- 6 Eylül 2012
- 550
- 137
Merhaba.. hayatımı kısa ve öz anlatmak istiyorum belki inanmayacaksınız belki yargılayacaksınız ama olsun yeterince bitik haldeyim zaten yeterince kınandım aşağılandım şimdiye kadar başlıyorum.. Çocukluğumdan beri ailem sorunluydu hemde nasıl bir çocukluk hep sessiz kaldım küçücük yaşta çok etkilendim bağırmalar çağırmalar canım annem çok acılar çekti benim benim için nelere katlandı okulda normal bir çocuk olamadım sessizdim hep hor görüldüm ezildim kiloluydum da hep dalga geçtiler derslerime odaklanamadım bundan sonra da hırçın biri oldum çıktım yanlış arkadaş ortamı vs. Derken bozuldum iyice okuldan kaçmalar Benim üstüme atmaları hep dalga geçildim okulu bıraktım sonra eve kapandım internetle geçti bütün çocukluğum erkek arkadaş sevgili ye verdim kendimi yanlış şeyler yaşadım tehdit edildim arkadaş desen zaten normal olmadığım için normal arkadaşlarım da olmadı sürekli olarak olan arkadaşım olmadı hiç hep yanlış şeyler söyledim vs kaybettim onları da arkamdan konuştular bir çok erkek arkadaşım oldu bir çok kişiyle cinsellik yaşadım saflık mı salaklık mı ne derseniz deyin haklısınız hep kavgayla bitirdim hata yaptıklarını çekemiyordum bir çok kişiyle de cinsellik konuştum işe başladım orada da ezdiler beni hep sonra arkadaş vardı ona uydum yine hep kendim gibi sandım insanları sırlarımı verdim çok hatalar yaptım şimdiye kadar ailemin yüzünü yere indirdim şuan hiç kimsemiz Yok akrabalar dahi imalı imalı konuşuyor bütün herkes beni tanıyor ve kötü ve daldan dala atlayan basit kız olarak görüyor arkadaşlık kuramıyorum dışarı çıkamıyorum bakkala dahi gidemiyorum çünkü ben sosyal fobili panik ataklı biriyim çocukluğum böyle geçtiği içinde doğru düzgün muhabbet etmeyi bile bilmiyorum hep korkuyla büyüdüm hala da öyleyim bütün günüm evde geçiyor işe başlasam yine ezileceğim yine hakkımda kötü konuşulacak ben bunları kaldıramıyorum artık annem babam için yaşıyorum onları da kaybedersem diye hep aklıma geliyor hep ağlamaklıyım hiç bir şey yapmak içimden gelmiyor ailem biliyor anlattım kızdılar ama napsınlar evlat atamazlar ki canlarım benim :'( onlar da bir gün Allah gecinden versin gidecek ve ben yapayalnız kalacağım yalnızlık korkusu bitirdi beni kötü yollara sürüklendim hep şuan onlardan başka kimsem Yok sevenim ölsem onlar üzülür birtek onlara nasıl yaptım ben bunları nasıl Allahım nasıl bu kadar pislik olabildim akraba bağımız zaten kopuk pek öyle insanlara giden aile değiliz sessiz sakinler annem babam ama bütün mahalle bütün ilçe tanıdıklarımız biliyor beni ve benim yüzümden annem babama da saygıları kalmadı çok kötüyüm artık isyan etmek istemiyorum günah olmadığını annem babam üzülmüceğini bilsem intihar edicem ben hiç bir zaman mutlu olamıcam hiç sevilmeyeceğim evlenip yuva kuramayacağım çocuğum olmayacak hiç torun sahibi olamayacaklar ..hep imalı konuşulacak hep kıskandırmaya calısıcaklar aralarında konuşup bana gülücükler anladım hatalarımı ama geç oldu hemcinslerim okuyanlar burda anne olanlar varsa lütfen iyi okuyun kimseye vermesin vicdan azabı denen illeti gerçekten çok kötü bu hele çocukken ailemi çok üzdüm çok tamam sorunlu ailemiz vardı ama bu bahane değil hatırladıkça lanet ediyorum kendime pislik oluşuma annem babamı çok üzdüm babam hep çalıştı bizim için nelere göğüs gerdi annemse nelere katlandı sırf benım ıcın mutlu olmadığı halde boşanmadı herşeye rağmen yine de beni sarmalıyorlar bağrına basıyorlar Allah razı olsun keşke zamanı geri alabilsek ve o hataları hiç yapmamış olsam adım resmen f..ye çıktı herkes çıkar için yaklaşıyor hiç bir zaman gerçek sevgiyi tadamıcam mutlu olamıcam ... varsa böyle tanıdıklarınız lütfen uyarın insanlık namına yolundan döndürmeye çalışın sonra çok geç olabiliyor İNSAN NAMUSU ŞEREFİ İÇİN YAŞAR AMA BEN YAŞAYAMADIM ŞİMDİ KENDİ KARANLIĞIMDA KÖTÜLÜĞÜMDE BOĞULUYORUM 
ŞİMDİ BANA KAYBOLAN YILLARIMI VERSELER KEŞKE AH AH 
şimdi yolumu buldum tövbeler ediyorum namaz kılıyorum ama neye yarar kirlendim artık bedenim ruhum insanların bakışı arkamdan konuşmaları dışarı çıkamamak beni deli ediyor majör depresyon yaşıyorum galiba ..
