Anket İnsan kendini en çok ne zaman çaresiz hisseder?

FairyTale89 .!.:

Babamı günlerce yoğun bakım kapısında beklemek...
Bebeğimi kaybetmek ...
Ailemden uzakta tek başına kimsem olmayan bir şehirde olmak .
En büyük çaresizliklerimdi ☹
Allah daha beterlerinden korusun

Genişletmek için tıkla...

Ben de babami bebegimi kaybettim ustelik ailemle aramda koca bir ülke var. Ve bunlar ust uste yaşandi.. hayat her zaman âdil davranmiyor başiniz sağolsun bu arada kardeşim

isabel .!.:

Bence en büyük çaresizlik Takdir-i ilahi dediklerimiz...

Genişletmek için tıkla...

Ölüm ve çaresiz hastalık derim rabbim kimseye dermansız dert vermesin

Baharr08 .!.:

Hayaller kurup da gerçekleşmemesi anne olamayacak hissi her ay hüsran

Genişletmek için tıkla...

Canim ıste orda hata yapıon anne olacak hissi taşı kendinde motivasyonun düşük olursa bu biraz zor

ölüm müthiş bi çaresizlik onu ayrı keseye koyarak bence ihtiyacın olduğu anlarda yanlız olman kendimi bildim bileli yanlız ağlar üzülürüm kimsenin ruhu duymaz.insan bir omuz bir teselli cümlesi bekliyor

Hayat her zaman elinde çiçeklerle gelmiyor acısıyla tatlısıyla, çoğunlukla acısıyla..
Çoğunlukla acısıyla diyorum çünkü insanın canı tatlıdır hep iyiye yönelir,kendimiz dışındaki iyi olan ne varsa görüp kendimizde olmayanlar için imreniriz daha acı olanları görebilsek ve şanslı sayabilsek kendimizi..
Bu site bana çok şey kattı.
Bazen daha acı dertler görüp derdimi sevdim yazılmış daha hafif gördüğüm acılarla da derdimle dertlendim.
Bence bu anket de gayet güzel olmuş insanın öğrenmesi gereken çok şey var aslında.
Anlayana..
Yaşadığımız şeyleri acı olarak tanımlıyoruz.
Her yeni bir acıyla bir öncekileri unutuyoruz.
Unutamadıklarımız çaresizliklerimiz..
Anne babam ve ailem başımda..
Ben henüz acı yaşamadım aslinda.Yaşadıklarım ise acı değil talihsizlikti..
Onlardan bile çok şey öğreniyoruz. Onların sayesinde mutluluğun kıymetini biliyor ve mutluluğu öğreniyoruz.
Pollyannacılık diyorlar buna..
Gerçeklerin farkında yaşayarak pollyanna prensiplerini de benimsemek nasıl kavramrandırılabilir bilmiyorum ama bana göre
En mantıklı yaşam felsefesi bu..

Sevdiginin kişinin büyük bir hastalığı çünkü hiç bir şey yapamıyorsun çaresizce gözünün önünde eriyerek ölümünü izliyorsun... O kadar çaresiz bir duygu ki içinde ki sağlıklı hücreleri ona nasıl verebilirim diye düşünüyorsun.

Boşuna dememisler bi tek ölüme çare yoktur

En büyük çaresizliği doktor yüzüme karşı kansersin dediğimde yaşadım. Üstelik rahim kanseriydim ve henüz çocuğum yoktu. O an ölebileceğimi, rahmimi almak zorunda oldukları için hiç çocuk sahibi olamayacağımı, eşime çocuk veremeyeceğimi, aileme söylersem çok üzüleceklerini vs. hepsini aynı anda düşündüm. Doktorun yanından çıkıp eşimle başbaşa kaldığımızda eşime ilk sorduğum soru çaresizce biz ne yapacağız şimdi oldu. O anki çaresizliğimi hayatım boyunca unutamam... Ama her şeyin çaresi var ölüm hariç. Yine de şükretmek lazım.

Pirtiksu .!.:

ALLAH (C.C) gani gani rahmet eylesin sizlerede bolca sabırlar ihsan eylesin sevdiklerimizi uzun bir zaman başımızdan eksik eylemesin sağlıklı hayırlı uzun ömürler versin inşaALLAH evet en büyük çaresizlik ölüm karşısında elden hiçbir şeyin gelmemesi oysaki hayatta hepimiz muhakkak hayal kırıklıkları maddi ve manevi sıkıntılar yaşayıp çaresiz kaldığımızı düşünmüşüzdür ama ALLAH (C.C) her daim bir çıkar yol veriyor bir şekilde mücadelemizi veriyoruz ama ölüm öyle değil sonun başlangıcı. Bizim için son ama ölen için yeni bir başlangıç sonsuz bir başlangıç RABBİM sevdiklerimizin acısını erkenden yaşatmasın tekrardan sabırlar dilerim.

Genişletmek için tıkla...

Çok teşekkür ederim güzel dualarınız için. Gerçekten Allah sabır veriyor, 12 yıl oldu abim gideli. Ama acısı geçmiyor. Benimde tek dileğim Allah evlat acısı göstermesin kimseye. Evlatlarımızdan değerli hiçbir şeyimiz yok bu hayatta. Sen gösterme Rabbim.

