4 seneden sonra aklım karıştı...

Hanımlar merhaba,

şuan aklım ve kalbim karışmış durumda, sanırım sağlıklı düşünemiyorum. Ya da düşünmeye çalıştığım için her şey karmakarışık olmaya başladı. 4 yıllık bir ilişkim var, ama bu 4 yıl biz hep ayrı şehirlerdeydik. ilk görüşmemiz de tanıştıktan 9 ay sonra olmuştu zaten. telefonla vs iletişim kurarken hiçbir sorunumuz yok, her şeyi gayet rahatlıkla paylaşabiliyoruz, hayata aynı pencereden bakabiliyoruz. birlikteyken de iyi vakit geçirebiliyoruz yani bir sıkıntımız olsa bile birlikte konuşarak anlaşabiliyoruz. ama bu 4 yılda toplasan 2-3 ay yanyana olmamışızdır. bu nedenle de önceleri her şey iyi giderken artık bazı şeyleri bana batmaya, sinir etmeye başladı yanımda olduğu zaman. 2 ay önce ailemle tanıştırdım. o zaman da tek başına gelmişti ve artık heyecandan mıdır nedir saçmaladı baya. ilk tanışma olduğu için de haliyle ailem bunlara bakarak olumlu yönde bakamadılar. daha iyisi olabilirdi dediler. annem de her ne kadar beni üzmemeye çalışsa da pek yanına yakışmıyor dedi yani ileride pişman olmamı istemiyorlar haliyle. ikimizde üniversitede okuyoruz şimdi. tabiki o yine başka bir şehirde okuyor. hep birbirimize destek olduk. biraz da benim desteğimle 2 yıl aradan sonra dgs ile tekrar üniversite kazandı 4 yıllığa tamamlamaya çalışıyor.

Dün görüştük işte buraya geldi. ona hediye almıştım bir şiir kitabı, doğum günü geçmişti. ama aldığım hediyeyi bile veresim gelmedi. oturuş şekli, yüzündeki mimikler filan en ufak bir şeyi beni kendinden soğutur hale geldi. ailemle görüştükten sonra bu tarz olumsuz düşünceler de iyice artmaya başladı bende. insani yönü, bana olan sevgisi, vs olarak hiçbir sıkıntım yok. önceden agrasiflikleri vardı şimdi desteğimle psikolojik yardım vs almayı da kabul etti ve ona devam ediyor. ama ben bu 4 yıllık mücadele sonunda sanırım yenik düşmeye başladım. yani sürekli onda bir şeyleri iyi yönde düzeltmem lazım. ben istanbulda yaşıyorum. onun ailesi ankara-konya arasında gidip geliyor. kendisi de şuanda aksarayda okuyor. yani bilemiyorum. bu nedenle ayrılcam mı napcam bilmiyorum. bunca emek, mücadeleden sonra ilişkiyi bitirmek istemiyorum. ama bir yandan da bir ortama girdiğimiz zaman ondan çekiniyorum. sanırım ortamdaki diğer insanlarla onu kıyaslıyorum. ve olumsuz düşünceler aklımda oluşmaya başlıyor.

Artık onu beğenmemeye başladıysan bence fazla düşünme.Daha önce göremediğin olumsuzlukları şimdi görmeye başlıyorsun.

Açıkçası pembe gözlükleri çıkardın.

Seninkisi alışkanlık.

Emek vermişsin,fedakarlık yapmışsın ama beğenmediğin bir adamla bir ömür boyu yaşayabilecek misin?

hawana .!.:

Artık onu beğenmemeye başladıysan bence fazla düşünme.Daha önce göremediğin olumsuzlukları şimdi görmeye başlıyorsun.

Açıkçası pembe gözlükleri çıkardın.

Seninkisi alışkanlık.

Emek vermişsin,fedakarlık yapmışsın ama beğenmediğin bir adamla bir ömür boyu yaşayabilecek misin?

Genişletmek için tıkla...

emin değilim ondan işte dün zor da olsa ayrılık konusunu açtım ona. bu konuyu konuşurken bile gözlerim doldu, ağladım. yani evet değer veriyorum ona, gerçekten iyi biri ama sanırım onu sürekli uzaktan sevmeye alıştım, yanımdayken artık olumsuz yönlerine tahammül edemiyorum. ve bunlar soğutuyo beni kendine. hatta bi ara Allahım keşke kör olsaydım da görüp soğumasaydım bunları diye içimden geçirdiğim bile oldu. ayrılık konusunu açınca o da çok kötü oldu zaten hiçbir şekilde benden ayrılmayı istemediğini söylüyordu. en son ara verme kararı aldık. yarın son kez görüşsem mi bilmiyorum yarından sonra tekrar gidicek yaşadığı şehre. görünce daha da soğur muyum yoksa içimde bir şeyler yeşerir mi bilmiyorum. uzak mesafeli ilişkileri yürütmek çok zor.

