4 yaşındaki kızım 😔

organiksebze .!.:

Merhaba arkadaşlar.Aralık ayında 4 yaşına giren bir kızım var. Bana çok düşkün.Kreşe başlattım ancak hergün ağlayıp kendini yerlere atmasından ve öğretmeninin bi kaç garip tutumundan dolayı psikoloğumuza da danışarak kreşi bıraktık. Seneye devam etme kararı aldık. Evde ise durum pek iç açıcı değil. Devamlı yapma dediğim şeyleri yapma durumu var. Örneğin odasındaki duvar kağıdını yırtıyor uyarıyorum konuşuyorum söz veriyor özür diliyor.Ama bugun görüyorum ki tekrar başka yerden yırtmış. Bu ve benzeri örnekler gün içinde beni çok yıpratıyor. Bir diğer sorunumuz da insanlardan çok uzak davranması. Küçük bebek sayılacak bi çocuktan bile eğer sert davranışları varsa korkabiliyor. Eğer ortamda bu şekilde bi çocuk varsa Misafirlikte yanıma oturup gidene kadar asla kalkmıyor. Parkta bi çocuk oynama teklifinde bulunduysa genelde bana doğru kaçıp asla konuşmuyor onlar parktan gidene kadar da gidip oynamıyor. Ben teşvik edip yanına götürsemde fayda etmiyor. Tuvalet eğitimimizde çok zor geçti kaka tutma problemimiz vardı. Psikoloğa bunun içinde gittik ancak normal bi süreç dedi. Kısacası çoğu sahfamız zor ve aşılması güç geçiyor. Asosyal bi çocuk olmasını istemiyorum. Kendini ifade edebilen bi birey olması için devamlı karşıma alıp konuşuyorum ama başka ne yapabilirim bilmiyorum.Bu konuda çaresiz hissediyorum kendimi.

Genişletmek için tıkla...

Merhaba benim de ikizlerim var ve okul öncesi öğretmeniyim çocuk psikolojisinden gelişiminden anlarım hem işim gereği hem çok okurum ama maalesef ki bazı çocukların karakterini ne kadar konuşursak konuşalım ne kadar bilirsek bilelim değiştiremiyoruz
Benim kızlarımın da karakteri gereği çok sosyal konuşkan değiller,biri yanaşınca onlar da yanaşır konuşur ama başlatan taraf olmuyorlar
Dün ikizlerimden biri şarkı yarışmasına katıldı gitmeden önce babası yanına gitti destek olmak için (başkasıyla yarışma alanına gitmek istemedi biz de tedirgin olmasın dedik) yarışma başlayana kadar ağlamıştı,babası girme tamam boşverelşm okula dönelim dediyse de hayır gireceğim demiş,kaygılı bi karakteri var,ben de eşim de gayet hoşgörülü sevgimizi gösteren insanlarız ama özgüveni eksikliği mi karakterindeki çekingenlik mi bilmiyorum ikizi de öyle,saldırgan küçük bebek bile görse korkar ağlar bize koşar kendini korumayı bilmiyor,kendi aralarında kavga etmezler, tartışırlar ama dövüş yoktur ondan diyorum kendimce narin kibar büyütüyoruz ama çevre maalesef ki öyle değil

Çocuk ağladı diye kreşi bıraktıran psikolog kimse söyleyin ismini de kimse gitmesin

Benim oğlumda 3.5 yaşında anlattığınız gibi davranışları var. Kakayı altına yapıyor, yapma dediğim herşeyi yapıyor, parkta bi çocuk görsün kaçıp yanıma geliyor. Kreşe başlayacaktık ama benden asla ayrılmadı kardeşimin düğün arefesi olduğu için bende çok üsteleyemedim ama oyun alanlarında bile benimle oynamak istiyor.

