Doğduğundan beri hep kusan bir çocuktu. Hayatımızın ortasında hep kusma vardı zaten. 1 yaşından beri azaldı tabi ama en ufak bir ağlamada özellikle annem ve babam aman kusar ,aman ağlamasın diye pervane. Bugün parka gittik ,kendiyle yaşıt bir kıza takıldı. Kız benimkini asla istemiyor,git git diyor ,itiyor falan. Bende kaç kere almaya çalıştım kendini yerlere atıyor kızla oynayacağım diye. Kızın annesi de huzursuz oldu ,çok normal, pandemi dönemi , çocuklar taşıyıcı,ben de huzursuz oldum. En son başedemedim aldım kucağıma arabaya geldim. Ağladı ağladı, ben sakince anlatıyorum bu arada bekliyorum geçsin biraz diye. Ağlaması biter gibi olunca kendi midesini bulandırmaya başladı . Baya dilini çıkarıyor,öğürüyor falan kusabilmek için. Babasıyla şok olduk. Kusturdu kendini. Ben panikle poşet bulmuştum zaten , arabada hep var. Hem kustu hem ağlamaya devam etti. Yanına geldim oturdum, giderken sakince kusmanın kötü olduğunu,anne baba ev diyorsa eve gitmek gerektiğini anlattım. Kustu diye üstelemedim , abartmadım ama canım sıkıldı. Baya manipüle ediyor bizi. Biz 27 aydır o kusuyor diye üzülüyoruz ve şu an çok fena kullanıyor bunu. Nasıl yaklaşmam gerektiğini bilemiyorum. Kusunca ilgilenmesem ya gerçekten rahatsızsa kusarsa diye düşünüyorum,bu sefer de anne desteği yok gibi. Yok ilgilensem sevsem falan hareketi pekiştirmek gibi oluyor. Bu kadar küçük böyle şeyler yapmasını beklemiyordum açıkçası.