Sosyolog_39 .!.:

En büyük çaresizliği doktor yüzüme karşı kansersin dediğimde yaşadım. Üstelik rahim kanseriydim ve henüz çocuğum yoktu. O an ölebileceğimi, rahmimi almak zorunda oldukları için hiç çocuk sahibi olamayacağımı, eşime çocuk veremeyeceğimi, aileme söylersem çok üzüleceklerini vs. hepsini aynı anda düşündüm. Doktorun yanından çıkıp eşimle başbaşa kaldığımızda eşime ilk sorduğum soru çaresizce biz ne yapacağız şimdi oldu. O anki çaresizliğimi hayatım boyunca unutamam... Ama her şeyin çaresi var ölüm hariç. Yine de şükretmek lazım.

Genişletmek için tıkla...

Iyileştiniz mi, nasılsınız? Arkadaşıma 17 yaşında konuşmuştu bu teşhis, 15 yıl önce. Şu anda ikinci çocuğuna hamile. Doktorun %20 çalışıyor dediği tek yumurtalığıyla.

aslında çare de çaresizlikte kendi içimizde...Hayatta ki en önemli şeydir insanların sağlıklı olabilmeleri, kedimizin sevdiklerimizin. Onun dışında ki her şeyin üstesinden gelebilecek bir yapıya sahiptir insan. Ama önce kendisi bunu bilmeli. kendinde ki cevheri fark edebilmeli. Sağlığımızı kaybettikten sonra hayattaki hiç bir şeyin kıymeti yok ki... Sağlıklı olabilmenin yolu da elbetteki önce kafa sağlığından geçiyor... Mutlu olmak.... Günümüzde bir çok araştırmalar var bunun üzerine mutluluk hormonları insanları iyileştirici özelliğe sahip olduğuna dair.Doğruluğunu ispatlanmışlığını bilmiyorum. Ama ben buna inanıyorum. Çünkü inanmak istiyorum. Mutlu olmak için bir şeyler yapmalı insan. Hayatında kendini nerede görmek istiyorsa nerede mutlu hissediyorsa orada olmalı. Onun için uğraş vermeli. Bunu yakaladığında da kesinlikle bırakmamalı, sıkı sıkı yapışmalı mutluluğuna. Hayatına kendi istediği anlamı yüklemeli, kendi oyununu yazmalı, başkalarının yazdıklarında oyuncu olmamalı.Ne kadar yaşadığınızın değil, nasıl yaşadığınıza bakmalı. Çünkü zaten ne kadar yaşayacağımız Rabbimin bize biçtiği ömür kadardır. Bunu değiştirme şansınız yoktur. Ama nasıl yaşayacağımızı tercihlerimiz, önceliklerimiz yani bizim seçimlerimiz belirler....

sabah sabah bildirimle içimi kararttınız ya

En büyük çaresizlik sevdiğiniz birini. Aileden birinin vefat etmesidir.çığlık çığlığa çaresizce arkasından bakmaktır.son anında nolur gitme ben sensiz ne yaparım ben daha küçüğüm büyümedim demektir.20 yaşımda annemin kanser olduğunu öğrendik.ve 20 yaşımda ihmalkar bir doktor yüzünden annemi kaybettim.ben bakıyordum anneme bulantı halsizlik yüzünden gittiğimiz hastahanede böbreklerinin iflas ettiğini öğrendik.ve 3 gün kaldı yoğun bakımda sonra çoklu organ yetmezliği nedeniyle vefat etti.sadece çığlık çığlığa anneme gitme nolur ben daha çocuğum Sensiz ne yaparım diye sealendiğimi hatırlıyorum.bağırsam da gelmedi.çığlıklarımı duymadı.gözümün önünde eridi.öldüğüne inanmadım. Tabuta gidene kadar.mezarını görene kadar. 2 sene olucak paramparça nasıl olur insan her halini yaşadım.çaresizlikmi en dibi bu.

Annemin sonuçlarını görüşmek için doktorun odasına gittiğimizde annemi dışarıda bekletip sadece bizi almışlardı.
Çok korkuyordum.
Doktor annemin 5 yıllık yaşam şansının %5 bile olmadığını söyledi.
Yer ayağımın altından kaydı.
Ağlasam ağlayamam.
Dışarıda annem var.
Çare arasam çare yok.
Dışarı çıktım, anneme ciddi bir tedaviye başlayacağını bunun zor olacağını ama iyi olacağını söyledim.
Kocaman gülümsedim,koluna girdim, yürüdük.
İyi olmayacağını biliyordum.
En çaresiz anım haykıra haykıra ağlamak isterken anneme sürekli gülümseyip gelecek güzel günlerden bahsettiğim andı sanırım.

''geçmişi değiştiremeyeceğini anlayıp keşkelerle boğuştuğunda..''

sigaram kendiliğinden yandı öyle bi çaresizlik..

Çaresizlik hastalık ve ölüm geri kalan herşeye çare vardır ama olmuş ve olacağa çare yoktur takdiri ilahi dediğimiz

ÖLÜM. Ölümün üstüne tanımam. Çaresizlik kelimesi ne ki dünya beyninizde ciddi anlamda duruyor.

Insan herseyin ustesinden gelir. Yalniz kalmak hayatta caresizlik degildir. Yeterki kimseye muhtac kalmayalim . Ayaklari uzerinde duran eli ekmek tutan insanlar olabilelim. 60 65 yaslarina kadar calisacagiz. Nasil bilemem ?

babasını kaybeden biri olarak kesinlikle ölüm