- 3 Aralık 2006
- 3.073
- 132
- 63
YOLUMDAN BİR MELEK GEÇTİ
Yirmi yıldan beri çocuk fotoğrafları çekiyorum. Şükran Günüydü. Bir çocuktan oldukça özel bir hediye aldım. Emily bembeyaz elbiseler içinde karşımda oturuyordu. Altı aylık bu minik kız oturduğu yere adeta sarmalanmıştı.
Annesi, "Emily bugün kendini pek iyi hissetmiyor" dedi. Minik kızın yüzü kıpkırmızıydı; dik oturmaya çalışırken başı bir o yana, bir bu yana düşüyordu. Birkaç poz denemesinde bulundum, ama bir türlü başarılı olamadık. Sonunda, Emily'ye yaklaştım ve onunla konuşmaya baş*ladım. "Aynen bir meleğe benziyorsun" dedim.
Minik kız o anda poz verdi, fakat bir o yana, bir bu yana sallanan başı daha fazla dikkat çekti. Bana, benim bir şeyim yok sadece bu gün kötü bir gün geçirdim dercesine bakıyordu. Emily meleğe benziyor, o zaman fotoğrafını buna uygun çekeyim diye düşündüm.
Stüdyomda, yumuşacık, bembeyaz, gerçek ördek kanatlarından ya*pılmış melek kanatları vardı. Ayrıca, başına da çiçeklerle bezenmiş bir taç kondurdum. Oturağına sarmalanmış, bulutların üstünde gezinen meleği fotoğraflamaya çalıştım.
Farkında değildim, ama annesi sessiz sessiz ağlıyordu. "O bir melek. Dün beyninde doğuştan bir özür olduğunu öğrendik. Bu birlikte ilk ve son Şükran Günümüz olacak" dedi. "Bir seneden fazla ya*şamıyorlarmış. Onu karnımda taşırken, doktorların söylediklerine harfi harfine uydum. Sigara içmedim. Diyetimi yaptım, ama beyni doğ*duktan sonra gelişmezmiş. Bu oldukça nadir rastlanan bir durummuş, böyle 435 vaka varmış."
"Siz Emily'yi gerçek haliyle gördünüz. O bir melek. Onu böyle se*viyoruz. Yeryüzüne Tanrının sahip olduklarımıza şükretmemiz gerektiğini söylediğini iletmek üzere gelmiş. Siz bunu yakaladınız. Bazen onunla konuştuğunuzda sakinleştiğini ve huzur içinde olduğunu hissediyorsunuz. Bebek diliyle bir şeyler gevelemeye başlıyor ve neredeyse söylediklerim anlıyorsunuz. Sanki size gerçekten birşeyler söylemeye çalışıyormuş gibi. Bu fotoğraflar gerçekten çok önemli. Daha ne kadar bizimle olacağını bilmiyoruz. Siz bizim minik meleğimizi ölümsüzleştirdiniz."
Boğazımda bir düğüm, "Meleğinizi benimle paylaştığınız için te*şekkür ederim. Ne mutlu bana ki benim yolumdan da geçti!" dedim.
Larry Miller
Yirmi yıldan beri çocuk fotoğrafları çekiyorum. Şükran Günüydü. Bir çocuktan oldukça özel bir hediye aldım. Emily bembeyaz elbiseler içinde karşımda oturuyordu. Altı aylık bu minik kız oturduğu yere adeta sarmalanmıştı.
Annesi, "Emily bugün kendini pek iyi hissetmiyor" dedi. Minik kızın yüzü kıpkırmızıydı; dik oturmaya çalışırken başı bir o yana, bir bu yana düşüyordu. Birkaç poz denemesinde bulundum, ama bir türlü başarılı olamadık. Sonunda, Emily'ye yaklaştım ve onunla konuşmaya baş*ladım. "Aynen bir meleğe benziyorsun" dedim.
Minik kız o anda poz verdi, fakat bir o yana, bir bu yana sallanan başı daha fazla dikkat çekti. Bana, benim bir şeyim yok sadece bu gün kötü bir gün geçirdim dercesine bakıyordu. Emily meleğe benziyor, o zaman fotoğrafını buna uygun çekeyim diye düşündüm.
Stüdyomda, yumuşacık, bembeyaz, gerçek ördek kanatlarından ya*pılmış melek kanatları vardı. Ayrıca, başına da çiçeklerle bezenmiş bir taç kondurdum. Oturağına sarmalanmış, bulutların üstünde gezinen meleği fotoğraflamaya çalıştım.
Farkında değildim, ama annesi sessiz sessiz ağlıyordu. "O bir melek. Dün beyninde doğuştan bir özür olduğunu öğrendik. Bu birlikte ilk ve son Şükran Günümüz olacak" dedi. "Bir seneden fazla ya*şamıyorlarmış. Onu karnımda taşırken, doktorların söylediklerine harfi harfine uydum. Sigara içmedim. Diyetimi yaptım, ama beyni doğ*duktan sonra gelişmezmiş. Bu oldukça nadir rastlanan bir durummuş, böyle 435 vaka varmış."
"Siz Emily'yi gerçek haliyle gördünüz. O bir melek. Onu böyle se*viyoruz. Yeryüzüne Tanrının sahip olduklarımıza şükretmemiz gerektiğini söylediğini iletmek üzere gelmiş. Siz bunu yakaladınız. Bazen onunla konuştuğunuzda sakinleştiğini ve huzur içinde olduğunu hissediyorsunuz. Bebek diliyle bir şeyler gevelemeye başlıyor ve neredeyse söylediklerim anlıyorsunuz. Sanki size gerçekten birşeyler söylemeye çalışıyormuş gibi. Bu fotoğraflar gerçekten çok önemli. Daha ne kadar bizimle olacağını bilmiyoruz. Siz bizim minik meleğimizi ölümsüzleştirdiniz."
Boğazımda bir düğüm, "Meleğinizi benimle paylaştığınız için te*şekkür ederim. Ne mutlu bana ki benim yolumdan da geçti!" dedim.
Larry Miller