Başka kres deneyin

Yani seve seve giden çocuk var mı sanmıyorum.
Oğlum 5 yaşında bu eylülde başladı anaokuluna,ondan önce ikna cabalarımız yetersiz kaldı,anne ben seninle kalmak istiyorum dedi ki zaten pandemi de yaşadı. Markete bile götüremediğimiz,evden çıkmanın bile yasak olduğu dönemler geçirdik,haliyle aşama aşama ilerledim ben. Geçen yaza kadar sitenin havuzuna bile gitmek istemezdi,geçen yaz alıştı,havuza da sitenin bahcesine ćıkmaya da. Arkadaşları da oldu hep onlarla görüştürdüm. Bol bol okula gideceğinden, bahsettim,arkadaşlarının da okula gideceğini anlattim. Sadece ilk gün cekingen davrandi,sınıfa girmek istemedi,sonra gayet ağlamadan gitti. Bana sen eve gitme bekle burada diyordu hatta cikista ağzımı da arıyordu ne yaptın,nerde bekledin falan diye. Şimdi markete git,dışarda işlerini hallet anne ben okuldayken beni götürme diyor. Herşey aşama aşama birden olmuyor. Girişkenlik/çekingenlik bunlar karakter özelliği de olabilir çocuğunuzun ama zamanla ilerleme kaydedersiniz. Kızım sokaktan çocuk cevirirdi gel oynayalım diye,oğlum tam tersi ama zamanla biraz daha girisken oldu.
Ben 4 yaşında gönderseydim muhtemelen sorun yaşardım.
Sizi dinlememesi konusuda zamanla değişir,inatlaşıyor sizinle belki şu an o duvar kağıdını sökerek. Güzellikle ikna edilebilir,bak duvar kötü görünüyor, biz güzel olsun diye yaptırmiştık bunu neden yoluyorsun diye sorun bakalım ne cevap verecek? 4 yaş artık iletişim kurulabilir bir yaş. Sebepsiz birşeyler yaptıklarını düşünmüyorum ben o yaşlarda.

Çocuklar çok sık huy değiştiriyor..Bizim duvar kağıdını da yırtıp duruyorlardı, yakın bi zamanda anca kazıyıp boyattık..Buyudukce bu sorunlar da bitiyor.Benimkiler de parkta öyleydi ama zamanla değiştiler birçok arkadaşları oldu...Çalışmiyorsaniz kısa zamanlı kreşe verebilirsiniz..çalışıyorsaniz mecbur tam zamanlı gidecek..ağlasa bile kararlı olun..ikna etmek için mücadele vermeyin..Burada iyi vakit gecireceksin,yeni oyunlar öğreneceksin,arkadaslarin olacak sonra ben seni gelip alacağım...diyip öğretmene teslim edip hemen çıkın..alışacaktir..o kadar çabuk değişiyorlar ki..4 yaş nedir,hemen değişmesini beklemeyin..hepsi düzeliyor

organiksebze .!.:

Merhaba arkadaşlar.Aralık ayında 4 yaşına giren bir kızım var. Bana çok düşkün.Kreşe başlattım ancak hergün ağlayıp kendini yerlere atmasından ve öğretmeninin bi kaç garip tutumundan dolayı psikoloğumuza da danışarak kreşi bıraktık. Seneye devam etme kararı aldık. Evde ise durum pek iç açıcı değil. Devamlı yapma dediğim şeyleri yapma durumu var. Örneğin odasındaki duvar kağıdını yırtıyor uyarıyorum konuşuyorum söz veriyor özür diliyor.Ama bugun görüyorum ki tekrar başka yerden yırtmış. Bu ve benzeri örnekler gün içinde beni çok yıpratıyor. Bir diğer sorunumuz da insanlardan çok uzak davranması. Küçük bebek sayılacak bi çocuktan bile eğer sert davranışları varsa korkabiliyor. Eğer ortamda bu şekilde bi çocuk varsa Misafirlikte yanıma oturup gidene kadar asla kalkmıyor. Parkta bi çocuk oynama teklifinde bulunduysa genelde bana doğru kaçıp asla konuşmuyor onlar parktan gidene kadar da gidip oynamıyor. Ben teşvik edip yanına götürsemde fayda etmiyor. Tuvalet eğitimimizde çok zor geçti kaka tutma problemimiz vardı. Psikoloğa bunun içinde gittik ancak normal bi süreç dedi. Kısacası çoğu sahfamız zor ve aşılması güç geçiyor. Asosyal bi çocuk olmasını istemiyorum. Kendini ifade edebilen bi birey olması için devamlı karşıma alıp konuşuyorum ama başka ne yapabilirim bilmiyorum.Bu konuda çaresiz hissediyorum kendimi.

Genişletmek için tıkla...

