- Konu Sahibi sunshine1111
- #1
arkadaşlar,öncelikle biraz uzun olabilir yazım bundan dolayı özür diliyorum.özetlemeye çalışıcam yinede.ama ne olur yardım edin.fikirlerinize gerçekten çok ihtiyacım var.
ben eşimden boşandım.5 yıl oluyor.bundan 2 yıl önce annemin komşusu vasıtasıyla biriyle tanıştırıldım.oda boşanmış.3 sene oluyor boşanalı.bir cocuğu var onun kız,6 yasında.sunu belirteyim cocukla ilgili hiç bir sorunumuz hiç bir problemimiz yok.herşey yolunda o konuda.
sorun şu...
ilk tanıştırıldığımız zamanlar beni tanımak bile istemedi.hareketlerinden belliydi bu.1 sene ara ara görüşmelerle geçti.son bir yıldır ise sık konuşmaya başladık.o görev icabı başka bir şehirde.ve birbirimizi tanıdık.klasik bi yengeç burcu....
arkadaş gibi görüşüyorduk biz.ikimizinde başından bi evlilik geçtiği için iyice tanımak emin olmak istiyorduk.çokda iyi oldu böylesi.ama son bi kaç aydır konuşmaları umut vericiydi.sanki benle gelecek düşüğnür gibi.benim çok iyi biri olduğumu,eşine ender rastlanacak bir karaktere sahip olduğumu ve allahın herkese benim bir eş nasip etmeyeceğini söylüyordu.
o umut verici konuştukca ben bağlandım buna.sevdim işte gönlüm kaydı.davranışlarımdan biliyordu ona olan hislerimi.senin hislerini biliyordum diyordu her seferinde.ama o hislerine dair bişey söylemezdi.tamam aşık olmayabilir ama boşda değildi emindim.izne gelecekti.gelmeden önce facebooktan eklediği kızlar sorun olmaya başladı aramızda.benim kıskançlık krizlerim işte.daha adı konmadan kimse kimseye seviyorum demeden bana ne oluyorsa.ama her seferinde bıkmadan usanmadan açıklama yapardı.hatta beni ikna edene kadar uğraşırdı asla görmedim sinirlendiğini bıktığını.hakkında yanlış düşünmemei hiç istemiyordu.ona güvenmemi istiyordu hep.geçtiğimiz günlerde izne geldi.bi kaç kere görüştük.bi görüşmemizde ben artık kafamın çok karıstığını bu kızları kabul edemediğimi onu diğer erkeklerden farklı olarak tanıdığımı ve bu davranışlarının beni yıktığını söyledim.oda güvenmiyorsun bana dedi.evet güvenim sarsılmıştı işte.bi konuşmamızda bana tanıştırıldıklarının arasından birini seçeceğini ve ondan sevmek adına süre isteyeceğini söylemişti.sonrada sana çarşamba günü bir süprizim var ama bekle ciddi bi konu demişti.ben de ona biri bana gelecekse sevdiği için gelmeli gelip ben seni seçtim ama sevmem lazım zaman ver diyemez demiştim.neyse o süprizi hiç bi zaman öğrenemedim zaten.unuttum deyip geçiştirdi.tahminimce bişey oldu ve vazgeçti ama ne bilmiyorum.sormadımda.en son dün konuştuk.benim sabrım taşmıştı artık.bi gün umut verici davranıp konuşuyor kendimi acayip değerli hissettiriyor ama bir gün değersizmişim sadece arkadaşıymışım gibi davranıyordu.ben de neden böyle davrandığını sordum.oda bana ümitlendiğini hissediyordum ondan öyle davrandım.sonra bir gün biriyle ilişkiye başlarsam yıkılmanı istemedim dedi.sanki zamanında umut veren o değilmiş gibi.
bende evet dedim sana duygusal bişeyler hissetmiştim ama sen böyle davranınca kafam karıstı inancım kırıldı kalbimi kapattım artık sadece arkadasımsın dedim.mutlu olabilirdik ama ben senin kalbini titretemem gözüne hitap etmiyorum gönlüne nasıl hitap edeyim dedim.senin karakterine sahip birini asla bulamam biliyorum dedi.umut verdin dedim.evet,o ara olabilir gibi geliyordu zorladım da kendimi olmadı dedi.yani sevemedime getirdi imayla işte.ben 4 yıl 2 yatalak hastaya baktım.4 sene boyunca 7 gün 24 saaat bir eve kapandım.ve kilo aldım.oda bakımlı kadınları sever.süslü giyinmeyi bilen falan.ama zayıflamaya başlamıştım.4 yılda aldığımı 2 ayda veremem ki.vel hasıl böyle konuşuldu arkadasız dedndi ve nokta kondu.
en azından dün gece düşünür kaybetmek istemezse arar diyordum.yarın görev yerine dönecek.en azından bugun gelir diyordum.ama ne geldi ne aradı.
