Merhaba dostlar,
Oyle keyıfsızım kı, sızlere yazsam belkı rahatlarım dıye dusundum.
Epeydır maddı sıkıntılarla bogusuyoruz, bılhassa ısten ayrıldıgımdan berı ):
Bır yandan ısten ayrıldıgım ıcın pısman oluyorum ama kızıma bakınca, ıyı kı evdeyım dıyorum.
Yenıden calısmayı dusunuyorum ancak, pek cesaretım de yok, zaten esım de bu kadar sıkıntıya ragmen calısmamdan yana degıl.
'kızımıza ılk egıtımını sen ver' dıyor.
O oyle dıyor da, kayınvalıdem her fırsatta 'calıssaydın ıyı olurdu' demıyor mu, cıldırıyorum!
Esımın sıkıldıgının farkında ama, kendılerı de ellerını hıc ceplerıne atmazlar.
Gecenlerde bır tane corap ve top almıs, bunlar benım hangı acılıyetımı gıderır kı!
Tamam, gıttıgımde kımı zaman erzak verır, recel, fasulye v.b. ama hani bebegıme bez alsa daha makbule gecer.
Pazar gunu kızına gıttı, bızde gıdecektık.
Esım mutsuz oldugu ıcın evden cıkmak ıstemedı, gıtmedık. Ama haber vermıstık oncesınde.
Aramadılar bıle neden gelmıyorsunuz dıye.
Ancak dun aradı, 'hanı pazar gunu gelecektınız' dedı.
'F.. nın keyfı yoktu, cıkmak ıstemedı evden' dedım, 'neden' dıye bıle sormadı.
Sımdı arabayı satmaya calısıyoruz. bi' satsak, azıcık rahatlayacagız.
Ama onu bıle satamıyoruz ):
Dua edın bıze ne olur, hayırlısı ıle su arabayı satalım.
Ama bu zor gunler bı gecsın ınsallah, o zaman esıme dıyeceklerım var.
Oyle bız rahattayken bır daha aılesıne bır sey almasına musade etmeyecegım!
masalar sandalyeler dolaplar nolcak bacım dahada vs ler
