- 25 Mart 2022
- 245
- -5
- 43
-
- Konu Sahibi Kisirdongu
- #1
Merhaba,
Bu yaşima kadar kendimi kandırmışsim.iki oğlum var Allah'a şükür sağlıkları yerinde .
Nerden başlayacağim nasıl yazacağim bilmiyorum.....
Ergenlikte başlayan anksiyete ve sosyal fobisi yüzünden hem kendi hemde çocuklarıma travma yaşatmişsim haberim yokmuş.Yada vardi da görmek istemedim belki çünkü olacaklardan korkuyordum .
Kendimi bildim bileli hep çaliştim .
Eşim Türkiye'den yurtdışına geldiği için herşeyi ben üstlenmiştim .Birde toplam 10 sene işsiz kaldı.Eski bir ev almiştik ,hayali eve kat çıkartmak ve kiraya vermekti.
Bütün yük benim üstümdeydi yetişemiyordum
Çocuklarıma karşı hep ilgisiz ve asabiydim ,çok çok üzülerek söylüyorum.Değişmeye calişiyordum bir hafta sonra yine gergindim.Onlari ihmal ettim .
Yeterlice gelişmeleri için uğrasamadim
Biraz asosyal yaşadik ,evden işe işten eve
Şimdi patlak verdi ...
Oğlum 23 yaşinda üniversiteye gidiyor .
Çok içine kapanık hiç arkadaşi yok ,kız arkadaşı hiç olmadı , özgüveni yok.
Aşiri derecede zayıf ,yemek yiyemiyor.
Oğlum özür dilerim..ben seni görmedim Senin bu kadar acı cektiğini bilmedim .
Ben kendi duygularımla ilgili olduğum için göremedim . Depresyon, yetersizlik hissi ,Help Syndrom vs
Annemin babamın ,kardeşlerimin eşimin benim sorunlarına çözüm ararken çocuklarim olduğunu unutmuşsun .Onlarin.kalbine yeterlice dokunmamişsim .
Oğlum bizimle konuştu bir bölümünün yandiğini söyledi .Neden?iki kere sinaflara girmemiş ? Neden?yolda panik atak geçirmiş,kusmuş ve aklına sinaftan iptal ettirmeye gelmemiş.
Bana bile anlatmaya cekinmişki eve gelince herşey yolunda diyerek.
Son şansinida doğru düzgün calişamamiş .Neden? Oyun bağimlisi olduğu için ,gece iki üc kadar oyun oynardı bazı günler.Konuşurdum ama bende baba hiç bir ceza faaliyet yoktu.Oda tabi başarısız oldu.
Bunları anlatırken ne kadar zorlandiğini üzüldüğunu görmek içimi parçaladı.
Seviyordu bölümünü.Hep "uslu, sessiz"
Çocuk olduğu için bize yalan söyleyeceği aklama gelmezdi .
Sadece bu değil , 5 senedir hiç mutlu olmamiş,ben bilmiyorum o duyguyu diyor .Hayat benim için boş , anlamsız ,
Beklentim yok diyor
"Beni kim napsin bir kız arkadaşım bile yok "dedi.Ben çok mutsuzum,yattımi geri uyanmak istemiyorum,dedi .
Ağlayarak yazıyorum...
Biz seni nasıl bu kadar yalnız bırakmışsik,keşke zamanı geri ala bilseydim.
Kendime okadar kiziyorum ki ,egoistce davranmişsim.Evde kavga ederdim eşim bizimle dişarda vakit geçirmiyor diye.cocuklarida alıp yalnız gitmezdim .
Neden?niye diye soruyorum kendime?
Korku , herşeyin altında yatan korku
Boşanmaktan korktum , çünkü çocuklarım babalarını benden çok seviyorlardi.
Karşiliği ne derseniz , hiç!!!!
Evi kaba inşaat , paramız yetmedi.Ben bütün caliştigimi buraya yatırdım .
Benim yaşitlarim 3.evini alıyor .
Madem böyle olacaktı niye ben hem kendimi hem çocuklarımı ihmal ettim?
Kime hesap soracağim ?
Ben nasıl oğlumu aya kaldira bilirim ?
