Arkadaşlar merhaba. Aklım,kalbim karmakarışık. Aslında insan kendini iyi bilir ama ben kendimi artık tanıyamıyorum. Sizden yardım almak istedim. Uzun olacak ama sabredip okursanız çok sevinirim.
Öncelikle kendimden bahsedeyim. 26 yaşındayım. Çocukluğum acılar içinde geçti. Annemi aldatıp bizi terk eden bir baba ve onun ardından alkolik olan bir anneye sahiptim. Bakarsanız çocukluğum travmalarla dolu; tacizler, en yakınlarımın intiharı, terk edilmişlik.. Tahmin edersiniz ki zor bir hayat. Ama tüm bu zorluklara rağmen ben hep umut eden oldum. Duaya sığındım, gelecek günlere inandım. Kendimi yetiştirdim. Güçlü kaldım. Derece yapıp en iyi üniversiteden yine dereceyle mezun oldum. Hayatım yine hep çok zordu ama üstesinden gelebildim sandım. Galiba yanıldım.
Annem hayatım boyunca insanlara güvenmemem gerektiğini söyledi. Bak baban bile bırakmışken dedi.. Reddettim ben. Herkesin aynı olmayacağına inandım. Aşktan kaçmadım. Sevgiye hep inandım. Gerçek bir sevginin tüm yaralarımı saracağına inandım. Boşluklarım vardı. Reddetsem,iyiyim,güçlüyüm desem de boşluklarım vardı. Sevmek sevilmek istedim. Üniversitede ilk kez aşık oldum. İlk aşk, ilk mutluluk,ilk heyecan, her şeyin ilki... Usul usul girdi kalbime, yaralarımı gösterdim ona,sardı. Öyle çok sevdi öyle çok aşık olmuştu ki bana. Tutundum. Bir insana tutundum. Ona güvenim sonsuzdu. Asla gitmem,herkes gitse ben gitmem diyordu. Senin ailen benim,sevdan benim derdi. Babam oldu bazen, annem oldu, sevdiğim sevgilim oldu. O benim için çok şey oldu. Yanlışım da buydu ama elimde olmadı. Onu çok ama çok sevdim ben. Tam 5 yıl sürdü.. Ama gitti, en gitmez dediğim gitti. Anlaşamadık,kavgalar oldu, artık gücü kalmadı mücadele etmeye gitmek istedi,sevgim bitti dedi ve gitti.
İnanın çok sancılı bir ayrılık dönemi yaşadım.Kabullenemedim yalvardım bile. O ise benim en değer verdiğim kedinin fareyle oynaması gibi oynadı benle. Ezdi,hakaret etti, seviyorum deyip geri geldi,sevmiyorum deyip yine gitti. Beni yaralarımla vurdu. O iyi biriydi. Hala daha iyi ama bana yaptıkları çok kötüydü. öyle ya da böyle bitti. Onu unutmayı çok denedim. Antidepresanlar, uykusuzluklar, çok yoğun bir acı çektim. Nihayet taşındım her şeyden uzaklaştım. yeni bir şehir yeni bir iş.. ama yine unutamadım. Yanına gitmek istedim kabul etti. Onunla son görüşmemizde beni hep seveceğini ama Mısır'a sultan bile olsam asla benimle olamayacağını, aklına uymadığımı söyledi. Onu son görüşüm oldu.
Sonra biri çıktı karşıma iş yerinden. 6 ay önce, onu son görüşümdense 1 hafta sonra... İlk kez başka biri hoşuma gitti. O da benden hoşlanmış zamanla açıldık birbirimize. Deneyelim dedik kendime şans vermek istedim. Onu unutmak için değil ama denemek istedim. Başlarda yadırgadım kendimi tanıyamadım ama zamanla kalbim ona çok alıştı. 5 ay oldu beraberiz. Bana çok kıymet veriyor. Üzerime öyle titriyor ki. Beni kaybetmekten korkuyor. Evlenmek yuva kurmak istiyor. Onu seviyorum. Sevgisi beni hayata bağladı diyebilirim. Ama içimdeki sızıyı gidermedi. Büyük ölçüde o ilk aşkımı unuttum ama aklıma geldikçe kalbimde hala bir ağrı. Yoksa ben hala onu mu seviyorum şu an kendimi mi kandırıyorum diye düşünür oldum.Şu an yanımda olan insana haksızzlık mı ediyorum dedim. Şimdi yaşadığım garip bir huzur, garip bir güven, daha sıcak.. Ama o göz körlüğü olan, olmazsa olmaz dedirten bir aşk cinsinden değil.. Bilmiyorum belki şimdi hayatımdan çıkıp gitse aşık olduğumun farkına varacağım. Belki kabullenmek istemiyorum, belki direnmek istiyorum eski ilişkim için. Giden gitti, sildi beni. Bu direnme niye onu da anlamadım.
ben nasıl anlayacağım arkadaşlar? şimdi yanımda olan insan bunu hak etmiyor kesinlikle. o benim elimden tuttu. İlkimin bir başkası olduğunu bilmesine rağmen yanımda durdu. Hastalansam koşa koşa geldi yanıma. Ona en başlarda unutamadığım biri var dediğimde gitmek istese de gidemedi, kaldı yanımda. O gidecekken ben durdurdum göze alamadım yokluğunu. Neden böyleyim? eski sevgilim hala aklıma neden gelir? ara sıra gelip içimi böyle üzmesi normal mi? duygularım çok değişti. büyümüşüm gibi hissediyorum. hiçbir şeyi dibine kadar yaşayamıyorum artık. Mutluluğu da acıyı da. düzleştim. belki de hissizleştim. Acaba benim sevgi anlayışı mı yanlış? ben ne yapmalıyım?