Benim anladığım kadarıyla sen sanal yaşadığın görüştüğün adamı sevmişsin, seviyorsun. Ama yanında reeldeki adamı beğenmiyor, hatta yanında istemiyorsun. Hayatta hep yanında olcak beraber yürüyceksin o adamla beraber durcaksın her yerde. İyi düşün derim. Gerçi kararını da vermiş gibisin aslında

bence de sen artık soğumuşsun..sadece alışkanlık ve karşındakine acıma duygusu olmuş bu sende....karşındakine ileriye dönük daha fazla umut vermeden bitir bence...

bence onu seviyorsun ama aşık değilsin asla, üzmek istemiyorsun ama bellli ki kalbin de onu istemiyor. İçinde bulunduğun durum geçici bir durumsa, bi kafa karışıklığıysa bilemem ama onunla geleceğe yönelik hayallerin yoksa nasıl olacak bu iş:s

zzpEb .!.:

Hanımlar merhaba,

şuan aklım ve kalbim karışmış durumda, sanırım sağlıklı düşünemiyorum. Ya da düşünmeye çalıştığım için her şey karmakarışık olmaya başladı. 4 yıllık bir ilişkim var, ama bu 4 yıl biz hep ayrı şehirlerdeydik. ilk görüşmemiz de tanıştıktan 9 ay sonra olmuştu zaten. telefonla vs iletişim kurarken hiçbir sorunumuz yok, her şeyi gayet rahatlıkla paylaşabiliyoruz, hayata aynı pencereden bakabiliyoruz. birlikteyken de iyi vakit geçirebiliyoruz yani bir sıkıntımız olsa bile birlikte konuşarak anlaşabiliyoruz. ama bu 4 yılda toplasan 2-3 ay yanyana olmamışızdır. bu nedenle de önceleri her şey iyi giderken artık bazı şeyleri bana batmaya, sinir etmeye başladı yanımda olduğu zaman. 2 ay önce ailemle tanıştırdım. o zaman da tek başına gelmişti ve artık heyecandan mıdır nedir saçmaladı baya. ilk tanışma olduğu için de haliyle ailem bunlara bakarak olumlu yönde bakamadılar. daha iyisi olabilirdi dediler. annem de her ne kadar beni üzmemeye çalışsa da pek yanına yakışmıyor dedi yani ileride pişman olmamı istemiyorlar haliyle. ikimizde üniversitede okuyoruz şimdi. tabiki o yine başka bir şehirde okuyor. hep birbirimize destek olduk. biraz da benim desteğimle 2 yıl aradan sonra dgs ile tekrar üniversite kazandı 4 yıllığa tamamlamaya çalışıyor.

Dün görüştük işte buraya geldi. ona hediye almıştım bir şiir kitabı, doğum günü geçmişti. ama aldığım hediyeyi bile veresim gelmedi. oturuş şekli, yüzündeki mimikler filan en ufak bir şeyi beni kendinden soğutur hale geldi. ailemle görüştükten sonra bu tarz olumsuz düşünceler de iyice artmaya başladı bende. insani yönü, bana olan sevgisi, vs olarak hiçbir sıkıntım yok. önceden agrasiflikleri vardı şimdi desteğimle psikolojik yardım vs almayı da kabul etti ve ona devam ediyor. ama ben bu 4 yıllık mücadele sonunda sanırım yenik düşmeye başladım. yani sürekli onda bir şeyleri iyi yönde düzeltmem lazım. ben istanbulda yaşıyorum. onun ailesi ankara-konya arasında gidip geliyor. kendisi de şuanda aksarayda okuyor. yani bilemiyorum. bu nedenle ayrılcam mı napcam bilmiyorum. bunca emek, mücadeleden sonra ilişkiyi bitirmek istemiyorum. ama bir yandan da bir ortama girdiğimiz zaman ondan çekiniyorum. sanırım ortamdaki diğer insanlarla onu kıyaslıyorum. ve olumsuz düşünceler aklımda oluşmaya başlıyor.

Genişletmek için tıkla...

Bu yazdiklarin bana bir bakima universite yillarimdaki durumumu animsatti. Biz insanlar asik oldugumuzda gozumuz hicbirsey gormez. Sonra bir bakmissin duygular aliskanliktan mantiga birakiyor kendini. Ve sen ona dair ne kadar eksi yanlar varsa gormeye baslarsin. Bu herkesin yasacagi bir durum. Tamam duygularimiza kulak verelim de mantik cepte kalsin hep.

Simdi gelelim sana. Ben iliskimi bitirdim. Mantigim galip geldi zaten bende sevgide bitmisti.

AMA...

Bence sen kendine sor once onu ne kadar istiyor ve seviyorsun? Sonra kendine bir yol cizmis olursun..
Mutlulukla..

zzpEb .!.:

Hanımlar merhaba,

şuan aklım ve kalbim karışmış durumda, sanırım sağlıklı düşünemiyorum. Ya da düşünmeye çalıştığım için her şey karmakarışık olmaya başladı. 4 yıllık bir ilişkim var, ama bu 4 yıl biz hep ayrı şehirlerdeydik. ilk görüşmemiz de tanıştıktan 9 ay sonra olmuştu zaten. telefonla vs iletişim kurarken hiçbir sorunumuz yok, her şeyi gayet rahatlıkla paylaşabiliyoruz, hayata aynı pencereden bakabiliyoruz. birlikteyken de iyi vakit geçirebiliyoruz yani bir sıkıntımız olsa bile birlikte konuşarak anlaşabiliyoruz. ama bu 4 yılda toplasan 2-3 ay yanyana olmamışızdır. bu nedenle de önceleri her şey iyi giderken artık bazı şeyleri bana batmaya, sinir etmeye başladı yanımda olduğu zaman. 2 ay önce ailemle tanıştırdım. o zaman da tek başına gelmişti ve artık heyecandan mıdır nedir saçmaladı baya. ilk tanışma olduğu için de haliyle ailem bunlara bakarak olumlu yönde bakamadılar. daha iyisi olabilirdi dediler. annem de her ne kadar beni üzmemeye çalışsa da pek yanına yakışmıyor dedi yani ileride pişman olmamı istemiyorlar haliyle. ikimizde üniversitede okuyoruz şimdi. tabiki o yine başka bir şehirde okuyor. hep birbirimize destek olduk. biraz da benim desteğimle 2 yıl aradan sonra dgs ile tekrar üniversite kazandı 4 yıllığa tamamlamaya çalışıyor.

