. Çıktığı çocuğun babası hocaydı. Ablamla çıkarken sürekli diyormuş sen derslerine çok çalışıyorsun beni meslek sahibi olunca bırakırsın ben korkuyorum dermiş. Bir gün saçından bir tutam kesmiş anı kalsın diye saçma sapan bir neden de sunmuş ona. Birkaç gün sonra buna muska gibi bir şey vermiş nazardan korur falan diye. Ben gördüm bu ne dedim nazar değmesin diye babasına yazdırmış dedi. Bir şey diyemedim çünkü yanlış yapıyorsun dersem sanane diyecekti. Neyse bunlar çıkıyor mezun oldular ablam ikinci bir üniversiteyi kazandı de. Orada okurken yine bu çocukla çıkıyordu çocuk tam bir yalancı çıktı yok şunu kazandım da senin yüzünden bıraktım, sırf ablam onu bırakmasın diye vicdan azabı çektirmeye çalıştı oyun oynamaya başladı yani sürekli yalanlar söyledi. Ablam ondan bir şekilde ayrılmayı başardı zor olsa da. Sonra başka bir arkadaşıyla konuşmaya başladı o çocukla buluşacakken çocuk vazgeçti buluşmaktan. Daha sonra sınıfından bir çocuktan hoşlanmaya başlamış. Onunla da konuşmaya başladı. Çok aşıktı ablam ona aramayıp sormadığında ağlıyordu biz ailecek onun bu durumuna üzülüyorduk bir çocuk için kendine çektirdiği bize çektirdiği için. Onunla da ayrıldılar. Artık ablam çok karmaşık bir insandı sınıftan saçma sapan insanlarla konuşurdu gezerdi ailem de muhafazakardır ama çok sıkmazlar. Mesela okuduğu şehirde aynı sınıftan iyi niyetli olmadığı belli olan 30 lu yaşlara yaklaşmış bir insanla başbaşa bir yerlere gidip geziyor buna da ne var ki bunda diyordu. Ama erkekler zamanlarını öyle boş boş harcamazlar bunu herkes bilir vardır illa bir amacı. Kız arkadaşlarıyla samimi olamıyor hep erkeklerle konuşuyor ama ilerleyen zamanlarda da doğal olarak o erkekler niyetlerini bozuyorlar. Muhatap oldukları da iyi insanlar değil ki. Bu huyundan vazgeçiremedik ablamı. Kimseye güvenme dedikçe ben ne yapıyorum ki demeye başladı. Üniversiteye kadar erkeklere güvenmeyen utangaç tertemiz ablam gitti erkeklerle çok muhatap olan onlarla muhabbet etmekten hoşlanan biri çıktı. Mezun oldu atandı 2 hafta olmadan iş yerinden biriyle çıkmaya başladı. Ondan da ayrıldı ama hala erkeklere güvenmeye onlarla muhatap olmaya devam ediyor. Artık annem babam tükenmiş durumda. Babacım artık kafam doldu diyor yoruldum diyor sürekli konuşuyor kızamıyor kızdığında da ablam ben ne yapıyorum ki diyor. Ve ablam ilk çıktığı çocuktan sonra geceleri pek rahat olamadı psikolojik olarak sesler falan duyuyorum demeye başladı.Erkeklere güvenmekten onlarla muhatap olmaktan bıkmıyor İnanın o kadar karmaşık bir haldeyim ki anneme babama çok üzülüyorum.Mesleğimiz elimizde tam onlar rahatlayacakken düşüncesizce davranışları yüzünden mutlu olamıyorlar. Karışık yazdım daha birçok olay vardı ama çok uzun oldu kusuruma bakmayın.
Son düzenleme: