Nacizane fikrim evdekiler kendi bakış açısıyla yaklasmıs bize dokunmayan bin yaşasın diyorlar yani sizin kendinizi kullandıran sessiz halinizi istiyorlar Peki SİZ NE İSTİYORSUNUZ İÇİNİZ NE DİYOMerhaba, izin alarak 2.üyeliğimle açıyorum bu konuyu.
8 ay kadar önce çok uzun süredir ilişkilerde yaptığım yanlış tercihler, yanlış davranışlar vb. sorunlardan dolayı pskilog ile yüz yüze terapilere başladık. Psikolog terapiler sonucunda kendine değer vermiyorsun, kendini sevmiyorsun, aşırı fedakarsın, özgüvensizsin gibi çıkarımlarda bulundu. Eskiye dair bir çok kişiyle bağımı kopardım, temiz bir sayfa açıp yeni kararlar aldım. İlk başlarda herşey çok güzel. Evdekiler de durumdan gayet memnun, bende gözle görülür farklılık olduğunu kendileri de sezdi. Hatta iyiki başlamışsın, keşke daha önce başlasaydın gibi yorumlarda bulundular. Terapilere gide gele ben de çok iyi hissediyordum.
Fakat ben kendimde şunu gözlemledim son zamanlarda, ki aynı şeyi evdekiler de söylüyor. Normalde aşırı sakin, uyumlu bir insanım. Etrafımdaki insanlar da bunu söyler. Yukarıda bahsettiğim sorunların sebebi maalesef ki çocukluktan geldiği için, psikologla çocuklukta/geçmişte beni yaralayan olaylar üzerine çalıştık fakat bu olaylar deşildikçe ben iyi olacağıma kötü olmaya başladım. Hatta bi ara terapiden sorna 1 hafta boyunca etkisinden çıkamadım, durmadan ağladım durdum. İşin duygusallık kısmını da geçtim, aşırı öfkeli biri haline dönüştüm. Sanırım daha önce hayatımın merkezinde yaşadığım ilişki/ilişkiler vardı, bütün enerjimi oraya verince şimdi bütün enerjimi ilişkiler dışındaki olumsuz olaylara harcıyorum.
Eskiden bir olayı takar orada bırakırdım şimdi ailevi bir mesele olunca takıp günlerce düşünüyorum.
Bugün de öfke sorunu yaşamama sebep olan olay şuydu: babamın yıllarca borcunu ödedim. Tam belimi doğrulttum rahatım derken yine bir borç karşıma çıktı. Büyük bir öfke patlaması yaşadım ve sonucunda ağlama krizleri, evdekilerle sürekli bağırış çağırış ve hayattan keyif alamama vs. 2-3 haftadır bu konu beynimde, her yerde bu konuyu düşünüyorum. Dün yine bu konuyla ilgili başka bir olay patlak verdi. Bu kez elim ayağım titreyecek kadar öfkelendim. Evdekiler sen bu kadar öfke dolu değildin, eskiyi deştikçe o günleri unutamayıp daha çok öfkeli oluyorsun bence devam etme terapilere dedilerO ilk zamanki benden memnun halleri oysaki çok hoşuma gitmişti. Olumsuz yorum yapınca tedavim baltalanmış, hiçbir şeyi başaramayacak, sürekli aynı yerde debelenecek gibi hissediyorum.
İşin özü ben şu anki halimden hiç memnun değilim. Eskiden ilişkiler dışında hiçbir şeyi kafama takmazdım şimdi terapilerde geçmişi deşe deşe, özellikle babama aşırı öfkeliyim fakat bu öfkem başkalarına da yansıyor. Trafikte, evde sakin kalamıyorum. Ki normalde dediğim gibi huzurlu, sakin biriyim.
Dipnot: Haftaya psikoloğumla randevum var kendisine bu durumları anlatacağım fakat sizlerin de görüşleri çok değerli benim için.