Dün görüştük işte buraya geldi. ona hediye almıştım bir şiir kitabı, doğum günü geçmişti. ama aldığım hediyeyi bile veresim gelmedi. oturuş şekli, yüzündeki mimikler filan en ufak bir şeyi beni kendinden soğutur hale geldi. ailemle görüştükten sonra bu tarz olumsuz düşünceler de iyice artmaya başladı bende. insani yönü, bana olan sevgisi, vs olarak hiçbir sıkıntım yok. önceden agrasiflikleri vardı şimdi desteğimle psikolojik yardım vs almayı da kabul etti ve ona devam ediyor. ama ben bu 4 yıllık mücadele sonunda sanırım yenik düşmeye başladım. yani sürekli onda bir şeyleri iyi yönde düzeltmem lazım. ben istanbulda yaşıyorum. onun ailesi ankara-konya arasında gidip geliyor. kendisi de şuanda aksarayda okuyor. yani bilemiyorum. bu nedenle ayrılcam mı napcam bilmiyorum. bunca emek, mücadeleden sonra ilişkiyi bitirmek istemiyorum. ama bir yandan da bir ortama girdiğimiz zaman ondan çekiniyorum. sanırım ortamdaki diğer insanlarla onu kıyaslıyorum. ve olumsuz düşünceler aklımda oluşmaya başlıyor.

Genişletmek için tıkla...

tatlımm inanır mısın bilmem ama nerdeyse hemen hemen aynı şeyleri ben de yaşadım üniveriste yıllarımda... üniversitenin 2. senesi biriyle tanışmıştım 19 yaşındaydım çıkmaya başladık ve tam 5,5 sene çıktık... o muğlada ben ankarada yaşıyorum.. ayda bir kere beni görmeye gelirdi.. başlarda herşey iyiydi güzeldi uzakta aklı bende kalmasın vs diye ben evden dışarı çıkmazdım ayda bir onunla görüşürdüm arkadaşlarıma bile vakit ayırmazdım yani demek istediğim ondan başka kimseyi görmez olmuştum.. 4. senemizde bana evlenme teklif etti ben de kabul ettim, bu arada ben de yeni mezun olmuş iş arıyodum, anneme teklifi söyleyince biraz daha bekle kızım hele bi işe gir bi ortamın değişsin öyle karar ver dedi ki annem çok severdi onu kendi oğlu gibi görürdü.. neyse böyle olunca beklemeye karar verdik ve ben de bi ay sonra işe girdim... ve annemin ne kadar haklı olduğunu gördüm, çünkü ister istemez çevrem genişledi, daha çok insan tanımaya farklı farklı kişiliklerle tanışmaya başladım ve aslında evlenmek istediğim adamın kriterlerine erkek arkadaşımın uymadığını fark ettim.. çok seviyodum çok değer veriyodum ama bu sevgi arkadaşlıktan ve alışkanlıktan öteye gidemiyodu.. ama ben onu kıramadığım üzemediğim için bi türlü ayrılamadım tam 1,5 sene kendime de ona da eziyet ettim bunu yeni anlıyorum ama o zamanlar doğru yaptığımı düşünüyodum hatta nerdeyse sırf o mutlu olsun üzülmesin diye evlenecektim ama artık dayanamıyodum her hareketi her hali batmaya başlamıştı, bırak öpmeyi falan elini bile tutamıyodum o kadar itici geliyodu ve ben de ne olursa olsun bu şekilde ona da zarar veriyorum kendime de diyerek ayrıldım haa çok zor oldu çok seviyodu beni bende de epey alışkanlık vardı ama biliyorum ki bu duygularla evlensem mutlu edemezdim onu... niye uzun uzun anlattığıma gelince senin sevgin yok olmaya başlamış otur iyice düşün taşın eğer sevmiyosan ve hayatını onunla geçirmek istemiyosan ki yanlış anlama nolur ama görünüşte istemiyosun bence daha fazla uzatmadan ayrıl çünkü ona da yazık edersin kendine de bu şekilde devam ederek... haaa böyle net bi şekilde ayrıl dememe nolur kızma sadece aynıtecrübeyi yaşadığım için ve samimiyetini güvendiğim için böyle söylüyorum tabii ki son karar senin...

JASMINE_84 .!.:

tatlımm inanır mısın bilmem ama nerdeyse hemen hemen aynı şeyleri ben de yaşadım üniveriste yıllarımda... üniversitenin 2. senesi biriyle tanışmıştım 19 yaşındaydım çıkmaya başladık ve tam 5,5 sene çıktık... o muğlada ben ankarada yaşıyorum.. ayda bir kere beni görmeye gelirdi.. başlarda herşey iyiydi güzeldi uzakta aklı bende kalmasın vs diye ben evden dışarı çıkmazdım ayda bir onunla görüşürdüm arkadaşlarıma bile vakit ayırmazdım yani demek istediğim ondan başka kimseyi görmez olmuştum.. 4. senemizde bana evlenme teklif etti ben de kabul ettim, bu arada ben de yeni mezun olmuş iş arıyodum, anneme teklifi söyleyince biraz daha bekle kızım hele bi işe gir bi ortamın değişsin öyle karar ver dedi ki annem çok severdi onu kendi oğlu gibi görürdü.. neyse böyle olunca beklemeye karar verdik ve ben de bi ay sonra işe girdim... ve annemin ne kadar haklı olduğunu gördüm, çünkü ister istemez çevrem genişledi, daha çok insan tanımaya farklı farklı kişiliklerle tanışmaya başladım ve aslında evlenmek istediğim adamın kriterlerine erkek arkadaşımın uymadığını fark ettim.. çok seviyodum çok değer veriyodum ama bu sevgi arkadaşlıktan ve alışkanlıktan öteye gidemiyodu.. ama ben onu kıramadığım üzemediğim için bi türlü ayrılamadım tam 1,5 sene kendime de ona da eziyet ettim bunu yeni anlıyorum ama o zamanlar doğru yaptığımı düşünüyodum hatta nerdeyse sırf o mutlu olsun üzülmesin diye evlenecektim ama artık dayanamıyodum her hareketi her hali batmaya başlamıştı, bırak öpmeyi falan elini bile tutamıyodum o kadar itici geliyodu ve ben de ne olursa olsun bu şekilde ona da zarar veriyorum kendime de diyerek ayrıldım haa çok zor oldu çok seviyodu beni bende de epey alışkanlık vardı ama biliyorum ki bu duygularla evlensem mutlu edemezdim onu... niye uzun uzun anlattığıma gelince senin sevgin yok olmaya başlamış otur iyice düşün taşın eğer sevmiyosan ve hayatını onunla geçirmek istemiyosan ki yanlış anlama nolur ama görünüşte istemiyosun bence daha fazla uzatmadan ayrıl çünkü ona da yazık edersin kendine de bu şekilde devam ederek... haaa böyle net bi şekilde ayrıl dememe nolur kızma sadece aynıtecrübeyi yaşadığım için ve samimiyetini güvendiğim için böyle söylüyorum tabii ki son karar senin...

Genişletmek için tıkla...

evet haklısın. biz de ben lise sondayken tanışmıştık şimdi üniversite 3'e geçtim ve ister istemez bir takım ortamlara vs. girince insan farklı düşünmeye farklı şekilde bakmaya başlıyor artık. o zamanlarda az görüşsek bile ilişkinin yeni olması, ikimizin de daha genç olması ile birbirimize sevdiğimizi söylerdik, saatlerce konuşurduk telefonda hatta sevgi patlaması olurdu uzakta da olsak sevgi yumağı gibi olurduk. Ama zamanla insan büyüdükçe, ilişkinin süresi de uzadıkça bazı şeyler hem dediğin gibi alışkanlık haline geliyor, farklı ortamlara girdikçe ister istemez kıyaslanmaya başlanıyor o ortamdaki kişilerle. Bir de ailemin olumsuz bakması beni çok etkiledi, hem uzakta olduğu için benim uzak bir yere gitmemi istemiyorlar ben de istemiyorum hiçbir şekilde zaten en başından beri söylüyordum ona da. Ama annem de diyor şimdi kabul eder belki sonra en ufak bir şeyde oraya taşınalım ben burada yapamıyorum diyip götürebilir seni. Diğer yandan düşünüyorum, bana olan sevgisinden eminim, bir eş olarak istediğim özelliklerin bir kısmı var onda, sigara içmiyor ki kesinlikle istemiyorum içen birini, yalan söylediğine dair en ufak bir şüpheye düşmedim bu zamana kadar, bana büyük bir anlayışla yaklaşıyor, mutlu etmeye çalışıyor. Söylediği kadarıyla çalışkan biri, kitap okumayı seviyor. Benim onda sevmediğim yönlerini değiştirmeye çalışıyor elinden geldiği kadarıyla, ben böyleyim böyle kabul et demiyor. Bir de yengeç burcu, bilenler bilir yengeç burcu erkeklerini. Ben de terazi burcuyum, dengesizim biraz, bir an iyi mutluyken bir anda sessizliğe bürünüp donuklaşabiliyorum. Buna engel olamıyorum, elimde değil ve bu benim dengesizliğime anlayış gösterebilcek, sabır gösterebilcek birini bulamamaktan da korkuyorum. Çünkü zor bir insanım bu duygusallık anlamında. Bu yüzden o bu süreçte beni gerçekten iyi anlayabildi, birbirimizi anlayabildik ve buna bir şekilde sabredebiliyoruz anlayış gösterip yardımcı olmaya çalışıyoruz. Başka bir insanla tekrar bu süreçleri yaşamaya sanırım ne gücüm ne de sabrım var. He hayatımdaki kişiyle evlenmeye karar verdik desem zaten okul bitene kadar böyle bir şey mümkün değil bu nedenle de önümüzde en az 2 yıl var. Sonra onun askerliği vs derken önümüzde 3-4 yıl var. Bu zaman ilişkinin süresi daha da uzuyor, nerdeyse bir 7 yıl kadar. O zamana kadar kim öle kim kala şimdi bile bunları yazarken yoruldum.

zzpEb .!.:

evet haklısın. biz de ben lise sondayken tanışmıştık şimdi üniversite 3'e geçtim ve ister istemez bir takım ortamlara vs. girince insan farklı düşünmeye farklı şekilde bakmaya başlıyor artık. o zamanlarda az görüşsek bile ilişkinin yeni olması, ikimizin de daha genç olması ile birbirimize sevdiğimizi söylerdik, saatlerce konuşurduk telefonda hatta sevgi patlaması olurdu uzakta da olsak sevgi yumağı gibi olurduk. Ama zamanla insan büyüdükçe, ilişkinin süresi de uzadıkça bazı şeyler hem dediğin gibi alışkanlık haline geliyor, farklı ortamlara girdikçe ister istemez kıyaslanmaya başlanıyor o ortamdaki kişilerle. Bir de ailemin olumsuz bakması beni çok etkiledi, hem uzakta olduğu için benim uzak bir yere gitmemi istemiyorlar ben de istemiyorum hiçbir şekilde zaten en başından beri söylüyordum ona da. Ama annem de diyor şimdi kabul eder belki sonra en ufak bir şeyde oraya taşınalım ben burada yapamıyorum diyip götürebilir seni. Diğer yandan düşünüyorum, bana olan sevgisinden eminim, bir eş olarak istediğim özelliklerin bir kısmı var onda, sigara içmiyor ki kesinlikle istemiyorum içen birini, yalan söylediğine dair en ufak bir şüpheye düşmedim bu zamana kadar, bana büyük bir anlayışla yaklaşıyor, mutlu etmeye çalışıyor. Söylediği kadarıyla çalışkan biri, kitap okumayı seviyor. Benim onda sevmediğim yönlerini değiştirmeye çalışıyor elinden geldiği kadarıyla, ben böyleyim böyle kabul et demiyor. Bir de yengeç burcu, bilenler bilir yengeç burcu erkeklerini. Ben de terazi burcuyum, dengesizim biraz, bir an iyi mutluyken bir anda sessizliğe bürünüp donuklaşabiliyorum. Buna engel olamıyorum, elimde değil ve bu benim dengesizliğime anlayış gösterebilcek, sabır gösterebilcek birini bulamamaktan da korkuyorum. Çünkü zor bir insanım bu duygusallık anlamında. Bu yüzden o bu süreçte beni gerçekten iyi anlayabildi, birbirimizi anlayabildik ve buna bir şekilde sabredebiliyoruz anlayış gösterip yardımcı olmaya çalışıyoruz. Başka bir insanla tekrar bu süreçleri yaşamaya sanırım ne gücüm ne de sabrım var. He hayatımdaki kişiyle evlenmeye karar verdik desem zaten okul bitene kadar böyle bir şey mümkün değil bu nedenle de önümüzde en az 2 yıl var. Sonra onun askerliği vs derken önümüzde 3-4 yıl var. Bu zaman ilişkinin süresi daha da uzuyor, nerdeyse bir 7 yıl kadar. O zamana kadar kim öle kim kala şimdi bile bunları yazarken yoruldum.

Genişletmek için tıkla...

canım şu söylediklerin benim 3 sene önceki hallerime, düşüncelerime o kadar çok benziyo ki o günleri tekrar yaşıyorum adeta.. farkında mısın bilmem ama hep beni seviyo, şöyle iyi davranıyo, böyle anlayışlı diyosun hiç ama hiç aslında ben de seviyorum gibi bişe söylememişsin bu bile sana yeterince şey açıklamıyo mu..?? bak canım aileyi bi kenara koy yanlış anlama hiç takma onların dediklerine demiyorum asla demem çünkü benim için annem babam çok önemlidir onlar için ölürüm ama aşk meşk olunca sevdiğin zaman gözün hiçbişe görmüyo eğer seviyo olsan inan annenin karşısına dikilir ben seviyorum ve istiyorum derdin onlar da emin ol bi yerden sonra bunu kabullenirlerdi... şu an benim yaşadığım şey ailem hiç bi şekilde şu anki sevgilimi istemiyo babam neler yaptı ayrılmam için ki ben babama aşığımdır onu üzmeyi göze ala ala devam ediyorum kopamıyorum... evlilik çoğu insanın düşündüğü gibi sadece mantıkla yürüyecek bi kurum değil hele hele sen sırf matığınla düşünüyosun bu konuyu anladığım kadarıyla iyi bi eş olur, beni seviyo, beni idare ediyo vs.. ama ne yazık ki bunlarla ömür geçmiyo tabii ki seni sevmesi deeğer vermesi önemli ama senin de sevmen çok önemli çünkü aynı eve girince karşılıklı olarak birbirinizi tolere etmeniz gerekn o kadar çok şey oluyo ki bunları da ancak karşılıklı sevgi ve saygıyla becerebiliyosun öteki türlü karşılıklı mutsuzluk...
ayrılma noktasına geldiğimizde benim de en korktuğum nokta acaba bi daha böyle sevilecek miyim, acaba sevilmeye layık mıyım yoksa hiç evlenemeyecek miyim, tekrar aynı şeyleri baştan yaşayabilecek miyim gibi şeylerdi.. bak şöyle düşün bu adam seninle 4 sene çıkabildiyse demek ki sen sevilmeye layık bi kızsın ki sana 4 senesini verdi bu çocuk, neden yeni bişelere gücün olmasın hem daha gencecik kızsın... bak canım ben senden büyüğüm ve şu andaki en büyük pişmalığım keşke fazla uzatmadan zaman kaybetmeden ilk ayrılığı düşünmeye başladığımda bu işi bitirseydim o günlerimi o kadar çok arıyorum ki anlatamam.. bunu yapmanı istemiyorum sevmediğin biriyle sırf seni seviyo diye birlikte olmaya devam etmek uzun vadede karşılıklı mutsuzluk getiriyo bana inan...

