Ben 31 yaşındayım evet o eski coşku eski yaşama sevinci, hayat dört elle bağlılık bence de azalıyor 30 u dan sonra da verdiğiniz örnekler buna örnek gibi gelmedi bana pek.dediğiniz gibi çok karman çorman örnekler olmuş.kıskançlık falan demişsiniz.hayata tahammülüm azaldı de.ek istemişsin sanırım.bende de tam tersi olgunluk arttığı için olarak verdiğim tepkiler azaldı.huzurum arttı.psikolojiniz bozulmuş olabilir bu dönem.yaşla alakalı olduğunu sanmıyorum.34 yaşımı dolduruyorum aralık ayında
Son zamanlarda iyice anlıyorum artık o 20li yaşlarımın enerjisi, coşkusu, dinamikliğinin geride kaldığını.. demek istediğim yaşlanmak değil dinamiklik ruhun gençliği. Umarım anlaşılır farklı yöne çekilmez:) herşeyi kafama takan umursayan arkadaşlarına deli gibi değer veren bir insandım. Elim öyle açıktı ki hep paylaşayım mutlu edeyim mutlu olalım kafasında yaşıyordum. Herkesi kendim gibi sandığımdan herkesin mutlu olmasını diler kimseyi kıskanmaz imrenmez onlar adına mutlu olurdum. Hırslarım yoktu çünkü istersem herşeyi başarabileceğimi sanırdım.
Bir yıl kadar önce arkadaşım kendine sıfır bir araç aldı tahminim benim fitili ateşleyen kıvılcım burada başladı. Çünkü cesaret edemiyordum araç sürmekten korkuyordum. Evlendikten sonra araç almıştım ama eşim kullanıyordu. Neyse bu durumu kıskandığımı farkettirm bakın imrenmek değil bildiğiniz kıskanmak. O yapıyorsa ben neden yapamayım ki? Dedim ve o gazla sürmeye başladım aktif bir yıldır kullanıyorum (iyi oldu baya rahatladım otobüslerden kurtuldum) sonrasında çevremdeki insan kalabalığından sıkıldığımı hissettim o her çağırılan yere giden kişiden evimde sessiz sedasız kafa dinlemeyi arzulayan birine dönüştüm.
Alışveriş yapmayı avm gitmeyi çok seven biriyken cimrileşmiş gibi asla birşey almak istemiyorum kendi eşyalarımı paylaşmak istemiyorum. Mesela kahve makinemi satıp daha işlevsel bir makina aldım sonra sattığım makineme çok üzüldüm niye o kadar bağlanmışım anlamadım. Var olan hiçbir düzeni değiştirmek istemiyorum. Sade sakin düzeyde kalmak istiyorum. Müzik zevkim bile değişti.
Karman çorman örnekler verdim galiba ama kendimde olan bu değişimler beni bazen tedirgin ediyor. Eskiden susan içine atan biriyken sevmediğim bir hareket olunca hemen tepki verip o kişiyi kırabiliyorum. Bu da dün iş yerinde oldu personel arkadaşı biraz üzdüm galiba ama haketmişti de. Sizce benim neyim var kötü bir insana mı dönüştüm ben? Hayatımda iş stresi dışında şükür olumsuz birşey yok ama ben negatif biri olmaktan korkuyorum. Geçiş dönemi mi nedir? Çocuğumu bile biri sevse kıskanıyorum saçma sapan. Çocuk bana yanlışlıkla anneanne dedi diye bozuldum (annem bakıyor tabi ki alışkanlık olması normal halbuki)
İşte böyle böyle delirdim galiba yazarken anladım
Kıskançlık da normal bence. yapıcı kıskançlık var yıkıcı kıskançlık var. Konu sahibi kıskançlığını yapıcı yönde kullanıp, cesaretini toplayıp kendi de araba sürmeye başlamış, hiçbir şey yapmadan oturup da "ya şunun arabasını bir boydan boya çizsem" diye hayal kurmamış mesela. (yapıcı ve yıkıcı kıskançlığı tanımlamak için bu örneği verdim). Diğer şeylerse normal yani insan değişebilir. Uzun süre herşeyi içine atıp susan kişi pat küt konuşmaya başladı mı kırıcı olabiliyor sonra zamanla içinde tutmayıp ama kırıcı olmadan konuşmayı öğreniyorsunuz. Olgunlaşıyor insan, yaşlanmak değil yani olgunluk. Bir şeyler bizi olgunlaşmamız için tetikliyor yaş ilerledikçe ve evet değişiyoruz. Bu ilk başta memnuniyetsizlik olarak manifest oluyor sonra yapıcı ve iyi yöne yönlendirebilirsek bu duyguları ve değişimi, kendimizle daha barışık olup olgunlaşıyoruz.Kıskançlık harici hepsi normal
Asıl 50den sonrası...Bir de 40 tan sonra düşünün
