Yaşadıklarım normal mi?

Merhaba, izin alarak 2.üyeliğimle açıyorum bu konuyu.
8 ay kadar önce çok uzun süredir ilişkilerde yaptığım yanlış tercihler, yanlış davranışlar vb. sorunlardan dolayı pskilog ile yüz yüze terapilere başladık. Psikolog terapiler sonucunda kendine değer vermiyorsun, kendini sevmiyorsun, aşırı fedakarsın, özgüvensizsin gibi çıkarımlarda bulundu. Eskiye dair bir çok kişiyle bağımı kopardım, temiz bir sayfa açıp yeni kararlar aldım. İlk başlarda herşey çok güzel. Evdekiler de durumdan gayet memnun, bende gözle görülür farklılık olduğunu kendileri de sezdi. Hatta iyiki başlamışsın, keşke daha önce başlasaydın gibi yorumlarda bulundular. Terapilere gide gele ben de çok iyi hissediyordum.

Fakat ben kendimde şunu gözlemledim son zamanlarda, ki aynı şeyi evdekiler de söylüyor. Normalde aşırı sakin, uyumlu bir insanım. Etrafımdaki insanlar da bunu söyler. Yukarıda bahsettiğim sorunların sebebi maalesef ki çocukluktan geldiği için, psikologla çocuklukta/geçmişte beni yaralayan olaylar üzerine çalıştık fakat bu olaylar deşildikçe ben iyi olacağıma kötü olmaya başladım. Hatta bi ara terapiden sorna 1 hafta boyunca etkisinden çıkamadım, durmadan ağladım durdum. İşin duygusallık kısmını da geçtim, aşırı öfkeli biri haline dönüştüm. Sanırım daha önce hayatımın merkezinde yaşadığım ilişki/ilişkiler vardı, bütün enerjimi oraya verince şimdi bütün enerjimi ilişkiler dışındaki olumsuz olaylara harcıyorum.

Eskiden bir olayı takar orada bırakırdım şimdi ailevi bir mesele olunca takıp günlerce düşünüyorum.

Bugün de öfke sorunu yaşamama sebep olan olay şuydu: babamın yıllarca borcunu ödedim. Tam belimi doğrulttum rahatım derken yine bir borç karşıma çıktı. Büyük bir öfke patlaması yaşadım ve sonucunda ağlama krizleri, evdekilerle sürekli bağırış çağırış ve hayattan keyif alamama vs. 2-3 haftadır bu konu beynimde, her yerde bu konuyu düşünüyorum. Dün yine bu konuyla ilgili başka bir olay patlak verdi. Bu kez elim ayağım titreyecek kadar öfkelendim. Evdekiler sen bu kadar öfke dolu değildin, eskiyi deştikçe o günleri unutamayıp daha çok öfkeli oluyorsun bence devam etme terapilere dediler O ilk zamanki benden memnun halleri oysaki çok hoşuma gitmişti. Olumsuz yorum yapınca tedavim baltalanmış, hiçbir şeyi başaramayacak, sürekli aynı yerde debelenecek gibi hissediyorum.

İşin özü ben şu anki halimden hiç memnun değilim. Eskiden ilişkiler dışında hiçbir şeyi kafama takmazdım şimdi terapilerde geçmişi deşe deşe, özellikle babama aşırı öfkeliyim fakat bu öfkem başkalarına da yansıyor. Trafikte, evde sakin kalamıyorum. Ki normalde dediğim gibi huzurlu, sakin biriyim.

Dipnot: Haftaya psikoloğumla randevum var kendisine bu durumları anlatacağım fakat sizlerin de görüşleri çok değerli benim için.

Terapileri şu aşamada kendi kendinize bırakma kararı vermeyin bence. Şu an bıraktığınızda bundan daha iyi olmayabilirsiniz çünkü şimdi bıraktığınızda bu öfkeleri doğru yönlendiren biri olmadığı için hep bu öfkeyi içinizde yaşama ihtimali var.
Bu yaşadıklarınız bir süreç ve bu durumu kabullenin. Ve terapilerde bu durumunuzu izah edip ona göre birlikte ilerleyin. En kısa zamanda bu durumu atlatmanız dileğiyle ...