Öncelikle kendinizi çocuktan ayırın. 'kaka tutma problemimiz' nedir sizde mi tutuyorsunuz? İkinci olarakta farklı bir uzmana gidin derim otizmin bir çok çeşidi var. İllaki otizm demiyorum onu da açıklayayım yetiştirme tarzınızdan kaynaklı gibi geldi bana ama yinede farklı uzman görsün bence

Az çok benim kızıma benziyor özellikleri. Okuyunca hatta aaa benim kızımı anlatıyor dedim Kızım yalnız büyüdüğü için çok sosyal değildi. Bebekliğinden itibaren her gün parka götürmeme rağmen çocuklarla çok zor iletişim kurar hep bizimle oynamak isterdi. Normalde hep yaşıtlarının ilerisinde oldu bunu annesi olarak ben değil doktoru söyledi. Çok çabuk konuştu merak duygusu çok yüksek bir çocuk. Hatta kreşte de sınıfta birinci. Ama gel gör ki sosyalliği az ve çekingen. Kaka tutma problemi var her zmn olmasa da bazen. Ayrıca çok inatçı ben A desem o B der.Doktorlara çocuk gelişimcilerine göre karakter meselesi. Tuvalet sıkıntısı da yanlış tuvalet eğitiminden kaynaklı olabilir denildi. Bu arada 28 aylıkken kreşe başladı bir ay sonra 3 yaşına girecek. Başlarda çok zor alıştı çok ağladı ama doktor eğer okuldan mutlu ayrılıyorsa sorun yok demişti gerçekten de öyle. Sabah ağlıyordu ama akşam almaya gittiğimde de orada kalmak istiyordu.Şimdi sorunsuz gidiyor çok şükür. Ama 4 yaş 3 aylık kızınızın gerçekten de kreşe ihtiyacı var. Sosyallik için birebir. Evde canı sıkılıyor olabilir.

organiksebze .!.:

Merhaba arkadaşlar.Aralık ayında 4 yaşına giren bir kızım var. Bana çok düşkün.Kreşe başlattım ancak hergün ağlayıp kendini yerlere atmasından ve öğretmeninin bi kaç garip tutumundan dolayı psikoloğumuza da danışarak kreşi bıraktık. Seneye devam etme kararı aldık. Evde ise durum pek iç açıcı değil. Devamlı yapma dediğim şeyleri yapma durumu var. Örneğin odasındaki duvar kağıdını yırtıyor uyarıyorum konuşuyorum söz veriyor özür diliyor.Ama bugun görüyorum ki tekrar başka yerden yırtmış. Bu ve benzeri örnekler gün içinde beni çok yıpratıyor. Bir diğer sorunumuz da insanlardan çok uzak davranması. Küçük bebek sayılacak bi çocuktan bile eğer sert davranışları varsa korkabiliyor. Eğer ortamda bu şekilde bi çocuk varsa Misafirlikte yanıma oturup gidene kadar asla kalkmıyor. Parkta bi çocuk oynama teklifinde bulunduysa genelde bana doğru kaçıp asla konuşmuyor onlar parktan gidene kadar da gidip oynamıyor. Ben teşvik edip yanına götürsemde fayda etmiyor. Tuvalet eğitimimizde çok zor geçti kaka tutma problemimiz vardı. Psikoloğa bunun içinde gittik ancak normal bi süreç dedi. Kısacası çoğu sahfamız zor ve aşılması güç geçiyor. Asosyal bi çocuk olmasını istemiyorum. Kendini ifade edebilen bi birey olması için devamlı karşıma alıp konuşuyorum ama başka ne yapabilirim bilmiyorum.Bu konuda çaresiz hissediyorum kendimi.

Genişletmek için tıkla...

Sürekli konuşarak bir yere varamazsınız.

Siz örnek oluyor musunuz?

Özellikle çekingenlik konusunda çocuklar en yakınındaki ebeveynlerini taklit eder.

-nemesis- .!.:

Allah askina hangi psikolog o agladiysa gondermeyin diyen? Bak ben acik öğretim cocuk gelisimi ogrencisiyim. Okuluda hobi olarak okuyorum oyle afaki bilgim yok yani ama ben bile biliyorum agladigi icin bir cocugun istediğinin yapilip odullendirilmemesi gerektigini...

Genişletmek için tıkla...

Ağladığı için istediği yapılmaz evet ama uzun süre okula uyum problemi yaşayan 4 yaşındaki çocuk bu sorunları atlattıktan sonra dönebileceği için okuldan alınır.

organiksebze .!.:

