- Konu Sahibi teknekazintisii
- #31.321
buraya ilk yazmaya başladığımda oğluşum vardı, şu an kızım da altı ayını tamamladı. yani iki çocuk annesiyim. oğlum ocak 2011 doğumlu ve kızım sürpriz oldu tabii.
ama kızım doğduğunda ne kadar çaba harcarsam harcayım, oğlumla eskisi kadar zaman geçiremedik, oğlum sanırım zor günler yaşadı.
bu beni üzdü ilk aylar, çok derin üzdü. aslında gerçekten oğlumla hiçbirşey eskisi gibi olmadı, ama neyse ki ikimiz de yepyeni durumlara alıştık, ama eskisi gibi olmadı hayat çok hızlı akıyor ve şu an belki de düşünmeyi ertelediğim çok şey var bu durumla ilgili. umarım bundan sonrası için çocuklarım için herşey en güzeli olur ve onlara davranırken hatalı bir şey yapmam .
gerçekten zordu, evin bebişi hem de gerçekten küçük olan oğlum birden annesini bir bebekle paylaşmaya başladı ve kendinin de hazır olmadığı gibi bir anda büyüdü sanki.
ve ne zaman oğlumu düşünsem aklıma ismini hatırlamadığım bir film geliyor: yanlış da hatırlıyor olabilirim ayrıntıları, kadın oğluna kızıp bağıran babayı merdivenlerden kararlı şekilde atıp ölümüne sebep oluyor , daha çocukken oğlu. yıllar sonra oğlu parası için kendisine kurulan ince ve uzun zaman alan tuzakta ; doktor, nişanlı, ve ameliyat ekibi içinde ölüme gidecekken durumu son anda farkeden anne
intiharıyla doktor arkadaşını onun için gerekli organı oğlu için almak zorunda bırakarak ölüme yine gözünü kırpmadan gidiyor. oğul ve anne, kelimelerin anlatamacağı bir durum. allahım annelere evlat acısı göstermesin.
annelere dedim de:))) bugün bir hastam kaybettiği 40 yıllık karısı için , 27 yaşında çocuğum öldü beni bu kadar etkilemedi diyor.
annelik bunu asla dedirtmez galiba.
yazdıklarını okurken kendimi gördüm ..bende 2011 4 0cak annesiyim ve aralık 2013 annesi oldum çok zor obir durum.Doğuma giderken sancı çekerken hastanede kaldığım 1 gece bana hep büyük oğlumu hatırlattı onu vereceği tepkiyi düşündükçe ağladım.zor kısmı azda olsa atlattık.umarım dediğin gibi evlatlarımıza pişman olacağımız davranışlarda bulunmayız.