Yoruldummmm...

sen_ben_bebek

Guru
Kayıtlı Üye
6 Haziran 2014
52
61
14 yaş kiz 11 yaşında erkek iki çocuğum var ikisininde ergenlk dönemleri ve ikiside ayrı havadalar eşimi oğluma hamileyken kaybettim trafik kazasında.. o günden sonra çocuklarıma adadım.kendjmj çok seviyorduk eşimle.birbirimizi..bitaraftan çocukları bitaraftan.kendmi toplamakla geçti yıllarım ve geçiyorda...bendeki durum artik annelikten cikti çocuklarıma tahammülüm kalmadı hani boşanan kişiler bazen çocukları babalarına giderler yaa artık.biyerlere gitsinler nefes alayım istiyorum eşimin ailesi bakmaz onlarda gitmez benm.anne baba ben çocukken ayrıldılar beni arayıp sormadılar çocukları tanımıyorlar bile yorgunlugumn sebebi verdiğim emeklerim.bosa.cikti gibi çocuklarım ben saçımı.supurge ettim deriz ya o.sekildeydm hep boyunları bükük kırılmasından incinmesinler hep başımın üstünde tuttum onları ama.suan bakiyorum bana saygıları acimalari bile yok okuldan geliyorlar yemek.muahbbeti nasılsın anne demek.yok biri okulda.tartismjs yüzü düşük bana tepkili diğeri.ask acısı çekiyor bana saldırıyor memurum işten geliyorum evi topla onlarla ilgilen psikolojileriyle ilgilen ütü yap okul derdi sitres hergunmu aynı olur çok yoruldum bir.iki defa eve erken geldigm oldu balkona çıkıp.sesszilikte bi kahve içiyorum boyle bi zevk.yok...okadar onlardan uzaklaşmak istiyorumki soğudum cocuklarimdan anneyim evet ama gercekten sogudum ve kendimden nefret eder oldum suan öyle.durumdayimki atsan atılmaz satsan satilmaz gibi bisey napcam ben bu.cocuklarla yaa vakit geciremiyoruz odalarina giriyorum çık anne ellerinde telefon asabi ergen tavırları kapılar carpiliyor kizdigim zaman 5 dkka.sonra kendilerine zarar verirler korkusuyla tekrar nazlariyla oynuyorum küçükken ne guzelmis hersey ama.su dönemleri beni bitrdi tüketti babalari olsa all.bak şunlara diyecem kimse beni yargilamasjn malesef iki ergenlik çağında cocukla ugrasmak çok.zor yüzlerini görmek istemiyorum bu hafta randevu isteyecem psikoloktan kendi çocuklarım ve yüzlerini görmek istemiyorum bu durumda olan varmi kadinligimi unuttum bende isterdim sevmek sevilmek biriyle.aksamlari otrup kahve cay içip.sohbet etmek bazen. Burda okuyorum cocuklari babaya verecem bosaninca giib yazıları içimden hemen ver tabi keyfine bak.diyesim.geliyor bu durum bende hiç yoktu canımı verirdim çocuklarıma ama.buyudkce sanki benim.emeklerimj gormemelri bana saygisiz davranislari beni sogutmaya başladı gececekmi bu durum bu duruma düşen oldumu.hic nolur.kirmadan yardimci olun..en.azindan ben gibi olan varsada icim rahatlayacak Kendimden nefret eder.oldum...
 
Hamilelik doneminde kaybettiginiz icin daha derin ofke ve problem olabilir buralar ile olmaz profesyonel destek alin biri iyi niyetle birsey yazar anlasamazsiniz yazarak anlasilacak bir konu degil bu. Ayrica ayni ofke ve mutsuzluk onlar icinde gecerli anne karninda annenin agir kaybi bebegi cok etkiliyor bunlara yogunlasmalisiniz
 
Aslında nefes almaya ihtiyacınız var,bazen insan tahammül edemiyor ama onlar bizim canımız annelik çok zor hele de tek basinaysan daha zor,dua edin ,çocuklarınızla iletişiminizi koparmayin,bende kavgalarindan çok şikayetçiyim sonra şükrediyorum sağlıklarına yanımda oluslarina herkesin yaşadığı sıkıntılar farklı bunun da geçici olduğunu düşünun.
 