Canım kendLne sor ben bu cocugu seviyor muyum ? Diye yanlıs anlama ama sen sevmiyorsun uada sevgin tükenmek üzere bu cocugun ilk baslarda gözüne batmayan seyleri simdi gözüne batıyor ve önünüzde 4yıl varmıs 7 yıllık bir ilişkin olacak bu cok güzel birsey uzun ilişki ama seviyorsan güzel 7 yılın sonunda ikinizde birbirinizden nefret ederseniz ne olacak onca yıl ne olacak.. Sırf o seviyor iyi biri iyi davranıyor diye devam edilmezki karsındaki insanada yazık..ayrılmadan önce bir süre uzak kal özlemine sevgine bak bi eger içinde azda olsa sevgi yoksa hiç düşünme bile

offff :S bana benzeyen biri daha senın adına cok üzüldüm canm .. şuan bende aynı durumdayım sadece düşünüyorum başka hiç birşey gelmıyor elimden . yıllar öncesinde başlanan bir ilişki ..sevgi mi alışkanlık mı yoksa doğru insan mı bocalayıp kalıyor insan ..hele ki karşındaki sevıyorsa ve giden sensen daha bir zorlaşıyr durum , en azından benım için öyle ..umarım en sağlıklı kararı verebiliriz

bilgge .!.:

offff :S bana benzeyen biri daha senın adına cok üzüldüm canm .. şuan bende aynı durumdayım sadece düşünüyorum başka hiç birşey gelmıyor elimden . yıllar öncesinde başlanan bir ilişki ..sevgi mi alışkanlık mı yoksa doğru insan mı bocalayıp kalıyor insan ..hele ki karşındaki sevıyorsa ve giden sensen daha bir zorlaşıyr durum , en azından benım için öyle ..umarım en sağlıklı kararı verebiliriz

Genişletmek için tıkla...

ben oturup konuştum en sonunda, daha doğrusu karşılıklı konuşamadık her zamanki gibi :/ telefondan konuştuk. Bunun öncesinde de ayrılalım demiştim ona, o da kabul etmedi ve ara verme kararı aldık işte bu konuyu burada açtıktan sonra. 20 gün kadar oldu, konuşmadık mesajlaşmadık. yokluğunu aradığım zamanlar oldu, bir şeyler oluyordu ve elim telefona gidiyordu onunla paylaşmak için, sonra geri bırakıyordum telefonu. Bu sürede ailem dışında pek kimseyle konuşmadım ne yakın arkadaşlarımla ne de herhangi bir erkek arkadaşımla. aklımın karışmasını istemiyordum çünkü gerçekten kendi düşüncemle, hislerimle bir karar vermem gerekiyordu. 20 gün çok uzun bir süre değil ama onsuz da yapabiliyorum dediğim zamanlar da oldu, bir şey olunca o burda olsaydı böyle yapardı, böyle söylerdi dediğim zamanlar da. yani bu 4 yıllık ilişki beni yıpratmıştı ve dinlenmeye ihtiyacım vardı. bir de bir şeyleri boş verme, oluruna bırakma gibi bir huyum olmadığı için sürekli düşününce gelecekte nolcaz napcaz diye kendimi daha da yıpratmıştım. sonra konuştuk işte ben bütün sinirimi çıkardım, içimde ne varsa söyledim anlattım. o da sakince dinledi. bana belli bir tarih ver dedim, çünkü geleceğimiz de belirsizdi. olacak mı olmayacak mı, buraya gelebilecek mi gelemeyecek mi. daha ne kadar zaman bekleyeceğim, çünkü bir yarış gibiydi bu koşuyosun koşuyosun hedefte evlilik var ama varış noktası belli değil. bu nedenle haliyle benim üzerimde daha çok yıpratıcı bir etkisi oluyordu. Bide bana hiçbir zaman kesin bir şey söylemedi, her şeye belli değil gibi muğlak bir cevap veriyordu. onun ailesi de daha doğrusu annesi de istanbula gelmesi taraftarı değilmiş, biz kız mı alıyoruz kız mı veriyoruz gibi bir şey söylemiş ona. her neyse konuştuk işte sonra sana 3 sene mühlet veriyorum 3 sene sonunda evlenmiş ya da evlilik yolunda adım atmış olmamız gerek, senin istanbulda olmuş olman gerek yoksa ne kendi gözyaşıma bakarım ne de seninkine dedim. o da kesin kararlıyım okul biter bitmez orda iş bulmaya çalışacağım dedi. yani aslında sevgimin azaldığını düşünmemin temelinde geleceğimizin belirsiz olması olduğunu farkettim. Diğer etkenler de tuzu biberi olmuştu, beni ondan soğutmaya başlamıştı. Ama bunlar aşılamayacak şeyler değil diye düşünüyorum şimdi. Yani 4 yıl gerçekten az bir süre değil ve ne kadar uzakta da olsa insan ciddi bir emek veriyo, kayda değer somut bir yaşanmışlığımız olmasa bile telefonda bile olsa paylaştığımız şeyler o kadar çok ki. İlişki denen şey basit bir şey değil, sürdürebilmek, her şeye rağmen 4 sene geçirmek gerçekten yabana atılacak bir şey değil. Bu nedenle ben böyle bir karar almayı tercih ettim. He çok mu mutluyum? Hayır hala aklımda soru işaretleri var. İlişkimizin artık ilk zamanları gibi heyecanlı olmayacağını farkettim ve kabullenmeye çalışıyorum. Onu daha çok tanımaya çalışıyorum görüştüğümüz zamanlarda olabildiğince gözlemliyorum ve hoşuma gitmeyen bir şeyi varsa artık içime atmayıp ona söyleme kararı aldım. Çünkü bir insanı sadece konuşarak da tam anlamıyla tanıyamıyorsunuz, davranışlarına, hal ve hareketlerine de bakmak lazım.

