Merhaba sevgili arkadaşlarım, derdimi anlatmaya nereden başlasam bilemiyorum. Sorunum tabiki de eşim
5 senelik beraberliğin arkasından yaklaşık 3 yıldır evliyiz. Evlenmeden önce de bir sürü problemimiz oluyordu fakat kısa sürede barışıp hallediyorduk. Evlendik ettik başta herşey güzeldi, derken ızdırap dolu günlerim başladı. Alkol mu dersin saygısızlık terbiyesizlik dağınıklık had safhada. Eşimin kendi işi var bayağı yoğun çalışıyor, ben ise çalışmıyorum çünkü evlenmeden önce o istememişti. Eşim hayatı kendi istediği gibi yaşıyor, çevresindekiler hele de ben inanın umrunda değilim. Kilo aldığı için yüzük falan takmıyor. İnanılmaz sinirli bir insan haline geldi, en ufak bişey de aptal salak gerizekalı ve sayamadığım bir sürü küfür ediyor,ortalığı yıkıyor. Biraz sonra normalde dönüyor hiç bişey olmamış gibi yanıma yaklaşıyor. İnsan bir süre sonra gerçekten kendini salak gibi hissediyor. Aiesi onu böyle alıştırmış, annesine babasına ablasına karşı da hep böyle, inanın onu aramaya korkarlar, onlar aramazsa eşim onları hayatta aramaz. Eşim onlara bağırıp çağırıp küfrederken onlar da, tamam canım oğlum aslan oğlum deyip gülüyorlar oh yarabbi şükür. Diyelim ki eşim iş yerinde ve müşterisi veya işi var, ben veya ailesinden biri arasın telefonu hayatta açmıyor acil bi durum olsa iş yerinden arasak deli gibi bağırıyor ve suratımıza kapatıyor. Dükkanına bile gitmeye korkuyoruz daha kapıdan girince sinirlenmeye başlıyor hemen kapı dışarı ediyor. Bazen gece arkadaşlarıyla gezmeye gidiyor gecenin bir vakti arasam hemen meşgule atıyor onun muhabbetini bölüyomuşum diye. Belki başıma bir geldi acil bir durum var inanın umrunda değil. Nolcak öyle bir durumda önce aileni ararsın zaten diyor. Bazen iş dolayısıyla şehir dışında oluyor ve beni merak edip nasılsın bile demiyor geceleri.
Çalışmadığım için evin bütün işi bende, sabahtan akşama kadar onun pisliklerini temizliyorum, ne kadar evi bal dök yala yapsam inadından yemeği salonda koltukta yiyor ve her yeri yemek yapıyor ve ben sonra çıldırıyorum. İşin ne temizliceksin tabi diyor. Evin bütün masrafını ben babamdan aldığım parayla karşılıyorum, o ancak işini çekip çeviriyor, ha biraz parası varsa hemen alkole saldırıyor. Ayda toplasan 200 lira vermez bana. Ama gören de durumumuz süper sanıyor. Haftanın en az üç günü içiyor. İçme bu kadar desem, hemen küfrediyor bağırıyor apartmanı yıkıyor başıma. Sonra hiç bişey olmamış gibi canım cicim yapıyor.
Haftanın yedi günü evde oturmaya bayılır kalk hadi bi yerlere gidelim desem çıldırıyo ben bütün gün çalışıyorum senin gibi aylak aylak gezmiyorum paramız ancak yetiyo dio ama arkasında bir arkadaşı arasa hemen fırlayıp gidiyor. Yazın da yazlığa gitsek hayatta dıları çıkmıyor. Başka çiftlerle bir yerlere gitsek herkes karısına sarılır eder bu yanımda oturduğu halde tek kelime etmez, arada bi naber der. Sanki görücü usülü evlenmişiz gibi. İnsanın arada sırada canı gezmek istiyo ama bizi biri aramazsa her gün evde pinekliyoruz.
