Merhaba kızlar. Ben de kısmet olursa Allahın izniyle eylül-ekim gibi tedaviye başlamayı planlayanlardanım. Artık hayırlısı ne ise o olsun.
29 yaşındayım. 7 yıllık evliyiz. Geçen sene temmuzda ilk
tüp bebek tedavisine başladık. Sonuç neqatif. Ardıyca donmuşlarla denedik, yine neqatif. Her ikisinde de 2 tane kaliteli 5. gün embriosu. Kasım ayı tekrar denedik, kaliteli 3. embrioları sonuç yine neqatif. 4. deneme şubat-mart aylarında oldu. Bu kez bir de PGT yapıldı. 9 embriodan 4-ünde ciddi genetik anomali çıktı (en sağlıklı gözükenler de hastalarmış). 3 tane 5. gün transferi oldu 2 de donduruldu. Sonuç bu kez pozitif. Hem de 3-ü de tutmuşdu. Kese görmeğe gittiğimizde 3 tane kese vardı, biri çok küçüktü. İki tanesinde bebek vardı, hatta duyulmasa da kalpleri atmaya başlamıştı. Mutluydum, ancak korkularım vardı. 8. hafta rutin kontrolde bebeklerden birinin kalp atışının durduğunu öğrendik. Hayırlısı olsun dedik. Geri kalan bir tane için çok korkuyordum. Her seferinde biri gitmişdi.
10. hafta kontrola gittiğimde onun da gittiğinden emindim. Gece çok ağlamıştım. Oysa bebiş yaşıyormuş, hem de kıpır-kıpırdı. Artık parmakları bile belliydi. O gün sanki ilk hamileliyimi öğrenmişim gibi çok mutlu oldum (oysa pozitifi ilk gördüğümde sevinememiştim, gidişatın nasıl olucağını bilmediğim için). 12. hafta her şey yolunda, bebek yine yerinde durmuyor.... Bu mutluluk tarifsizdi. Kalbi duran bebek nedeni ile kanamalarım başlamışdı. Uzun sürdü. Arttı azaldı. tam iki ay sürdü... derken 16 haftalık olduk. Yine kontrol, yine her şey çok güzel. Bu kez de cinsiyyetini göstermedi. Doktor 1 hafta sonra tekrar çağırdı. Radevunu cumaertesine aldım. Çarşamba gecesi su gibi bir şeyin aktığını gördüm. Ne olduğunu bilemedim. Ancak normal bir şey olmadığı kesindi. O kadar çok akıntılarım olmuşdu ki, bu da onlardan biridir diye kendime teselli vermeğe çalıştım. Sabah doktoru aradım, gel dedi. Gittik. Akan su bebişin suyuymuş. Tamamen boşalmıştı, ancak kalbi halen atıyordu. Doktor yapılacak bir şey yok... doğum için başka bir doktora yönlendirdi, daha ucuza başa gelsin diye. Gittik. O da kalbi dursun öğle yapalım dedi, eve geldik. 5 gün sonra tekrar gittiğimizde kalbi hala atıyordu. Antibiotik kullanmama rağmen kanda crp yükselmişdi ve yatışım yapıldı. 2 temmuz sabahı erkenden 18 haftalık minik oğlumu doğurdum. Minicikti. Her şeyi tamdı. Canım benim, hiç dokunamadan toprağa verdik. İsimini de Abdullah koyduk. Mutluluğu tarifsiz olan bebeğimin, acısı da tarifsizdi. Şimdi bile onu çok özlüyorum. Bazen kalbim öyle bir yanıyor ki... ElhamduLillah. Artık ben de bir anneyim. Bir oğlum var, bize kıyamet günü şefaatçi olacağını umud ettiğim.
Bu benim 1 sene içinde yaşadıklarımdı. Her safasından mutluluk duyduğum. Acısı bile tatlı geldi. Şimdi tekrar tedaviye başlamayı düşünüyoruz. Ne kadar hazırlıklıyım bilmiyorum. Tek bildiğim zaman kayb etmek istemediğim. Bu sefer donmuşlarla değil, inşeAllah yeni başdan başlamayı düşünüyoruz. Kısmet olursa yine PGT eşliğinde. Ve bu sefer önceden bir perinatologla görüşmek planımız var. Suyun neden açıldığı konusunda... yine hamilelik oluşursa daha kapsamlı gözetim altında olmak için. Var olan sorunları önceden tespit ede bilmek için. Bakalım... hakkımızda hayırlısı ne ise o olsun.
Uzun oldu... Yine içim dolmuştu.