Ergenlik hayatın en berbat dönemi eşiniz hayatta olsa da o ergenlik sorunları yaşanacakti belki daha hafif geçecekti illaki sizin yükünüz hafifletecekti ama inanın bu dönem geçecek kızlar daha fevri oluyor kısa sürüyor erkekler de daha uzun sürüyor ama bitiyor çocuklarınız emeklerinizi illaki anlayacaklar ama bu yaşlarda idrak etmeleri çok zor. Sizi yargılamak kimsenin haddine değil yaşadığınız süreci yönetmek çok zor sizi tebrik ediyorum
Hem kendinix hem de.cocuklar psikolojik destek alın
Ergenlikte tavsiyem mutlaka spora yönlendirin başta itiraz edeceklerdir telefona yapışık yaşıyor şimdiki ergenler fakat onlara en iyi gelecek şey spor
Burdan anca dertlesebiliriz başka bir çözüm yolu yok maalesef Allah sabır güç versin hisleriniz de geçici kendinizi suçlamayın lütfen
 
Sizi nasıl yargılarız? İki çocuk büyütmüşsünüz tek başınıza. Benim de iki oğlum var 4 ve 11 yaşlarında, eşim 10 günlüğüne yurt dışına gitti gerçekten çok zor, size hak veriyorum. Sizin sürekli bu şekilde. Ailelerden de destek olmayınca çok zor. Naçizane birkaç tavsiye vermek isterim. Artık çocuklarınız büyümüş, küçük değiller. Sorumluluk verin, ev işlerinde küçük küçük yardım etsinler. Aile toplantıları yapın, herkesin görevleri olsun. Siz baba açığını kapatmak için her isteklerini yerine getirirseniz değer bilmezler. Saçınızı süpürge etmeyin, kendinize zaman ayırın. Siz mutlu olmazsanız çocuklarınız da mutlu olmaz. Hiçbir çocuk annesinin sürekli iş yaparken görmek istemez. Onlarla oynadıkları oyunlardan oynayın. Birlikte yemek yapın, mesela şu mutfağı birlikte toplayıp sinema gecesi yapalım diyin. Bu şekilde görevlerinizin bir kısmını yavaş yavaş onlara devredip, kendinize ve onlara vakit ayırın.
 
İnananin babaları başlarında da olsa idi aynı olurdu yükünüz.Allah rahmet eylesin eşinize.cevremde de var ergenlik çağında çocuğu olan ve çok bunalan.sizin yanlizliginiz ile alakalı bir konu değil.is arkadaşımin çocuğu ben ateistim diyip dolaniyir öğretmenlerine saygısız annesini canından bezdirmiş.dershaneden atıldı.ama el üstünde tutuyorlar bizim kızımiz zekadan böyle diyorlar.bir söz duymuştum yanlış olmaz ise( el İtini över siz aslanda kusur ariyirsunuz ) en fazla 5 yıl sonra çocuklar yavaş yavaş düzelmeye başlayacak,üniversiteyi kazanıp gidecekler sabredin
 
Öncelikle başınız sağolsun. Yükünüz ağır işiniz zor, Allah size kolaylık versin. Bu zamana kadar iyi idare etmişsiniz. Yorulmakta, bunalmakta çok haklısınız.

Bence psikolojik destek alın hem kendi duygularınızı yönetebilmek adına hem de çocuklarınızla iletisiminizi daha doğru kurabilmek adına. Memurmuşsunuz çocuklarınızın okul dönemi bitmeden yıllık izin alın bir iki hafta. Onlar olmadan tek başınıza evde vakit geçirin, gezin dolaşın, alışveriş yapın. O yaş grubunu bilemediğim için çok emin değilim ama evde yalnız kalabilirler heralde. Bir hobi edinseniz dikiş öğrenmek gibi, bir koroya katılmak gibi veya sevebileceğiniz başka bir şey. Haftada birkaç saat havanız değişir.

