Biz Çanakkaleliler, her sabah karşı yarımadaya bakarak uyanırız.
Yeni bir güne, şehitlerimizin huzurunda başlarız.
Biliriz ki, şehitlerimizle aynı semanın altındayız.
Biliriz ki, şehitlerimizle aynı yıldızların altında uyuruz.
Bu yakadan o yakaya baktığımızda iki yakamızı biraraya getirenleri görürüz.
Ve dünle bugün arasında bir mukayese yaparız.
Hatırlarız ki 101 yıl önce burada gençler ölüyordu.
Ama görüyoruz ki 101 yıl sonra bugün de maalesef gençler ölüyor.
101 yıl önce, Çanakkale’nin topraklarında, neredeyse çocuk yaştakiler vuruluyordu.
101 yıl sonra Çanakkale denizlerinde, Suriyeli çocukların ölü bedenleri sahile vuruyor.
101 yıl önce Aynalı Çarşı’yı söylerken “Ana ben gidiyom” diyen evlatlar vardı.
Şimdiyse giden evlatlarının tabutlarına sarılıp ağlayan analar var.
Bir zamanlar çocuklar vardı, cepheden babasını gözleyen.
Şimdi babalar var, tabutlara koyup çocuklarını gömen.
