Merhaba,22 yaşında bir üniversite öğrencisiyim.Bu ara hayatım karışık olduğu için biraz uzun olacak,umarım sıkılmazsınız. Tek çocuğum,aşırı bağlı olduğum bir annem ve babam var. Hatta biraz takıntı derecesinde. Telefonu bir kez açmasalar felaket senaryoları kurar, burunları aksa internetten korkunç hastalıklar araştıracak derecede takıntı yaparım. Günlük hayatımı feci derecede etkiliyor bu korkular.Kendimi bildim bileli maddi manevi sıkıntı çekmedim ta ki 2020 mart ayına kadar. Babam maalesef o ay işten ayrıldı. O zamana dek iyi bir şirkette müdürlük yapıyordu çevresi çok genişti neredeyse her ay seyahatler,haftada üç dört akşam yemekler falan derken çok rahat yaşadım yani.Bu rahatlığın getirdiği şımarıklıkla çok özgüvenli büyüdüm,şükretme alışkanlığım bile yoktu. İstediğim her şey oluyordu. 2020’de pandeminin de etkisiyle annem babam ben hep evdeyiz.Buraya bir ek parentez açıcam bu dönem hareketsizlik etkisiyle de git gide kilo aldım tabi. Yine aynı dönem 1. sınıftan 12. sınıfa kadar en yakın arkadaşım hatta kardeşim olan dostumla aram bozuldu.Tamı tamına 3 yıl boyunca babam işsiz kaldı.Bu dönem evde geçirdiğimiz sinir krizleri,kavgalar,maddi zorluklar,anne ve babamın kaç defa boşanmanın eşiğine gelmesi vs. vs. korkunç şeyler yaşadık. Allah düşmanımın başına işsizlik vermesin öyle diyeyim. Pandemi bitmesine rağmen babam asla iş aramıyor,iş bulmak için çevresini kullanmıyordu.Ekonomi berbat,ben okuyorum ama o değil iş aramak evden bile çıkmıyordu. Biz böyle bir değil iki değil tam üç yıl geçirdik.Hani derler ya büyü yapılmış diye ona inanmak üzereydim o derece bir kısmet kapanması. Kendisi çok sinirli biri 21. doğum günümde saçımı boyatmak istediğimi söylediğim için üstüme yürümüştü,1 ay konuşmamıştık.Bu sadece minik bir örnek geçen sene terapistimle neredeyse 15 seans sadece babam ve öfke nöbetleri esnasında ettiğimiz kavgaları konuştuk.Bu siniri hayatı boyunca hep vardı ama iş hayatı ve sosyal statüsü sebebiyle bize yansıtmıyordu güzel bir aileydik. Sudan sebeplerden evde kavga çıkıyordu çünkü en ufak hareketler bile batıyordu. Bakın bir evde her an üç kişi de evde olur mu? Bizde oluyordu. Koca evde ağlamadığım,sinir krizi geçirmediğim oda kalmamıştı. Annem de babam da hepimiz çok etkilendik.Vakıf üniversitesinde %50 burslu okuduğum için okul ücretini 2. seneden itibaren amcam ödemeye başladı. Bundan da aşırı utandım yanlış anlamayın babamın işsizliğinden değil başka birisine mahçup olduğum için. Kuzenlerime,amcama karşı hep mahçup,ezik hissediyorum.Babam çok şükür ki bu yıl bir işe başladı eskisi gibi müdürlük değil ama yine de şükürler olsun. Kaç defa ağlaya ağlaya dua ettiğimi ben bilirim annem biliriz. Bende aldığım kiloların değişen maddi durumumuzun getirdiği özgüvensizlikle içime kapandım. Sosyal ortamı iyi olan bir üniversitede bulduğum arkadaş grubumla da aram bozuldu. Yani yine bu üç yıl içinde hem 12 yıllık arkadaş hem üniversitedeki arkadaş grubumu kaybettim. Şu an yapayalnızım,evet arkadaşlarım var ama hepsinin kendi yakın arkadaşları da var. Herkes okulda cıvıl cıvıl eğlenirken tek başına olmak çok kalp kırıcı.Diyorum kendime sen lisede,dershanelerde en popüler kişiydin nasıl bu kadar yalnızlaşabilirsin diye.Çok fazla ders çalışmama rağmen ders notlarım hep berbat. Çakralarım mı kapalı yıldızım mı düşük (yıllar önce kurşun döken bir abla yıldızımın çok düşük olduğunu söylemişti) bilmiyorum vallahi bunaldım.Diğer yandan şu zamana kadar bir kere karşılıklı sevmeyi sevilmeyi tatmadım. Halbuki kilo almadan önce insanlar hep ne kadar havalı ve güzel olduğumdan bahsederdi.Yani yaşım 22 oldu ama hala birçok konuda geç kalmış ve başarısız hissediyorum. Sanki hiç kilo veremeyecekmiş,başarılı olamayacakmış hep anne ve babamın yanında yaşlanıp gidecekmiş gibi hissedip korku doluyorum. Terapist desteği al diyeceksiniz ama geçen sene aldım çok faydasını da gördüm ama şu an ona düzenli olarak ayıracak bir bütçem yok