Çocuklarınız bu dönemleri atlatıp biraz daha büyüdüklerinde sizin onlar için yaptığınız fedakarlıkları çok daha iyi anlayacaklar, takdir edip el üstünde tutatcaklardır. Malesef hala yetişkin değiller. Hala ilişkinizde siz veren ve vermesi beklenen taraftasınız. Ama çoğu bitti azı kaldı diyebiliriz. Kızınız birkaç seneye belki de başka bir şehirde okuyacak, evden ayrılacak. İyi düşünmeye çalışın.

Kolaylıklar dilerim.
 

Bizim iki tanıdığımız var biri kocasını çocuklarını küçükken kaybetti, diğerinin çocukları büyüklerdi biri 17 diğeri 26 yaşındayken kocası vefat etti. Bir evin babasının vefat etmesi, bir insanın eşinin vefat etmesi çok zor bir süreç. Sanki hayatta dibin dibi görülüyor gibi oluyor. Özellikle anne için çok çok zor. Normalde bir olayda anne baba olunca, birinden biri dengeleri sağlayabiliyor. Ama şimdi tek kişi var, tüm sorumluluk tek kişide. Bunun yükü gerçekten çok ağır. Yorulman, bıkman, üzülmen çok normal.

Onlar hala senin bebeklerin ama onlarda değişiyorlar, ayrı bir hayatları var. Yeni şeyler öğreniyorlar. Onlarda hayatta zorlanıyorlar. Her evde böyle aile içinde zor süreçler oluyor. Beraber üçünüz küçük bir tatile gidebilirsiniz. Tur olabilir. ya da sen böyle kafanı dağıtmak için kendine günlük güzel etkinlikler bulabilirsin.
 
Tesk.edrm alnımın akıyla sorunsuz atlatırım insalllh
 
Tesk edrm evet inanın çok zor tur tatil önceden evet yapiyoduk.sjmdi biri istiyo.digeri arkadaşlarım vs diye tutturuyor ve dediğiniz gibi baba olsaydi hep.isterdimki baba otoriter olsun benlede dertlessinler ben şuan aradaki dengeyi kuramiyorum otorite kursam korkuyorum bisey yaparlar kendilerine rahat biraksam devir kötü hiç takmazlar beni diye düşünüyorum
 
Başınız sağolsun. Siz çok güçlü bir kadın ve çok iyi bir annesiniz. Anne olunca hep kendimizden veriyoruz. Ama bir denge olması gerektiğine inanıyorum. Siz eşinizin yokluğundan dolayı daha çok fedakarlık yapıp kendinizden daha çok vermişsiniz.

Naçizane tavsiyem aile toplantısı yapmaya çalışın. Onların da şikayetlerini dinleyin. Siz de şikayetlerinizi söyleyin. Evde bir iş bölümü olmalı, artık küçük değiller. Herkes sorumluluğunu yerine getirirse siz daha az yorulursunuz, kendinize biraz daha vakit ayırabilirsiniz. Yalnız da vakit geçirip deşarj olmaya çalışın. Onlarla aktivite de yapın ve en önemlisi onlara olan sevginizi her zaman, her fırsatta gösterin. Hem diliniz hem beden diliniz ile. Çocuklarınızın sevgi diline göre, hediye mi seviyorlar, onaylanmak mı sevildiklerini hissettiriyor, dile getirmek mi vs. Onları daha iyi anlamaya çalışın bu konuda.

Hayatlarının bir evresinde kafalarına dank edecek ve inanıyorum ki sizi el üstünde tutacaklar ama sabırlı olmanız lazım.

Ve de kendinizi fedakârlık adı altında tüketmeyin. İnsan ne kadar iyi biri olursa olsun hayatında hep onu nazlayan biri olunca, kötülük yapmak istemede de karşısındakinin iyiliğini suistimal edebiliyor. Kendinize verdiğiniz değer ve de çizdiğiniz sınırın, size onlar tarafından değer olarak geri döneceğine inanıyorum.
 

