- 3 Ekim 2010
- 11.455
- 3.697
- 448
2 senedir annemin vefatı, işe başlamam derken yüzüm hiç gülmedi. İş hayatı belki bana iyi gelir dedim ama tam tersi oldu, babama beni işe alsın diye ağladığım günler aklıma geliyo şuan, lanet ediyorum o günlere çok fazla uzatmayacağım halamın oğluyla anlaşamadığımı, problemler yaşadığımı daha önce de yazmıştım. Hep susuyordum, yüz yüze bakıyoruz akrabam diye, arkamdan çalışanlara '' hiç bişey yapmıyo, bütün gün internette geziyo '' hatta bu siteye kadar söylemiş bişeyler yazıyo, bakıyo diye. Daha neler, neler..
Bir kere artık susmayacağım dedim vakit tartıştık. Susmadım da, yine bana kusur bulacak bir şey bulmuştu, niye herşeyi ben yapıyorum ki, ona smuwila, buna smuwila sen ne yapıyorsun ki burada dedim. ( Ay da bir kez maaş dağıtır onu da yanlış hesaplayarak fazla verir, elemanlarımız farkeder) Yapmıyorsan git evde otur deyince ben niye gidiyorum sen git bana tahammül edemiyorsan dedim. Tabii zangır zangır titriyorum bu arada, babama anlatmış ben yemekteyken, yukarı çıkıyorum babamla tartışıyorlar babam da beni savunuyor çünkü, sesler yükseldi ve aldı başını ben gidiyorum diye çıktı her zaman ki gibi blöfünü yaparak, ve smuwila beni kovdu demiş, bana git deyince ben niye gideyim sen git dedim bu kadar halbuki. Babam o gidince başladı bu sefer gitti işte, sende de hata var, şöylesin böylesin. Hani evladını kaybetmiş sanki, oturup ağlayacak neredeyse..
Savunması bir işe yaramadı, sonradan günah keçisi ben oldum yani. Ve her zaman ki gibi ertesi sabah geldi yine işyerine. Şuan muhattap olmuyorum çok fazla, iş konusunda bile soğukumdur, iş haricinde konuşmam ama adam beni başkalarına konuşmaktan vagzeçmiyor. Hiç birşey görevi değil onun, herşey benim görevim o yüzden bilmem kaç bin maaş alıyor, ben ise babamın kızı, keseler bir ya harçlık, onun sigorta pirimi yüksek ödenirken benim ki asgari ücretten kaç ay sonra başlamıştı.
Tahammül edemiyorum bu muammeleye babamın işyerinde, ve babama çıkacağım olmuyor böyle dedim, ne diyor ki ya, ne oluyor ki yaa her zaman ki babam, anlattım her yerde benden konuştuğunu, çocuk değilim ben daha ne kadar görmezden gelip susacağım? En iyisi benim için başka bir yerde çalışmak, daha fazla dayanamıyorum dedim. Ben konuşurum dedim sustu, tınlamadı bile açıkçası, biraz daha uzattım konuyu ama öylece tv' ye bakıyor, kapatmam için duymazlıktan geliyor, anneme de böyle yapardı
Babam konu biz ve yeğeni olunca biz 2. planda oluyoruz, nedir bu adamı vazgeçilmez kılan? Bari beni azad et, ben gideyim ruh sağlığımı kaybetmeden o da yok, ya babamla aram bozulma pahasına da olsa çıkıp gidicem, ya da kalıp en sonunda hasta olacağım. Ne yapacağım ben? Var mı bir çözümü? Birileri fikir versin, bir yol göstersin bana. Bir tarafta babam, bir tarafta huzurum, hayatım.. 
Bir kere artık susmayacağım dedim vakit tartıştık. Susmadım da, yine bana kusur bulacak bir şey bulmuştu, niye herşeyi ben yapıyorum ki, ona smuwila, buna smuwila sen ne yapıyorsun ki burada dedim. ( Ay da bir kez maaş dağıtır onu da yanlış hesaplayarak fazla verir, elemanlarımız farkeder) Yapmıyorsan git evde otur deyince ben niye gidiyorum sen git bana tahammül edemiyorsan dedim. Tabii zangır zangır titriyorum bu arada, babama anlatmış ben yemekteyken, yukarı çıkıyorum babamla tartışıyorlar babam da beni savunuyor çünkü, sesler yükseldi ve aldı başını ben gidiyorum diye çıktı her zaman ki gibi blöfünü yaparak, ve smuwila beni kovdu demiş, bana git deyince ben niye gideyim sen git dedim bu kadar halbuki. Babam o gidince başladı bu sefer gitti işte, sende de hata var, şöylesin böylesin. Hani evladını kaybetmiş sanki, oturup ağlayacak neredeyse..
Savunması bir işe yaramadı, sonradan günah keçisi ben oldum yani. Ve her zaman ki gibi ertesi sabah geldi yine işyerine. Şuan muhattap olmuyorum çok fazla, iş konusunda bile soğukumdur, iş haricinde konuşmam ama adam beni başkalarına konuşmaktan vagzeçmiyor. Hiç birşey görevi değil onun, herşey benim görevim o yüzden bilmem kaç bin maaş alıyor, ben ise babamın kızı, keseler bir ya harçlık, onun sigorta pirimi yüksek ödenirken benim ki asgari ücretten kaç ay sonra başlamıştı.
Tahammül edemiyorum bu muammeleye babamın işyerinde, ve babama çıkacağım olmuyor böyle dedim, ne diyor ki ya, ne oluyor ki yaa her zaman ki babam, anlattım her yerde benden konuştuğunu, çocuk değilim ben daha ne kadar görmezden gelip susacağım? En iyisi benim için başka bir yerde çalışmak, daha fazla dayanamıyorum dedim. Ben konuşurum dedim sustu, tınlamadı bile açıkçası, biraz daha uzattım konuyu ama öylece tv' ye bakıyor, kapatmam için duymazlıktan geliyor, anneme de böyle yapardı
Babam konu biz ve yeğeni olunca biz 2. planda oluyoruz, nedir bu adamı vazgeçilmez kılan? Bari beni azad et, ben gideyim ruh sağlığımı kaybetmeden o da yok, ya babamla aram bozulma pahasına da olsa çıkıp gidicem, ya da kalıp en sonunda hasta olacağım. Ne yapacağım ben? Var mı bir çözümü? Birileri fikir versin, bir yol göstersin bana. Bir tarafta babam, bir tarafta huzurum, hayatım.. Son düzenleme:
