Herkese merhaba,
64 günlük erkek bebeğim var. Benim sizlere danışmak istediğim bir konu var. Ben tek çocuğum ve çevremde pek bebek görmedim kuzenlerimin, arkadaşlarımın vsde pek bebeği yok o yüzden bu durum normal mi bilmek istiyorum. Bebeğim uyanık kaldığı süre boyunca oyalamakta çok zorlanıyoruz. Kucakta tutuyoruz, ana kucağına koyuyoruz, tummy time yaptırıyoruz hepsinden on on beş dakika sonra sıkılıp ağlıyor. Yani uyanık kaldığı süre boyunca (1,5 saat uyanık tutuyoruz) hep ağlayıp mızırdanıyor, bu durum normal mi? Çevremde bebek görmediğim için emin değilim. Yani bebek dediğin uyanık olunca hiç susmaz mı? Kucakta tutarken de oyun oynarken de sürekli göz teması kurup konuşuyoruz hep şarkı söylüyoruz ama yok on dakika durup farklı bir pozisyona alıcaz illa ki. Bu arada tabii ki karnı tok, gazı çıkmış, altı temiz durumda herhangi bir problemi yok. Sizlerin de bebekleri 2 aylıkken böyle miydi sonra değişiyor mu lütfen cevap verin normal mi değil mi bileyim
64 günlük erkek bebeğim var. Benim sizlere danışmak istediğim bir konu var. Ben tek çocuğum ve çevremde pek bebek görmedim kuzenlerimin, arkadaşlarımın vsde pek bebeği yok o yüzden bu durum normal mi bilmek istiyorum. Bebeğim uyanık kaldığı süre boyunca oyalamakta çok zorlanıyoruz. Kucakta tutuyoruz, ana kucağına koyuyoruz, tummy time yaptırıyoruz hepsinden on on beş dakika sonra sıkılıp ağlıyor. Yani uyanık kaldığı süre boyunca (1,5 saat uyanık tutuyoruz) hep ağlayıp mızırdanıyor, bu durum normal mi? Çevremde bebek görmediğim için emin değilim. Yani bebek dediğin uyanık olunca hiç susmaz mı? Kucakta tutarken de oyun oynarken de sürekli göz teması kurup konuşuyoruz hep şarkı söylüyoruz ama yok on dakika durup farklı bir pozisyona alıcaz illa ki. Bu arada tabii ki karnı tok, gazı çıkmış, altı temiz durumda herhangi bir problemi yok. Sizlerin de bebekleri 2 aylıkken böyle miydi sonra değişiyor mu lütfen cevap verin normal mi değil mi bileyim
benim de erkek bebeğim 70 günlük ve artık yenidoğanlıktan çıktığı için etrafı keşfetmeye başlıyor. İnanın aynı durumu biz de yaşıyoruz. Bilhassa bizi ayağa kaldırıp kucakta gezmek istşyor evin içinde 
dediğiniz etkinliklerle en fazla 10-15 dk oyalanıyor. Tabi bu arada karnı tok altı temiz gazı yok. Benimki meme emerken bile beni ayağa kaldırıyor,ayaktayken emmek istiyor 
Mesele kucakta da durmaması, inan kucakta dursa sabahtan akşama tutayım ama yok kucakta da belli bir süre sonra ağlıyor. Bi omzuma koyup tutuyorum, bi yüzü dışarı dönük olacak şekilde tutuyorum yok yok durmuyor... Gündüzleri yarım saatte bir uyanmaya başladı, gece uykusu güzel diyordum akşam 8de yatıp sabah 8e kadar sadece emmek için kalkıyordu ama dün gece uykusu da bozuldu mahvoldum 
benim kadar eşinden ve ailesinden destek gören biri daha yoktur. Doğumdan bir ay önce ailemin yanına geldik. Kendi işimiz olduğu için eşim de 50 gün burada kaldı. Ve ben 50 gün boyunca sadece bebeği emzirdim. Geri kalan tüm işleri alt değiştirme, gaz çıkarma, uyutmak vs bütün hepsini eşim, annem, babam yaptı. 50 günden sonra eşim artık işe geri döndü ve ben halen ailemin yanında kalıyorum. Şu an bebeğin işlerini yapmaya yeni yeni başladım ama annem ve babam yine çok destekler. Tüm bu aşırı desteğe rağmen lohusa depresyonuna girdim. Psikiyatriste de gittim ilaç kullanacak kadar kötü olmadığımı söyledi. Ama maalesef depresyonum henüz bitmedi. Destek, kendine vakit ayırma, ev işleriyle uğraşmama vs birçok kişide olmayan imkanlara sahibim ama durumum böyle maalesef
20 ay araları vardı iki erkek büyüttüm o kadar zor büyüdüler ki hiç bitmeyecek sanıyordum ben de..baktım olmuyor işin hep eğlenceli kısımlarına bakmaya başladım günlük yaşıyordum bugün bittiği zaman yarın daha farklı bir gün olacak diye diye şimdi büyüğüm 13 yaşında öyle ki insan zorlu da olsa o günleri özlüyor yıllar sonra hatırlarsınız belki bu sözlerimi
evet benim de en büyük problemim eski hayatımı özlemek. Eskiden ne güzel istediğim saatte uyanırdım, kahvemi yapar keyifle tv izlerdim vs eminim bütün anneler bu günleri özlüyordur ama ben çok takılıp kaldım. Ne mutlu size atlatmışsınız bu düşünceleri darısı bana inşallah 
sizin gibi tecrübeli bir anne olabilsem keşke... Ne güzel demişsiniz, annelik hiç bitmeyen bir yolculuk diye. Artık düşünce yapımı değiştirip bu durumdan keyif almam gerek böyle hem bana hem bebeğime zarar. Psikolojime pek laf dinletemiyorum ama kendimi artık ekstra zorlayacağım. Değerli mesajınız için gerçekten çok teşekkürler, kendini üzgün bitkin hisseden bir annenin kalbine dokundunuz 