İşte bizim eşi vefat eden tanıdığımızın oğlu bu yıl lise sonda, babası 6 ay önce vefat etti, babası sağken düzeni olan çocuk babasının vefatından sonra çok değişti, okula gitmiyor, sadece arkadaşlarıyla parkta bahçede basketbol oynuyor, kafelerde geziyor. Anneleri şimdi hem onlarla ilgileniyor hem evle. Kadının annesi babası akrabaları var ama kimse gelipte bu çocuklar napıyor düzenleri nasıl, bu kadın tek kaldı diye bakmıyor. Annesi şuan kızsa evden uzaklaşacak, kızmasa çocuğun eğitimi yanacak. O otorite dengesi asla kurulamıyor. Sizinde öyle evin tüm yükü sizde, çocukların tüm yükü sizde, siz de insansınız kendi hayatta hevesiniz keyfiniz var, hepsi üst üste gelince şuan böyle hissetmeniz normal. Siz üstelik yıllardır hepsini tek başınıza yapmışsınız. Siz de zorlanıp, bunu çocuklara yansıtabilirsiniz, kimse sizi suçlamaz, çocuklarda belki anlık kırılırlar, ama sonra onlarda sizin ne kadar zorlandığınızı anladıklarında size hak verirler. Biraz kendinize ayrı zaman ayırın ya da onlarla ayrı takılın, bir gün kızla bir gün oğlanla.
 
Başınız sağolsun. En önemlisi hayata sarılıp devam etmeniz. Okurken ergenlikte yaptığım ve annemi üzdüğüm zamanlar geldi aklıma. Şimdiki aklım olsa asla yapmam anneme of bile demem ki annemle aynı şehirde uzak mesafedeyiz her gün üstüne titrer arar sorarım eksiği var mı merak ederim
Ama inanın ergenken hepimiz böyle dönemler yaşadık
Annemde gözlerimizin içine bakardı bir şey yapmayalım kardeşlerimle birbirimize diye
Meğer böyle şeyler hissetmiş çok üzgünüm

Çocuklarınız büyüdükçe olgunlaştıkça size emin olun çok destek olacak
Halamın 2 çocuğu böyleydi babalarını pandemide kaybettiler sonra o kadar değiştiler ki halam hep ağlardı çocuklarım çok hayırsız suratıma bakmıyorlar hep kavgalılar
Şimdi çok çok iyi çocukları babalarından sonra birbirlerine kenetlendi
Hiç olmadıkları kadar iyiler birbirlerine karşı

Terapiye başlayıp sakın bırakmayın ayrıca özel olacak ama hayatınıza kimseyi almayı düşünmediniz mi hiç? Böyle biri olmadı mı? Bence kafanıza uyan biriyle kendinize hayat arkadaşı bulsanız ne güzel olur hem daha gençsinizdir çocuklarınızın yaşından belli. (Küstahlık ettiysem kusura bakmayın. Bu kısmı cevaplamak istemezseniz anlarım.)
 
Bende simdi çocuklar büyüyünce böyle dusunecekler diye mutlu oldum keşke dediniz yaa içime su serpildi...evlilk cok zor çocuklar büyüyünce diyorum ama o yasa kadar heves kalmazki yada bakan eden olmaz rabbime bıraktım herseyjn hayirlsii
 
Insalllh sadece biraz anlayışlı olmaları beni düşünmeleri bazen anneyle ilgili videolar atiyorum benide düşünsünler diye aslında bu yılların birikimi bazen tükendigmj hissediyorum..
 
Cok tesk
 
Cok tesk edrm
 
Emin olun o yaşlardaki çoğu çocuk böyle. Sizin bir de acınız var. Aile travmanız var. Psikoloğa gitmenin çok faydalı olacağını düşünüyorum. Akışı değiştiremeyiz ama bakışı değiştirebiliriz
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…