Bakalım böyle şeyler düşünüp yine ümit gemisine bindim, 3 senenin geçmesini ve bu süreçte neler olacağını merak ediyorum. Az önce demiştim çok mu mutluyum, hayır çok mutlu değilim ama en azından içim, aklım, mantığım karanlık ya da huzursuz değil eskisi gibi.

inşallah sen de doğru bir karar alabilirsin. Ama hiçbir şey için acele etme, kendine zaman tanı ve artısını eksisini iyi düşün.

zzpEb .!.:

bu 4 yıllık ilişki beni yıpratmıştı ve dinlenmeye ihtiyacım vardı. bir de bir şeyleri boş verme, oluruna bırakma gibi bir huyum olmadığı için sürekli düşününce gelecekte nolcaz napcaz diye kendimi daha da yıpratmıştım. bir yarış gibiydi bu koşuyosun koşuyosun hedefte evlilik var ama varış noktası belli değil. bu nedenle haliyle benim üzerimde daha çok yıpratıcı bir etkisi oluyordu. İlişki denen şey basit bir şey değil, sürdürebilmek, her şeye rağmen 4 sene geçirmek gerçekten yabana atılacak bir şey değil.

Genişletmek için tıkla...

ben de senın gibiyim . artık bı karar vermek bı yol çizmek istıyorum .belirsizlik benı daha cok yıprattı onsuzken içim rahat çünkü ne olcaz diye düşünmuyorum sadece kendımı düşünüyorum o zaman..ama bizde şöyle bi durumda var , ailem özellıkle de babam kesınlıkle hayır diyo, görüştüğümü bile söyleyemedım istemeye geleceklermiş diye ağzını yokladığımda adam yerine bile koymadı ki asla vermeyeceğini de adım gibi biliyorum ..ve ben burada yaşamak istemezken o burda olabilir ama emekte verıyo benım için ugraşıyor da ..babamı ailemi karşıma almaya değer mı yoksa hiç bulaşmamalı mı bılmıyorum. öncesinde kendımden emin olmam lazım onunla konuşmam lazım ama yüzüne söyleyıp kıramam bır yıl öncesinde aynı şeyleri aynı ayrılık sürecini yaşatmıştım. bizim 5 yılı geçti ama son 2 -3 yıl sürekli ayrıl barış modunda. yalama oldu artık .arkadaşlarıma bile anlattığımda biz bu filmin devamını biliyoruz dıyorlar:)senın adına sevındım demek isterdm arkadasım ama insan kaldığı yerden değil kandığı yerden devam edermiş diye bir söz var. umarım hakkında hayırlısı olur ve doğru kararı vermişsindır ( bu arada başlığını bıraz kendımınmiş gibi kullandım kusura bakma :)

bilgge .!.:

ben de senın gibiyim . artık bı karar vermek bı yol çizmek istıyorum .belirsizlik benı daha cok yıprattı onsuzken içim rahat çünkü ne olcaz diye düşünmuyorum sadece kendımı düşünüyorum o zaman..ama bizde şöyle bi durumda var , ailem özellıkle de babam kesınlıkle hayır diyo, görüştüğümü bile söyleyemedım istemeye geleceklermiş diye ağzını yokladığımda adam yerine bile koymadı ki asla vermeyeceğini de adım gibi biliyorum ..ve ben burada yaşamak istemezken o burda olabilir ama emekte verıyo benım için ugraşıyor da ..babamı ailemi karşıma almaya değer mı yoksa hiç bulaşmamalı mı bılmıyorum. öncesinde kendımden emin olmam lazım onunla konuşmam lazım ama yüzüne söyleyıp kıramam bır yıl öncesinde aynı şeyleri aynı ayrılık sürecini yaşatmıştım. bizim 5 yılı geçti ama son 2 -3 yıl sürekli ayrıl barış modunda. yalama oldu artık .arkadaşlarıma bile anlattığımda biz bu filmin devamını biliyoruz dıyorlar:)senın adına sevındım demek isterdm arkadasım ama insan kaldığı yerden değil kandığı yerden devam edermiş diye bir söz var. umarım hakkında hayırlısı olur ve doğru kararı vermişsindır ( bu arada başlığını bıraz kendımınmiş gibi kullandım kusura bakma :)