Ona karşi anlayışli ve yumşak davraniyoruz.Nasil sert olabilirizki yada olmalimiyiz?
Bu yaşima kadar kendimi kandırmışsim.iki oğlum var Allah'a şükür sağlıkları yerinde .
Nerden başlayacağim nasıl yazacağim bilmiyorum.....
Ergenlikte başlayan anksiyete ve sosyal fobisi yüzünden hem kendi hemde çocuklarıma travma yaşatmişsim haberim yokmuş.Yada vardi da görmek istemedim belki çünkü olacaklardan korkuyordum .
Kendimi bildim bileli hep çaliştim .
Eşim Türkiye'den yurtdışına geldiği için herşeyi ben üstlenmiştim .Birde toplam 10 sene işsiz kaldı.Eski bir ev almiştik ,hayali eve kat çıkartmak ve kiraya vermekti.
Bütün yük benim üstümdeydi yetişemiyordum
Çocuklarıma karşı hep ilgisiz ve asabiydim ,çok çok üzülerek söylüyorum.Değişmeye calişiyordum bir hafta sonra yine gergindim.Onlari ihmal ettim .
Yeterlice gelişmeleri için uğrasamadim
Biraz asosyal yaşadik ,evden işe işten eve
Şimdi patlak verdi ...
Oğlum 23 yaşinda üniversiteye gidiyor .
Çok içine kapanık hiç arkadaşi yok ,kız arkadaşı hiç olmadı , özgüveni yok.
Aşiri derecede zayıf ,yemek yiyemiyor.
Oğlum özür dilerim..ben seni görmedim Senin bu kadar acı cektiğini bilmedim .
Ben kendi duygularımla ilgili olduğum için göremedim . Depresyon, yetersizlik hissi ,Help Syndrom vs
Annemin babamın ,kardeşlerimin eşimin benim sorunlarına çözüm ararken çocuklarim olduğunu unutmuşsun .Onlarin.kalbine yeterlice dokunmamişsim .
Oğlum bizimle konuştu bir bölümünün yandiğini söyledi .Neden?iki kere sinaflara girmemiş ? Neden?yolda panik atak geçirmiş,kusmuş ve aklına sinaftan iptal ettirmeye gelmemiş.
Bana bile anlatmaya cekinmişki eve gelince herşey yolunda diyerek.
Son şansinida doğru düzgün calişamamiş .Neden? Oyun bağimlisi olduğu için ,gece iki üc kadar oyun oynardı bazı günler.Konuşurdum ama bende baba hiç bir ceza faaliyet yoktu.Oda tabi başarısız oldu.
Bunları anlatırken ne kadar zorlandiğini üzüldüğunu görmek içimi parçaladı.
Seviyordu bölümünü.Hep "uslu, sessiz"
Çocuk olduğu için bize yalan söyleyeceği aklama gelmezdi .
Sadece bu değil , 5 senedir hiç mutlu olmamiş,ben bilmiyorum o duyguyu diyor .Hayat benim için boş , anlamsız ,
Beklentim yok diyor
"Beni kim napsin bir kız arkadaşım bile yok "dedi.Ben çok mutsuzum,yattımi geri uyanmak istemiyorum,dedi .
Ağlayarak yazıyorum...
Biz seni nasıl bu kadar yalnız bırakmışsik,keşke zamanı geri ala bilseydim.
Kendime okadar kiziyorum ki ,egoistce davranmişsim.Evde kavga ederdim eşim bizimle dişarda vakit geçirmiyor diye.cocuklarida alıp yalnız gitmezdim .
Neden?niye diye soruyorum kendime?
Korku , herşeyin altında yatan korku
Boşanmaktan korktum , çünkü çocuklarım babalarını benden çok seviyorlardi.
Karşiliği ne derseniz , hiç!!!!
Evi kaba inşaat , paramız yetmedi.Ben bütün caliştigimi buraya yatırdım .
Benim yaşitlarim 3.evini alıyor .
Madem böyle olacaktı niye ben hem kendimi hem çocuklarımı ihmal ettim?
Kime hesap soracağim ?
Ben nasıl oğlumu aya kaldira bilirim ?
Ona karşi anlayışli ve yumşak davraniyoruz.Nasil sert olabilirizki yada olmalimiyiz?