şimdi hazmedemiyorum.ne yapmalıyım bilmiyorum.kafam karmakarısık.bu kadar kolay mı? bana umut veren oydu...5 yılda zor toplamıştım içimde yıkılanları.5 yıl sonra ilk kez bi erkek sokmuştum hayatıma.oda bunu biliyordu.ne hakkı var şimdi beni yıkmaya.
ben şimdi nasıl normal arkadaşmısız gibi davranırım ki?
aslında öyle öfkeliyim bi yandan da öyle seviyorum ki....pişman olsun istiyorum.kaybetmekten korksun istiyorum.o düşsün peşime o olsun diye uğraşsın istiyorum.ama bunu nasıl becerebilirim bilmiyorum.ah erkekler forumunda bi yazı okudum demin.erkeğin üstüne düştükce üzüntünü belli ettikçe kaçarmış soğurmuş.üstüne düşmez,yok sayarsan umursamazsan mutlaka boşluğunu hisseder dönermiş.öylemidir gerçekten?
ya da ben ne yapmalıyım....artık bi yuvam olsun benimde cocuklarım olsun istiyorum.cok fazla ortak noktamız vardı.onun gibi birini bulamam gibi geliyor...ama o kararsızlığı dengesizliği....offf....ya napıcam bennn nasıl dank edebilirim kafasına...kaybettiğini anlayıp nasıl sağlayabilirim pişman olmasını...
unut,sil demeyin ne olur...bu kolay değil işte....5 yıl sonra bir kez daha ayaga kalkıp bi umutla tekrar sevebildikten sonra yok saymak kolay değil.çok yıkıldım kızlar...hayattan soğuyacak kadar yıkıldım...yardım edin nolurrr
ben eşimden boşandım.5 yıl oluyor.bundan 2 yıl önce annemin komşusu vasıtasıyla biriyle tanıştırıldım.oda boşanmış.3 sene oluyor boşanalı.bir cocuğu var onun kız,6 yasında.sunu belirteyim cocukla ilgili hiç bir sorunumuz hiç bir problemimiz yok.herşey yolunda o konuda.
sorun şu...
ilk tanıştırıldığımız zamanlar beni tanımak bile istemedi.hareketlerinden belliydi bu.1 sene ara ara görüşmelerle geçti.son bir yıldır ise sık konuşmaya başladık.o görev icabı başka bir şehirde.ve birbirimizi tanıdık.klasik bi yengeç burcu....
arkadaş gibi görüşüyorduk biz.ikimizinde başından bi evlilik geçtiği için iyice tanımak emin olmak istiyorduk.çokda iyi oldu böylesi.ama son bi kaç aydır konuşmaları umut vericiydi.sanki benle gelecek düşüğnür gibi.benim çok iyi biri olduğumu,eşine ender rastlanacak bir karaktere sahip olduğumu ve allahın herkese benim bir eş nasip etmeyeceğini söylüyordu.