Merhaba arkadaşlar.Aralık ayında 4 yaşına giren bir kızım var. Bana çok düşkün.Kreşe başlattım ancak hergün ağlayıp kendini yerlere atmasından ve öğretmeninin bi kaç garip tutumundan dolayı psikoloğumuza da danışarak kreşi bıraktık. Seneye devam etme kararı aldık. Evde ise durum pek iç açıcı değil. Devamlı yapma dediğim şeyleri yapma durumu var. Örneğin odasındaki duvar kağıdını yırtıyor uyarıyorum konuşuyorum söz veriyor özür diliyor.Ama bugun görüyorum ki tekrar başka yerden yırtmış. Bu ve benzeri örnekler gün içinde beni çok yıpratıyor. Bir diğer sorunumuz da insanlardan çok uzak davranması. Küçük bebek sayılacak bi çocuktan bile eğer sert davranışları varsa korkabiliyor. Eğer ortamda bu şekilde bi çocuk varsa Misafirlikte yanıma oturup gidene kadar asla kalkmıyor. Parkta bi çocuk oynama teklifinde bulunduysa genelde bana doğru kaçıp asla konuşmuyor onlar parktan gidene kadar da gidip oynamıyor. Ben teşvik edip yanına götürsemde fayda etmiyor. Tuvalet eğitimimizde çok zor geçti kaka tutma problemimiz vardı. Psikoloğa bunun içinde gittik ancak normal bi süreç dedi. Kısacası çoğu sahfamız zor ve aşılması güç geçiyor. Asosyal bi çocuk olmasını istemiyorum. Kendini ifade edebilen bi birey olması için devamlı karşıma alıp konuşuyorum ama başka ne yapabilirim bilmiyorum.Bu konuda çaresiz hissediyorum kendimi.

Genişletmek için tıkla...

Oyun terapisine götürebilirsiniz. Bir arkadaşımın kızı da sizin kızınız gibi davranışlarda bulunuyor. Arkadaşıma söyleyemiyorum tabi ama kızın her istediğini yapıyorlar. Kızın bir şeyi elde etmek için ağlamasına bile gerek kalmıyor. Siz öyle yapıyorsunuz demiyorum tabi ama oyun terapisi çözebilir bu durumu diye düşünüyorum

-Thetis- .!.:

Ağladığı için istediği yapılmaz evet ama uzun süre okula uyum problemi yaşayan 4 yaşındaki çocuk bu sorunları atlattıktan sonra dönebileceği için okuldan alınır.

Genişletmek için tıkla...

Mesela okula gitmemek istememe sorununu nasil atlatacak cocuk okula gonderilmeyerek? Telkin edilebilecek mi?

Ben şurda üşenmesem psikologdan iyi tavsiyeler veririm gibi geldi. Bence başkalarıyla görüşün. Normal de değil yani.

Devamlı karşınıza alıp konuşmanız bence burdaki en yanlış şey.

Benim bir iş arkadaşımın çocuğu bu şekilde çok asosyaldi yanlış bir kreş ile başladıklarından oyun grubuna bile mesafeli bir çocuktu. Denk geldiğimizde gülümserdim onda bile suratını kaçırıp ebeveynlerinin arkasına saklanıyordu hiç kimse ile konuştuğunu görmedim. Kreşe devam etmediler çok kısa gitti belki 1 ay bile değildir. Şuan üzerinden 1 ya da 2 yıl geçti emin değilim kreşe gidiyor öğretmenlerini çok seviyor babasını ziyarete geldiğinde iş arkadaşları olarak hepimize selam veriyor hatta öpücük konduruyor bol bol sohbet ediyor. Bilmiyorum belki de çocukları zorlamamak lazım hepsinin gelişimi farklı olup hazır hissettiklerinde açılıyorlardır

organiksebze .!.:

Merhaba arkadaşlar.Aralık ayında 4 yaşına giren bir kızım var. Bana çok düşkün.Kreşe başlattım ancak hergün ağlayıp kendini yerlere atmasından ve öğretmeninin bi kaç garip tutumundan dolayı psikoloğumuza da danışarak kreşi bıraktık. Seneye devam etme kararı aldık. Evde ise durum pek iç açıcı değil. Devamlı yapma dediğim şeyleri yapma durumu var. Örneğin odasındaki duvar kağıdını yırtıyor uyarıyorum konuşuyorum söz veriyor özür diliyor.Ama bugun görüyorum ki tekrar başka yerden yırtmış. Bu ve benzeri örnekler gün içinde beni çok yıpratıyor. Bir diğer sorunumuz da insanlardan çok uzak davranması. Küçük bebek sayılacak bi çocuktan bile eğer sert davranışları varsa korkabiliyor. Eğer ortamda bu şekilde bi çocuk varsa Misafirlikte yanıma oturup gidene kadar asla kalkmıyor. Parkta bi çocuk oynama teklifinde bulunduysa genelde bana doğru kaçıp asla konuşmuyor onlar parktan gidene kadar da gidip oynamıyor. Ben teşvik edip yanına götürsemde fayda etmiyor. Tuvalet eğitimimizde çok zor geçti kaka tutma problemimiz vardı. Psikoloğa bunun içinde gittik ancak normal bi süreç dedi. Kısacası çoğu sahfamız zor ve aşılması güç geçiyor. Asosyal bi çocuk olmasını istemiyorum. Kendini ifade edebilen bi birey olması için devamlı karşıma alıp konuşuyorum ama başka ne yapabilirim bilmiyorum.Bu konuda çaresiz hissediyorum kendimi.

