Yaşamakta zorlanıyorum kendimi bi yere ait hissedemiyorum

Psikolojimin çöktüğünü hissediyorum 18 yaşındayım ama sanki 90 yaşıma girdim hevesim yok hiçbir şeye okulu bıraktım ailemin ısrarı sonucu işe girdim çalış harçlığını çıkart dediler ama işe girdikten sonra kendime para aldığımda sürekli laf yaptılar kendime kıyafet falan almaktansa yiyecek şeyler alıyorum diye kızdılar bikaç ay sonra işten çıkarıldım yine işe gir diye ısrar ettiler ama girmek istemiyorum çünkü ben babam ablam çalışıp abime ev alıcakmışız abim kendisi çalışmıyor kirada babam bakıyor onlara kiralarını ödeyip pazar eşyalarını bile alıyor bizim tüm paramız onlara gidiyo ve buda benim hevesimin tamamen kaçmasına sebep oluyor paramı vermediğimde babam surat asıyor o yüzden üzülüyorum ama artık bıktım hayatımı yaşayamamaktan bişey yapmamaktan delirdiğimi hissediyorum evde kaldıkça temizliğe veriyorum kendimi temizlik hastası oldum evde sürekli biyerleri düzeltiyorum düzgün olsa bile illaki düzeltmem gerekiyor durduramıyorum ne kadar yıkanırsam yıkanayım temizlendiğimi hissetmiyorum bazen derimde tahriş bile oluyor ama elimde değil böyle gitmeyeceğinin farkındayım ama kendim için birşey yapamıyorum sıkıldım artık kendimden ailemden herkestan hayattan bunaldım sessizim derdimi kimseye anlatamıyorum hep içime atıyorum sanki birisi gülüp aşağılayacak gibi önemsemeyecek gibi birine kendimi anlatınca rezik olmuş hissediyorum kafam çok karışık ailem fazla üstüme geliyor baskıcı sıkı değiller ama bunaldım onlar için uğraşıyorum kendim için olmadığı kadar ama en ufak şeyde beni bencillikle suçluyorlar faydasız diyorlar ama onlar yüzünden ben kendimi kaybettim düzelemiyorum bazen öfke sorunları yaşıyorum anlık olarak bağırıyorum sonra kalp kırdığım için üzülüyorum duygularım bile karıştı bazen öfkem o kadar ağır geliyor ki kendime zarar veriyorum tutamıyorum bazen çok duygusuz bazen çok duygusal oluyorum kafam çok karmaşık yardımcı olun lütfen kendimi kurtaramıyorum ölümden başka bir sonuç düşünemiyorum sonuna kadar okuduysanız teşekkürler biraz karışık yazdım kendimi anlatabilmişimdir umarım tavsiyelerinizi bekliyorum
Daha çook genççsin bu yaşlarda çok ufak problemler bile sana çözülemicekmiş gibi geliyor seni çok iyi anlaıyorum ama daha önünde uzun bir yol var bunların hepsi geçicek zamanla unutup güleceksin bile hiç bir şey kendini bu kadar üzüp yıpratmaya değmez
 
Daha çook genççsin bu yaşlarda çok ufak problemler bile sana çözülemicekmiş gibi geliyor seni çok iyi anlaıyorum ama daha önünde uzun bir yol var bunların hepsi geçicek zamanla unutup güleceksin bile hiç bir şey kendini bu kadar üzüp yıpratmaya değmez
Umarım öyle olur şu 1 2 senedir zamana bıraktım herşeyi belki düzelir diye ama daha da kötü hissediyorum daha da dibe çöktüğümü hissediyorum okuduğun için teşekkürler gülebilmek için büyümeyi biraz daha beklemem lazım sanırım
 
Yaşınız çok genç özel sektörde tutunmanın zor olduğunu bu hayatı istemediğiniz belirtip gün boyu ders çalışın ve iyi bir üniversite okuyun derim. Bu sayede aile evinden tamamen uzaklaşıp kendi hayatınızı kurmuş olursunuz. Üniversite bitince atanamasanız bile en azından özel sektörde iyi bir pozisyonda bir mesleğiniz ve iyi bir geliriniz olsun. Kendi paranızı kendiniz için kazanır ve kendiniz için harcarsınız.
 
Psikolojimin çöktüğünü hissediyorum 18 yaşındayım ama sanki 90 yaşıma girdim hevesim yok hiçbir şeye okulu bıraktım ailemin ısrarı sonucu işe girdim çalış harçlığını çıkart dediler ama işe girdikten sonra kendime para aldığımda sürekli laf yaptılar kendime kıyafet falan almaktansa yiyecek şeyler alıyorum diye kızdılar bikaç ay sonra işten çıkarıldım yine işe gir diye ısrar ettiler ama girmek istemiyorum çünkü ben babam ablam çalışıp abime ev alıcakmışız abim kendisi çalışmıyor kirada babam bakıyor onlara kiralarını ödeyip pazar eşyalarını bile alıyor bizim tüm paramız onlara gidiyo ve buda benim hevesimin tamamen kaçmasına sebep oluyor paramı vermediğimde babam surat asıyor o yüzden üzülüyorum ama artık bıktım hayatımı yaşayamamaktan bişey yapmamaktan delirdiğimi hissediyorum evde kaldıkça temizliğe veriyorum kendimi temizlik hastası oldum evde sürekli biyerleri düzeltiyorum düzgün olsa bile illaki düzeltmem gerekiyor durduramıyorum ne kadar yıkanırsam yıkanayım temizlendiğimi hissetmiyorum bazen derimde tahriş bile oluyor ama elimde değil böyle gitmeyeceğinin farkındayım ama kendim için birşey yapamıyorum sıkıldım artık kendimden ailemden herkestan hayattan bunaldım sessizim derdimi kimseye anlatamıyorum hep içime atıyorum sanki birisi gülüp aşağılayacak gibi önemsemeyecek gibi birine kendimi anlatınca rezik olmuş hissediyorum kafam çok karışık ailem fazla üstüme geliyor baskıcı sıkı değiller ama bunaldım onlar için uğraşıyorum kendim için olmadığı kadar ama en ufak şeyde beni bencillikle suçluyorlar faydasız diyorlar ama onlar yüzünden ben kendimi kaybettim düzelemiyorum bazen öfke sorunları yaşıyorum anlık olarak bağırıyorum sonra kalp kırdığım için üzülüyorum duygularım bile karıştı bazen öfkem o kadar ağır geliyor ki kendime zarar veriyorum tutamıyorum bazen çok duygusuz bazen çok duygusal oluyorum kafam çok karmaşık yardımcı olun lütfen kendimi kurtaramıyorum ölümden başka bir sonuç düşünemiyorum sonuna kadar okuduysanız teşekkürler biraz karışık yazdım kendimi anlatabilmişimdir umarım tavsiyelerinizi bekliyorum
yaşın çok genç daha neler yaşıcaksın neler görüceksin bu hayatta. iyi bir iş bulup kendini kurtarman lazım. inşallah istediklerin olur
 
X