o umut verici konuştukca ben bağlandım buna.sevdim işte gönlüm kaydı.davranışlarımdan biliyordu ona olan hislerimi.senin hislerini biliyordum diyordu her seferinde.ama o hislerine dair bişey söylemezdi.tamam aşık olmayabilir ama boşda değildi emindim.izne gelecekti.gelmeden önce facebooktan eklediği kızlar sorun olmaya başladı aramızda.benim kıskançlık krizlerim işte.daha adı konmadan kimse kimseye seviyorum demeden bana ne oluyorsa.ama her seferinde bıkmadan usanmadan açıklama yapardı.hatta beni ikna edene kadar uğraşırdı asla görmedim sinirlendiğini bıktığını.hakkında yanlış düşünmemei hiç istemiyordu.ona güvenmemi istiyordu hep.geçtiğimiz günlerde izne geldi.bi kaç kere görüştük.bi görüşmemizde ben artık kafamın çok karıstığını bu kızları kabul edemediğimi onu diğer erkeklerden farklı olarak tanıdığımı ve bu davranışlarının beni yıktığını söyledim.oda güvenmiyorsun bana dedi.evet güvenim sarsılmıştı işte.bi konuşmamızda bana tanıştırıldıklarının arasından birini seçeceğini ve ondan sevmek adına süre isteyeceğini söylemişti.sonrada sana çarşamba günü bir süprizim var ama bekle ciddi bi konu demişti.ben de ona biri bana gelecekse sevdiği için gelmeli gelip ben seni seçtim ama sevmem lazım zaman ver diyemez demiştim.neyse o süprizi hiç bi zaman öğrenemedim zaten.unuttum deyip geçiştirdi.tahminimce bişey oldu ve vazgeçti ama ne bilmiyorum.sormadımda.en son dün konuştuk.benim sabrım taşmıştı artık.bi gün umut verici davranıp konuşuyor kendimi acayip değerli hissettiriyor ama bir gün değersizmişim sadece arkadaşıymışım gibi davranıyordu.ben de neden böyle davrandığını sordum.oda bana ümitlendiğini hissediyordum ondan öyle davrandım.sonra bir gün biriyle ilişkiye başlarsam yıkılmanı istemedim dedi.sanki zamanında umut veren o değilmiş gibi.
bende evet dedim sana duygusal bişeyler hissetmiştim ama sen böyle davranınca kafam karıstı inancım kırıldı kalbimi kapattım artık sadece arkadasımsın dedim.mutlu olabilirdik ama ben senin kalbini titretemem gözüne hitap etmiyorum gönlüne nasıl hitap edeyim dedim.senin karakterine sahip birini asla bulamam biliyorum dedi.umut verdin dedim.evet,o ara olabilir gibi geliyordu zorladım da kendimi olmadı dedi.yani sevemedime getirdi imayla işte.ben 4 yıl 2 yatalak hastaya baktım.4 sene boyunca 7 gün 24 saaat bir eve kapandım.ve kilo aldım.oda bakımlı kadınları sever.süslü giyinmeyi bilen falan.ama zayıflamaya başlamıştım.4 yılda aldığımı 2 ayda veremem ki.vel hasıl böyle konuşuldu arkadasız dedndi ve nokta kondu.
en azından dün gece düşünür kaybetmek istemezse arar diyordum.yarın görev yerine dönecek.en azından bugun gelir diyordum.ama ne geldi ne aradı.
şimdi hazmedemiyorum.ne yapmalıyım bilmiyorum.kafam karmakarısık.bu kadar kolay mı? bana umut veren oydu...5 yılda zor toplamıştım içimde yıkılanları.5 yıl sonra ilk kez bi erkek sokmuştum hayatıma.oda bunu biliyordu.ne hakkı var şimdi beni yıkmaya.
ben şimdi nasıl normal arkadaşmısız gibi davranırım ki?
aslında öyle öfkeliyim bi yandan da öyle seviyorum ki....pişman olsun istiyorum.kaybetmekten korksun istiyorum.o düşsün peşime o olsun diye uğraşsın istiyorum.ama bunu nasıl becerebilirim bilmiyorum.ah erkekler forumunda bi yazı okudum demin.erkeğin üstüne düştükce üzüntünü belli ettikçe kaçarmış soğurmuş.üstüne düşmez,yok sayarsan umursamazsan mutlaka boşluğunu hisseder dönermiş.öylemidir gerçekten?
ya da ben ne yapmalıyım....artık bi yuvam olsun benimde cocuklarım olsun istiyorum.cok fazla ortak noktamız vardı.onun gibi birini bulamam gibi geliyor...ama o kararsızlığı dengesizliği....offf....ya napıcam bennn nasıl dank edebilirim kafasına...kaybettiğini anlayıp nasıl sağlayabilirim pişman olmasını...
unut,sil demeyin ne olur...bu kolay değil işte....5 yıl sonra bir kez daha ayaga kalkıp bi umutla tekrar sevebildikten sonra yok saymak kolay değil.çok yıkıldım kızlar...hayattan soğuyacak kadar yıkıldım...yardım edin nolurrr