Kesinlikle terapiyi bırakmayın. Şimdiye kadar içinize attığınız ve sizi özgüvensiz hale getiren, birikmiş öfkeniz dışarı çıkmaya başlamış ve bence bu zaten gerekliymiş. Normalde öfkelenmeniz gereken şeyleri içinizde bastırdığınız için öfke patlamalarınız olmaya başlamış ki bu çok normal. Bence bu durum geçici. Bir süreçten geçiyorsunuz. Sizi gerçekten seven, değer veren insanlar o sakin halinizden memnun oldukları kadar bu öfkeli halinize de anlayış göstermek zorundalar. Kimseye eyvallah etmeyin, kendi duygularınızla yüzleşmekten korkmayın. Her çukurun bir dibi var, siz dibindesiniz, bundan sonrasında yukarı tırmanmaya başlayacaksınız. Kimseye kulak asmayın, duygularınızdan utanmayın. Öfke de insana lazım. Terapilerle düzelecek zamanla herşey, bana kalırsa.

sanırım bunlar normal ama insan gerçekten kötü oluyor
sonuçta şu an eski mizacınızdan daha kötüsünüz belki evet ama psikoloğa gitmeye karar verdiğinize göre bir sıkıntınız da varmış ki gitmişsiniz. Bir süre sonra toparlanırsınız diye düşünüyorum

Ailenizin yaptığı işgüzarlık oluyor ama bu noktada.
Günlük hayatta her şey güzel.
Tekrar borç çıkarınca ve sen tepki verince terapiler kötü etkiliyor.

Öfke durumu şundan olabilir. Kendine değer vermeyi yeni öğreniyorsun ve sana yaşattıkları borç durumunu hak etmediğinin bilincindesin. Değerli insan kavramınla çelişiyor. E haliyle bu duruma sinirlenirsin.

Ben olsam terapilere devam ederim.

aslenyokum .!.:

Terapileri şu aşamada kendi kendinize bırakma kararı vermeyin bence. Şu an bıraktığınızda bundan daha iyi olmayabilirsiniz çünkü şimdi bıraktığınızda bu öfkeleri doğru yönlendiren biri olmadığı için hep bu öfkeyi içinizde yaşama ihtimali var.
Bu yaşadıklarınız bir süreç ve bu durumu kabullenin. Ve terapilerde bu durumunuzu izah edip ona göre birlikte ilerleyin. En kısa zamanda bu durumu atlatmanız dileğiyle ...

Genişletmek için tıkla...

. Aslında bu olayın patlak verdiği günün ertesi günü randevum vardı. Bu olayı konuştuk, çok güzel yönlendirdi, kuş gibi hafifledim çıkarken. Bir kaç gün önce başka bir olay çıkınca çok kontrolsüz davrandım aslında tepki vermekte haklıyım fakat tepkilerim evdekilere göre aşırıya kaçıyormuş.
Terapiye çok kötü olduğum bir dönem başladım, yarıda bırakırsam bundan daha iyi olmam sanırım fakat olumsuz yorumlar moralmen kötü hissettirdi maalesef.
Yorumunuz için teşekkür ederim.

Terapiye devam edin; duygu değişimleri yaşamanız, terapileri sorgulamaya başlamanız vb gayet normal. Bazı anlar gelecek, bazı konuları konuşmamak için ayaklarınız geri geri basacak, giderken düşündükçe strese gireceksiniz vb ancak böyle böyle buralardan geçilecek.