Bütün akrabalarımla kavgalı ne zaman eve bir yakınım gelcek olsa on gün önceden onu telkin etmeye başlıyorum ve inanılmaz geriliyorum. Gelen misafire öyle bir surat asıyoki insanlar hemen kalkıp gidiyorlar, ama o birilerini çağırsa ben eşşek gibi hizmet ediyorum. Eğer ben surat yaparsam geri kalan bütün haftayı burnumdan getiriyor. Akşamları yürüyüşe çıkmak istesem yollamıyor bütün gün geziyosun evde otur diyor bakkala bile gidemiyorum. Bu bahsettiğim insan liseyi ve üniversiteyi en iyi özel okullarda okumuş biri, ailesi tanınmış insanlar, ikimizin ailesinin de durumu çok iyi kendi evimiz ayrı arabalarımız var. Ama buna rağmen hiç huzurum yok, her gün ağlıyorum hele çevremde veya internette birbirini çok seven çiftler görsem deliriyorum biz niye böyle değiliz die. Zamanında ona çok destek oldum hem maddi hem de manevi anlamda. Ama karşılığını göremedikçe artık manevi olarak destek olmak içimden gelmiyor. Çünkü o da bana olmuyor, canım bişeye sıkılsa kızgın olsam umrunda bile değil. Gerçekten çok zor durumdayım herşeyi anlatabilcek olsam sayfalar sürerdi inanın, ne yapmam gerekiyor? sayesinde sinir hastası oldum kafayı kaçırmak üzereyim herkese bağırıyor çağırıyorum. Ha ayrılmak aklımdan geçmiyor mu geçiyor. Ama ailelerimizi düşünüyorum. Bizimkilerin yaşı epey var onları bu yaştan sonra üzmek istemiyorum onlar için canımı veririm bi duysalar mahvolurlar çünkü zamanında eşimi istememişlerdi. (geleceği gördüler herhalde)
Arada konuşmayı deniyorum, offf bşladın gene manyak manyak konuşmaya, sus canım sıkkın, sen görceksin sen görceksin die başlıyor hop yeni bir kavga çıkıyor. Of gerçekten delirmek üzereyim nolur bana çareler bulun
5 senelik beraberliğin arkasından yaklaşık 3 yıldır evliyiz. Evlenmeden önce de bir sürü problemimiz oluyordu fakat kısa sürede barışıp hallediyorduk. Evlendik ettik başta herşey güzeldi, derken ızdırap dolu günlerim başladı. Alkol mu dersin saygısızlık terbiyesizlik dağınıklık had safhada. Eşimin kendi işi var bayağı yoğun çalışıyor, ben ise çalışmıyorum çünkü evlenmeden önce o istememişti. Eşim hayatı kendi istediği gibi yaşıyor, çevresindekiler hele de ben inanın umrunda değilim. Kilo aldığı için yüzük falan takmıyor. İnanılmaz sinirli bir insan haline geldi, en ufak bişey de aptal salak gerizekalı ve sayamadığım bir sürü küfür ediyor,ortalığı yıkıyor. Biraz sonra normalde dönüyor hiç bişey olmamış gibi yanıma yaklaşıyor. İnsan bir süre sonra gerçekten kendini salak gibi hissediyor. Aiesi onu böyle alıştırmış, annesine babasına ablasına karşı da hep böyle, inanın onu aramaya korkarlar, onlar aramazsa eşim onları hayatta aramaz. Eşim onlara bağırıp çağırıp küfrederken onlar da, tamam canım oğlum aslan oğlum deyip gülüyorlar oh yarabbi şükür. Diyelim ki eşim iş yerinde ve müşterisi veya işi var, ben veya ailesinden biri arasın telefonu hayatta açmıyor acil bi durum olsa iş yerinden arasak deli gibi bağırıyor ve suratımıza kapatıyor. Dükkanına bile gitmeye korkuyoruz daha kapıdan girince sinirlenmeye başlıyor hemen kapı dışarı ediyor. Bazen gece arkadaşlarıyla gezmeye gidiyor gecenin bir vakti arasam hemen meşgule atıyor onun muhabbetini bölüyomuşum diye. Belki başıma bir geldi acil bir durum var inanın umrunda değil. Nolcak öyle bir durumda önce aileni ararsın zaten diyor. Bazen iş dolayısıyla şehir dışında oluyor ve beni merak edip nasılsın bile demiyor geceleri.Çalışmadığım için evin bütün işi bende, sabahtan akşama kadar onun pisliklerini temizliyorum, ne kadar evi bal dök yala yapsam inadından yemeği salonda koltukta yiyor ve her yeri yemek yapıyor ve ben sonra çıldırıyorum. İşin ne temizliceksin tabi diyor. Evin bütün masrafını ben babamdan aldığım parayla karşılıyorum, o ancak işini çekip çeviriyor, ha biraz parası varsa hemen alkole saldırıyor. Ayda toplasan 200 lira vermez bana. Ama gören de durumumuz süper sanıyor. Haftanın en az üç günü içiyor. İçme bu kadar desem, hemen küfrediyor bağırıyor apartmanı yıkıyor başıma. Sonra hiç bişey olmamış gibi canım cicim yapıyor.