Bak, ailen bile kendini düşünüyor yazmışsınız
Terapiyi bazen anneme anlatoyorum, detayları biliyor hatta bir kere kötü olduğumda dertleşmiştik, ağlamıştım. O zaman da üzüldüğü için bana eskiyi çok düşündürüyor sana bu terapiler, eski eskide kaldı bu kadar düşünme gibi trselli etmişti annem. Şu an da öfke nöbetlerimi terapiye bağlıyor
ister istemez o böylr diyince ben de etkileniyorum kafamda bir soru işareti olıyor. Psikologumun söylediği de şuydu, sen de öfke sorunu yok. Tepki vermen, öfkelenmem gereken yerde öfkeleniyorsun ama gel gör ki bizimkilere göre bu kadar tepkim normal değilmiş. herkese çok teşekkür ederim, mesajlarınız o kadar iyi geldi ki... İyi ki yazmışım dedirtti.. Kendimi, davranışlarımı aşırı sorguluyorum sürekli bir kendimi suçlama eğilimi var maalesef. Durum bu, bana bunlar yapıldı da öfkeleniuorum demek yerine nasıl öfkrkenirim diye kendime yükleniyorum. Bunda evdekilerin de payı var tabi. Kulağımı tıkayıp terapilere düzenli devam edicem.Çok yazdım biliyorum ama kusura bakma, seni kendime çok yakın hissettim, ne olursa olsun biz çok güçlüyüz, duygusal yanımız vicdanımız yüzünden aşırı fedakarlık yaptık ve bizi zamanla öfkeli yaptı
Herşeyi başardığımıza göre, bunun da hakkından geleceğiz, hayattayız nefes alıyoruz, ailemize destek olduk vicadınımız sonuna kadar rahat
Bundan sonra en çok kendimizi sevelim
De ki '' Alıp başımı gidip bir başıma daha iyi bir hayat yaşamak, belki kenara birşeyler atıp birşeylerin sahibi olmak varken kaldım yanınızda pislik temizliyorum ; bu yaşa gelmişim. İki nazımı da çekiverin bi zahmet. ''Tek tek alıntı yapmak telefondan zor oldu
Yook burada durun bence ! Siz ki,dağ gibi bir borcun altına girip (hem de Babanıza ait bir borç)..ödeyip emekli etmişsiniz babanızı,Siz çok özgüvenli bir kadın olmalısınız bence.Ve kendinizi sevin,çünkü borçlarını ödediğiniz Babanız,Sizden bir tane daha yapamaz.Sizden bir tane var !
Merhaba, izin alarak 2.üyeliğimle açıyorum bu konuyu.
8 ay kadar önce çok uzun süredir ilişkilerde yaptığım yanlış tercihler, yanlış davranışlar vb. sorunlardan dolayı pskilog ile yüz yüze terapilere başladık. Psikolog terapiler sonucunda kendine değer vermiyorsun, kendini sevmiyorsun, aşırı fedakarsın, özgüvensizsin gibi çıkarımlarda bulundu. Eskiye dair bir çok kişiyle bağımı kopardım, temiz bir sayfa açıp yeni kararlar aldım. İlk başlarda herşey çok güzel. Evdekiler de durumdan gayet memnun, bende gözle görülür farklılık olduğunu kendileri de sezdi. Hatta iyiki başlamışsın, keşke daha önce başlasaydın gibi yorumlarda bulundular. Terapilere gide gele ben de çok iyi hissediyordum.
Fakat ben kendimde şunu gözlemledim son zamanlarda, ki aynı şeyi evdekiler de söylüyor. Normalde aşırı sakin, uyumlu bir insanım. Etrafımdaki insanlar da bunu söyler. Yukarıda bahsettiğim sorunların sebebi maalesef ki çocukluktan geldiği için, psikologla çocuklukta/geçmişte beni yaralayan olaylar üzerine çalıştık fakat bu olaylar deşildikçe ben iyi olacağıma kötü olmaya başladım. Hatta bi ara terapiden sorna 1 hafta boyunca etkisinden çıkamadım, durmadan ağladım durdum. İşin duygusallık kısmını da geçtim, aşırı öfkeli biri haline dönüştüm. Sanırım daha önce hayatımın merkezinde yaşadığım ilişki/ilişkiler vardı, bütün enerjimi oraya verince şimdi bütün enerjimi ilişkiler dışındaki olumsuz olaylara harcıyorum.
Eskiden bir olayı takar orada bırakırdım şimdi ailevi bir mesele olunca takıp günlerce düşünüyorum.
Bugün de öfke sorunu yaşamama sebep olan olay şuydu: babamın yıllarca borcunu ödedim. Tam belimi doğrulttum rahatım derken yine bir borç karşıma çıktı. Büyük bir öfke patlaması yaşadım ve sonucunda ağlama krizleri, evdekilerle sürekli bağırış çağırış ve hayattan keyif alamama vs. 2-3 haftadır bu konu beynimde, her yerde bu konuyu düşünüyorum. Dün yine bu konuyla ilgili başka bir olay patlak verdi. Bu kez elim ayağım titreyecek kadar öfkelendim. Evdekiler sen bu kadar öfke dolu değildin, eskiyi deştikçe o günleri unutamayıp daha çok öfkeli oluyorsun bence devam etme terapilere dediler
İşin özü ben şu anki halimden hiç memnun değilim. Eskiden ilişkiler dışında hiçbir şeyi kafama takmazdım şimdi terapilerde geçmişi deşe deşe, özellikle babama aşırı öfkeliyim fakat bu öfkem başkalarına da yansıyor. Trafikte, evde sakin kalamıyorum. Ki normalde dediğim gibi huzurlu, sakin biriyim.
Dipnot: Haftaya psikoloğumla randevum var kendisine bu durumları anlatacağım fakat sizlerin de görüşleri çok değerli benim için.
