ben kolay kolay ağlayamam.
aslında eskiden çok kolay ağlardım ama gebeliğimden itibaren yaşadıklarımdan sonra ağlamayı beceremedim fazla.
hele sevinçten ya da aşırı duygusallıktan ağlamam epey zordur.
en son mutluluktan ağlayışım; Ayaz, Kartal Eğitim Araştırma Hastanesinden çıktığında, oğlum kucağımda hastane bahçesinde gökyüzüne bakıp çok şükür diye ağlamıştım. Çok şükür Allahıms ana diye dakikalarca ağlamıştım.
Bunları niye yazıyorum. Çünkü şimdi Ecrin'den gelen bir süpriz ağlattı beni.
Bir sürü hediye yollamış bana. Hepsi birbirninden güzel. Ama en güzeli kendi el yazısıyla yazdığı, emek verdiği, zaman harcadığı mektubu olmuş.
Elimde mektup kalakaldım, patron karşımda, benim gözlerimden yaşlar akıyordu.
Ne kadar mutlu olduğumu, ne kadar duygulandığımı anlatamam.
Hiç beklemediğim birşeydi, çok çok sevindim.
Böyle anlarda galiba ben birşeyleri doğru yapıyorum diyorum kendi kendime.
Akşama mektup hariç diğerlerinin fotolarını çekip eklerim buraya; tabii Ecrin izin verirse.
Hepsi çok özel ama o mektup başka; onun için onun fotosu olmayacak tabiki.
Canım arkadaşım, nasıl teşekkür ederim bilmiyorum. Şu anda gözlerim dolu dolu halde yüzümdeki sırıtık ifadeyi görsen belki minik bir teşekkür yerine geçerdi o ama; kelimeler az geliyor.