Haftanın yedi günü evde oturmaya bayılır kalk hadi bi yerlere gidelim desem çıldırıyo ben bütün gün çalışıyorum senin gibi aylak aylak gezmiyorum paramız ancak yetiyo dio ama arkasında bir arkadaşı arasa hemen fırlayıp gidiyor. Yazın da yazlığa gitsek hayatta dıları çıkmıyor. Başka çiftlerle bir yerlere gitsek herkes karısına sarılır eder bu yanımda oturduğu halde tek kelime etmez, arada bi naber der. Sanki görücü usülü evlenmişiz gibi. İnsanın arada sırada canı gezmek istiyo ama bizi biri aramazsa her gün evde pinekliyoruz.
Bütün akrabalarımla kavgalı ne zaman eve bir yakınım gelcek olsa on gün önceden onu telkin etmeye başlıyorum ve inanılmaz geriliyorum. Gelen misafire öyle bir surat asıyoki insanlar hemen kalkıp gidiyorlar, ama o birilerini çağırsa ben eşşek gibi hizmet ediyorum. Eğer ben surat yaparsam geri kalan bütün haftayı burnumdan getiriyor. Akşamları yürüyüşe çıkmak istesem yollamıyor bütün gün geziyosun evde otur diyor bakkala bile gidemiyorum. Bu bahsettiğim insan liseyi ve üniversiteyi en iyi özel okullarda okumuş biri, ailesi tanınmış insanlar, ikimizin ailesinin de durumu çok iyi kendi evimiz ayrı arabalarımız var. Ama buna rağmen hiç huzurum yok, her gün ağlıyorum hele çevremde veya internette birbirini çok seven çiftler görsem deliriyorum biz niye böyle değiliz die. Zamanında ona çok destek oldum hem maddi hem de manevi anlamda. Ama karşılığını göremedikçe artık manevi olarak destek olmak içimden gelmiyor. Çünkü o da bana olmuyor, canım bişeye sıkılsa kızgın olsam umrunda bile değil. Gerçekten çok zor durumdayım herşeyi anlatabilcek olsam sayfalar sürerdi inanın, ne yapmam gerekiyor? sayesinde sinir hastası oldum kafayı kaçırmak üzereyim herkese bağırıyor çağırıyorum. Ha ayrılmak aklımdan geçmiyor mu geçiyor. Ama ailelerimizi düşünüyorum. Bizimkilerin yaşı epey var onları bu yaştan sonra üzmek istemiyorum onlar için canımı veririm bi duysalar mahvolurlar çünkü zamanında eşimi istememişlerdi. (geleceği gördüler herhalde)
Arada konuşmayı deniyorum, offf bşladın gene manyak manyak konuşmaya, sus canım sıkkın, sen görceksin sen görceksin die başlıyor hop yeni bir kavga çıkıyor. Of gerçekten delirmek üzereyim nolur bana çareler bulun