Genişletmek için tıkla...

her ne olursa olsun aileni karşına almaya değmez tabiki. Ama önce kendinden ve bu ilişkiden emin olman lazım ki ona göre de ilişkinizi savunabilesin. Ailen özellikle baban neden karşı çıkıyor ve bu konuda ne kadar haklılar bunun hesabını yap. Sonuçta onlar da görmüş geçirmiş, haliyle bizi de iyi tanıyan, neyden mutlu oluruz neyden mutlu olmayızı bilen en yakınlarımız. Bir çok şey olumsuzsa eğer ilişkinizde, durup bir düşünmekte fayda var.

bir iyiyim bir karışığım. yine bunaldım bu ilişkiden, en iyisi düşünmemek sadece yaşamak ama işte bir şekilde sürekli aklıma takılıyor. bakalım... öyle bunaldım içimi dökeyim dedim buraya.

cnm 4 yıl geçirmişiniz seviyosundurda kim 4 4lük bence böyle şeylerle kaybetme sevgilini o da ilk defa sevgilisnin ailesiyle tanışıyo nasıl olcağını bilmemesi normal durduk yere soğuyup kimseyi küçümseme allah daha kötüsü verebilir

canını ne sıkıo pek anlamadım ama sen bu cocugu sevmiyosun sanırım :26:

aslında seviyordum bu zamana kadar ama işler ilerleyince artık daha detaylı düşünmeye başlıyorum. geçmişi düşününce bazen umutlanıyorum ama son 1 senedir yaşanılanları ve ondan soğuduğum şeyleri düşününce bütün umudum hayalim gidiyor.

bir de düşünüyorum gerçekten buraya yerleşebilecek mi diye.

onu görmem lazım bu gibi zamanlarda ama göremiyorum. yani düşünüyorum sürekli ileride ne olcak ileride diye. 20li yaşlarda insan hayatını etkileyecek kararlar aldığı, bir çok önemli şeyleri ilk defa deneyimlediği için artık sürekli aklıma takılıyor gelecekle ilgili şeyler. gelecek kaygısı mı yaşıyorum nedir.

şimdi bütün aile köydeler mesela konyada. ailesi zaten yarı yılı orada geçiriyolar, orada mahsülleri bahçeleri filan var ilgilenmeleri gereken. onlara göre bir yaşantıları var. benim ailem sürekli istanbulda yaz kış. belki tatil için bir iki hafta bir yerlere gideriz anca. ne bileyim her şeyi düşünüyorum. ilerde evlenirsek bütün yazı konyada mı geçiririz filan diye. ya da burda yaşamaya başlayıp 2-3 yıl buradan hevesini alınca ankaraya gidelim der mi. ailesiyle ailem ne kadar anlaşabilecek, çünkü onlar benim aileme göre yaş olarak da büyükler baya ve yaşantı olarak da farklılar biraz. ay ne bileyim. başka derdim yok bunları düşünüp duruyorum sürekli işte. sonra kendi kendime ah vah edip hüzünleniyorum. okullar açılsa da aklım dağılsa :44:

bugun nede cok yazdım ya "benimde böyle sorunlu bi ilişkim vardı" die.ama konular hep bu yönde bnde yaşadıklarımı anlatp durdum işte.

sanada söylicemm tek şey.belirsiliklerle yoluna devam etmemen.bn yapamadım cok sürdürmek istedim ama olmadı.
tam bitti ilişkim tekrar birisi cıktı hemen karşıma ne üzüldügmü anladım ne sevndgmi.
yani mucize gibi geldi girdi hayatıma.meger boşuna üzülmüşm yaptıklarına ailesine yaşam tarzının farklılıgına naparm die boşuna düşünmüşm dedim.gözüm açıldı yani..senin gib her hareketine dikkat etmeye başkalarıyla kıyaslayıp düzeltmeye calştım.cok farklıydık kendime uydurmaya calştım ama her nekadar olucak gibi göründüysede en sonunda boş cıktı.yok yere ugraşmışım dedim yani.dile kolay geliyo böylesi ama yaşamayan bilmez ki sonçta... aama bigün bi bakmşssın ne 4 yıl kalmış kaldııgı gibi nede bnm gibi 6 yıll..hiç bi anlamı kalmadı boş bile degil artık..

sen yeniden başlama gücünü göremesende kendinde.biyerlerde birisi var hala senin için yaşayan ve eminm ki bulucaksın.tabiki şimdiki ilişkini gerçekten bitirebildigin zaman olcak.ozaman ohh diceksn.uzun bi ilişkiden cıkıp biraz üzülüp kendine geldigin zaman dogru karar vermişssen bi ferahlık geliyo omzumda nekdar cok yük biriktirmşm demştm ben kendikndime.şimdi hiç bi sorum yok tabi uzaklık var ama olsun bunada şükür..aşk herşeye deger böyle oldgnda..

sanki biraz bölüp pörçk oldu ama idare