Öncelikle kendimden bahsedeyim. 26 yaşındayım. Çocukluğum acılar içinde geçti. Annemi aldatıp bizi terk eden bir baba ve onun ardından alkolik olan bir anneye sahiptim. Bakarsanız çocukluğum travmalarla dolu; tacizler, en yakınlarımın intiharı, terk edilmişlik.. Tahmin edersiniz ki zor bir hayat. Ama tüm bu zorluklara rağmen ben hep umut eden oldum. Duaya sığındım, gelecek günlere inandım. Kendimi yetiştirdim. Güçlü kaldım. Derece yapıp en iyi üniversiteden yine dereceyle mezun oldum. Hayatım yine hep çok zordu ama üstesinden gelebildim sandım. Galiba yanıldım.
Annem hayatım boyunca insanlara güvenmemem gerektiğini söyledi. Bak baban bile bırakmışken dedi.. Reddettim ben. Herkesin aynı olmayacağına inandım. Aşktan kaçmadım. Sevgiye hep inandım. Gerçek bir sevginin tüm yaralarımı saracağına inandım. Boşluklarım vardı. Reddetsem,iyiyim,güçlüyüm desem de boşluklarım vardı. Sevmek sevilmek istedim. Üniversitede ilk kez aşık oldum. İlk aşk, ilk mutluluk,ilk heyecan, her şeyin ilki... Usul usul girdi kalbime, yaralarımı gösterdim ona,sardı. Öyle çok sevdi öyle çok aşık olmuştu ki bana. Tutundum. Bir insana tutundum. Ona güvenim sonsuzdu. Asla gitmem,herkes gitse ben gitmem diyordu. Senin ailen benim,sevdan benim derdi. Babam oldu bazen, annem oldu, sevdiğim sevgilim oldu. O benim için çok şey oldu. Yanlışım da buydu ama elimde olmadı. Onu çok ama çok sevdim ben. Tam 5 yıl sürdü.. Ama gitti, en gitmez dediğim gitti. Anlaşamadık,kavgalar oldu, artık gücü kalmadı mücadele etmeye gitmek istedi,sevgim bitti dedi ve gitti.
İnanın çok sancılı bir ayrılık dönemi yaşadım.Kabullenemedim yalvardım bile. O ise benim en değer verdiğim kedinin fareyle oynaması gibi oynadı benle. Ezdi,hakaret etti, seviyorum deyip geri geldi,sevmiyorum deyip yine gitti. Beni yaralarımla vurdu. O iyi biriydi. Hala daha iyi ama bana yaptıkları çok kötüydü. öyle ya da böyle bitti. Onu unutmayı çok denedim. Antidepresanlar, uykusuzluklar, çok yoğun bir acı çektim. Nihayet taşındım her şeyden uzaklaştım. yeni bir şehir yeni bir iş.. ama yine unutamadım. Yanına gitmek istedim kabul etti. Onunla son görüşmemizde beni hep seveceğini ama Mısır'a sultan bile olsam asla benimle olamayacağını, aklına uymadığımı söyledi. Onu son görüşüm oldu.
Sonra biri çıktı karşıma iş yerinden. 6 ay önce, onu son görüşümdense 1 hafta sonra... İlk kez başka biri hoşuma gitti. O da benden hoşlanmış zamanla açıldık birbirimize. Deneyelim dedik kendime şans vermek istedim. Onu unutmak için değil ama denemek istedim. Başlarda yadırgadım kendimi tanıyamadım ama zamanla kalbim ona çok alıştı. 5 ay oldu beraberiz. Bana çok kıymet veriyor. Üzerime öyle titriyor ki. Beni kaybetmekten korkuyor. Evlenmek yuva kurmak istiyor. Onu seviyorum. Sevgisi beni hayata bağladı diyebilirim. Ama içimdeki sızıyı gidermedi. Büyük ölçüde o ilk aşkımı unuttum ama aklıma geldikçe kalbimde hala bir ağrı. Yoksa ben hala onu mu seviyorum şu an kendimi mi kandırıyorum diye düşünür oldum.Şu an yanımda olan insana haksızzlık mı ediyorum dedim. Şimdi yaşadığım garip bir huzur, garip bir güven, daha sıcak.. Ama o göz körlüğü olan, olmazsa olmaz dedirten bir aşk cinsinden değil.. Bilmiyorum belki şimdi hayatımdan çıkıp gitse aşık olduğumun farkına varacağım. Belki kabullenmek istemiyorum, belki direnmek istiyorum eski ilişkim için. Giden gitti, sildi beni. Bu direnme niye onu da anlamadım.
ben nasıl anlayacağım arkadaşlar? şimdi yanımda olan insan bunu hak etmiyor kesinlikle. o benim elimden tuttu. İlkimin bir başkası olduğunu bilmesine rağmen yanımda durdu. Hastalansam koşa koşa geldi yanıma. Ona en başlarda unutamadığım biri var dediğimde gitmek istese de gidemedi, kaldı yanımda. O gidecekken ben durdurdum göze alamadım yokluğunu. Neden böyleyim? eski sevgilim hala aklıma neden gelir? ara sıra gelip içimi böyle üzmesi normal mi? duygularım çok değişti. büyümüşüm gibi hissediyorum. hiçbir şeyi dibine kadar yaşayamıyorum artık. Mutluluğu da acıyı da. düzleştim. belki de hissizleştim. Acaba benim sevgi anlayışı mı yanlış? ben ne yapmalıyım?