Aynı yaştayız bende kendimde değişiklikler farkediyorum. Eskisi gibi iş sonrası dışarda arkadaşlarla vakit geçirmek istemiyorum evime gitmek istiyorum. Kendimle kalmak istiyorum. Evliyim çocuğum yok ama yinede kalan vaktimi kendimi dinlemek istiyorum. Şüphe duygusu yoğunlaştı. Etrafımdaki çoğu insana güvenmek istemiyorum. Ve yüzümdeki değişikliği farkediyorum göz çevremdeki çizgilerin arttığınıBilmiyorum ya bana ne kadar iyi geldiğini tam olarak anlayamıyorum. Sadece insanlardan uzak kalmak huzur veriyor bunu anladım. O eski kız neşesi yok gibi . Enerjim yok belkide buna . Bilmiyorum
Kıskançlık da normal bence. yapıcı kıskançlık var yıkıcı kıskançlık var. Konu sahibi kıskançlığını yapıcı yönde kullanıp, cesaretini toplayıp kendi de araba sürmeye başlamış, hiçbir şey yapmadan oturup da "ya şunun arabasını bir boydan boya çizsem" diye hayal kurmamış mesela. (yapıcı ve yıkıcı kıskançlığı tanımlamak için bu örneği verdim). Diğer şeylerse normal yani insan değişebilir. Uzun süre herşeyi içine atıp susan kişi pat küt konuşmaya başladı mı kırıcı olabiliyor sonra zamanla içinde tutmayıp ama kırıcı olmadan konuşmayı öğreniyorsunuz. Olgunlaşıyor insan, yaşlanmak değil yani olgunluk. Bir şeyler bizi olgunlaşmamız için tetikliyor yaş ilerledikçe ve evet değişiyoruz. Bu ilk başta memnuniyetsizlik olarak manifest oluyor sonra yapıcı ve iyi yöne yönlendirebilirsek bu duyguları ve değişimi, kendimizle daha barışık olup olgunlaşıyoruz.
bence hissettiği şey kıskançlık değilKıskançlık da normal bence. yapıcı kıskançlık var yıkıcı kıskançlık var. Konu sahibi kıskançlığını yapıcı yönde kullanıp, cesaretini toplayıp kendi de araba sürmeye başlamış, hiçbir şey yapmadan oturup da "ya şunun arabasını bir boydan boya çizsem" diye hayal kurmamış mesela. (yapıcı ve yıkıcı kıskançlığı tanımlamak için bu örneği verdim). Diğer şeylerse normal yani insan değişebilir. Uzun süre herşeyi içine atıp susan kişi pat küt konuşmaya başladı mı kırıcı olabiliyor sonra zamanla içinde tutmayıp ama kırıcı olmadan konuşmayı öğreniyorsunuz. Olgunlaşıyor insan, yaşlanmak değil yani olgunluk. Bir şeyler bizi olgunlaşmamız için tetikliyor yaş ilerledikçe ve evet değişiyoruz. Bu ilk başta memnuniyetsizlik olarak manifest oluyor sonra yapıcı ve iyi yöne yönlendirebilirsek bu duyguları ve değişimi, kendimizle daha barışık olup olgunlaşıyoruz.
Ay okuyunca güldümAnladım herseyde bir hayır vardir.
Ben araba kullanmayı bu salak yaptıysa ben de yaparım diye diye öğrendim konu sahibinde öyle olmuş olabilir bence dehepimizin hayatında illa ki olmuştur ya şu kişi şu işi nasıl başarmış, o yaptıysa ben hayli hayli yaparım durumları
ben de görüyorum çevremde gerçekten ne insanlar var, neler neler yapıyorlar
insan bazen merak da ediyor yani nasıl yapmış hangi motivasyonla yapmış, cesaret mi etmiş de yapmış, yardım mı almış
Şahane özetlemişsinBen de biraz bu konuyla ilgili düşüncelerimi paylaşayım :)
30'dan sonra evet düşüncelerim çok değişti, hatta duygularımı da daha iyi kontrol eder oldum. Eskinin duygusallığı asla yok,
Üstüne daha çok kendime yeten bir insan oldum, eskiden olsa yanımda hep birini arayan yalnız kalamayan ben şimdi yalnız kalmaya yer arar oldum
Çevremı yine seviyorum, yine görüşüyorum ama daha bir sınırlarım dahilinde, mesela birisi bişey istese eskiden koşa koşa giden ben, şimdi düşünüyorum acaba gerçekten bunu yapmaya değer mi,
Daha yakın çevreme odaklı biri oldum.
İş hayatında özellikle asla samimiyet olmadığını öğrenmiş oldum, ve Kimseyi çok da kafaya takmamak gerektiğini çünkü günün sonunda herkesin kendisi için yaşadığını gördüm, tecrübe tabi ki bunlar hep 20 lerin toyluğu üstümden gideli çok oldu, biraz yaşlı bir ruh oldum kabul ediyorum
Artık insanları değil olayları düşünüyorum, bu bana bunu yaptı değil, bundan ne öğrendim bakıp yoluma devam ediyorum, gelmek istemeyenleri yolda bırakıp yoluma devam ediyorum.
Çok güzel yaşlar bu kafaya önceden gelseydim şimdi çok daha iyi olabilirdi hayatım ,
Ama onları yaşamasaydım da bu kafada olur muydum bilmiyorum,
Velhasıl güzel yaşlar