Genişletmek için tıkla...

4 yaşında kreşe gidebilir bence. Mahalle arasi uyduruk bir kreşe ucuz diye vermeyin, kaliteli öğretmenine değer veren bir kuruma gönderin, cocugunuzdaki değişime şaşıracaksınız. Benim oglum da bir ay şartları zorladı gitmemek için. Fakat anne baba çalıştığı için evde kimse kalmadığını, onun da yalnız kalamayacagini defalarca anlattık. Artık arada mizmizlasa da pek sorun çıkarmıyor. Cok güzel artilarini görüyorum kresin.

Benim gördüğüm 2 3 yaşında itibaren kreşe giden çocuklar ozguvenli, dışadönük, toplumca kabul gören mutlu bireyler oluyorlar. Ailem beni 1 sene anaokuluna gondermişti, o bile fark etmişti. Lütfen çocuğunuzu kreşe gönderin. Yetişkin olunca keşke gitseydim diyeceğine eminim.( zorbalık falan varsa o kreşte durum farklı tabii)

-nemesis- .!.:

Mesela okula gitmemek istememe sorununu nasil atlatacak cocuk okula gonderilmeyerek? Telkin edilebilecek mi?

Genişletmek için tıkla...

Çocuğun okula gitmek istememesinin tek sebebi alışamaması değildir. Anneden ayrılma kaygısı, sosyal ortamların çocukta daha önce yaşattığı bir travma, farklı korkular okula gitmek istememesine sebep olabilir. Aileden ayrılma kaygısı okula uyum sağladıkça geçebilen bir duygudur ama uzun süre bu uyumu sağlayamayan çocuğu ısrarla okula götürmek çocukta okulla ilgili kaygılar yaratır ya da var olan kaygıları artırır ve süreci daha da uzatır. Bu durumlarda eğer çocuk sonraki yıl ilkokula zorunlu olarak başlamayacaksa okuldan ayrılıp profesyonel destek alabilir. Okul öncesi eğitim evet çok çok önemli, her çocuk en az 2 yıl bir anaokula gitmeli ama çocuğun bu eğitimden fayda sağlaması için okula isteyerek ve içi rahat şekilde gelmesi lazım. (Hem çocuk gelişimci hem okul öncesi öğretmeni olarak küçük bir mesleki bilgi vermiş bulundum, online eğitim )

Kreş öğretmeninin ne gibi olumsuz tavırları oldu mesela?
Bazen de aileler evde kendi gösterdikleri toleransı bir sürü çocuğun olduğu kreş veya okulda da göstersin diye bekliyor öğretmenler ve yanlış yaptı diyip geçiyor ondan soruyorum.
Sonuçta çocuğunuzu siz büyüttünüz anlattığınız şeyleri kreşte kazanmadı.
Bir de psikolog alın kreşten dedi falan diyorsunuz.
Bana tek yönlü anlatıyorsunuz yanlış yaptı deyip geçiyorsunuz gibi geldi kusura bakmayın

-Thetis- .!.:

Çocuğun okula gitmek istememesinin tek sebebi alışamaması değildir. Anneden ayrılma kaygısı, sosyal ortamların çocukta daha önce yaşattığı bir travma, farklı korkular okula gitmek istememesine sebep olabilir. Aileden ayrılma kaygısı okula uyum sağladıkça geçebilen bir duygudur ama uzun süre bu uyumu sağlayamayan çocuğu ısrarla okula götürmek çocukta okulla ilgili kaygılar yaratır ya da var olan kaygıları artırır ve süreci daha da uzatır. Bu durumlarda eğer çocuk sonraki yıl ilkokula zorunlu olarak başlamayacaksa okuldan ayrılıp profesyonel destek alabilir. Okul öncesi eğitim evet çok çok önemli, her çocuk en az 2 yıl bir anaokula gitmeli ama çocuğun bu eğitimden fayda sağlaması için okula isteyerek ve içi rahat şekilde gelmesi lazım. (Hem çocuk gelişimci hem okul öncesi öğretmeni olarak küçük bir mesleki bilgi vermiş bulundum, online eğitim )

Genişletmek için tıkla...

Evet yazdiklarinizdan bu sekil bir mesleğiniz olduğunu tahmin ettim. Kisaca diyorsunuz ki cocuk okula uyumsuzsa aile ugrassin okulu uğraştırmayın. Cunku yazinizda en ufak cozum yok.