Dr. David Burns'ün "İyi Hissetmek" adlı kitabını da okuyun bence terapide ilerlerken, bir yandan.
Daha hızlı sonuç alacağınızı düşünüyorum.

deryadeniz058 .!.:

Merhaba, izin alarak 2.üyeliğimle açıyorum bu konuyu.
8 ay kadar önce çok uzun süredir ilişkilerde yaptığım yanlış tercihler, yanlış davranışlar vb. sorunlardan dolayı pskilog ile yüz yüze terapilere başladık. Psikolog terapiler sonucunda kendine değer vermiyorsun, kendini sevmiyorsun, aşırı fedakarsın, özgüvensizsin gibi çıkarımlarda bulundu. Eskiye dair bir çok kişiyle bağımı kopardım, temiz bir sayfa açıp yeni kararlar aldım. İlk başlarda herşey çok güzel. Evdekiler de durumdan gayet memnun, bende gözle görülür farklılık olduğunu kendileri de sezdi. Hatta iyiki başlamışsın, keşke daha önce başlasaydın gibi yorumlarda bulundular. Terapilere gide gele ben de çok iyi hissediyordum.

Fakat ben kendimde şunu gözlemledim son zamanlarda, ki aynı şeyi evdekiler de söylüyor. Normalde aşırı sakin, uyumlu bir insanım. Etrafımdaki insanlar da bunu söyler. Yukarıda bahsettiğim sorunların sebebi maalesef ki çocukluktan geldiği için, psikologla çocuklukta/geçmişte beni yaralayan olaylar üzerine çalıştık fakat bu olaylar deşildikçe ben iyi olacağıma kötü olmaya başladım. Hatta bi ara terapiden sorna 1 hafta boyunca etkisinden çıkamadım, durmadan ağladım durdum. İşin duygusallık kısmını da geçtim, aşırı öfkeli biri haline dönüştüm. Sanırım daha önce hayatımın merkezinde yaşadığım ilişki/ilişkiler vardı, bütün enerjimi oraya verince şimdi bütün enerjimi ilişkiler dışındaki olumsuz olaylara harcıyorum.

Eskiden bir olayı takar orada bırakırdım şimdi ailevi bir mesele olunca takıp günlerce düşünüyorum.

Bugün de öfke sorunu yaşamama sebep olan olay şuydu: babamın yıllarca borcunu ödedim. Tam belimi doğrulttum rahatım derken yine bir borç karşıma çıktı. Büyük bir öfke patlaması yaşadım ve sonucunda ağlama krizleri, evdekilerle sürekli bağırış çağırış ve hayattan keyif alamama vs. 2-3 haftadır bu konu beynimde, her yerde bu konuyu düşünüyorum. Dün yine bu konuyla ilgili başka bir olay patlak verdi. Bu kez elim ayağım titreyecek kadar öfkelendim. Evdekiler sen bu kadar öfke dolu değildin, eskiyi deştikçe o günleri unutamayıp daha çok öfkeli oluyorsun bence devam etme terapilere dediler O ilk zamanki benden memnun halleri oysaki çok hoşuma gitmişti. Olumsuz yorum yapınca tedavim baltalanmış, hiçbir şeyi başaramayacak, sürekli aynı yerde debelenecek gibi hissediyorum.

İşin özü ben şu anki halimden hiç memnun değilim. Eskiden ilişkiler dışında hiçbir şeyi kafama takmazdım şimdi terapilerde geçmişi deşe deşe, özellikle babama aşırı öfkeliyim fakat bu öfkem başkalarına da yansıyor. Trafikte, evde sakin kalamıyorum. Ki normalde dediğim gibi huzurlu, sakin biriyim.

Dipnot: Haftaya psikoloğumla randevum var kendisine bu durumları anlatacağım fakat sizlerin de görüşleri çok değerli benim için.

Genişletmek için tıkla...

Normal. Terapilerde böyle katarsisler yaşanıyor. O odadan her zaman hafiflemiş şekilde ayrılamıyorsun. Bazen canın acıya acıya çıkıyorsun. Dalgasız deniz olmuyor. Farkındalık için, çözüme ulaşmak için, iyileşmek için zaman zaman böyle canının yanması gerekiyor. Kolay değil ama buna göğüs gerdiğinde tüm bu süreçten güçlenerek çıkıyorsun. Bu yüzden terapiyi sakın bırakmayın. Olağan bir durum yaşıyorsunuz. Bu da geçecek.

deryadeniz058 .!.:

Bugün de öfke sorunu yaşamama sebep olan olay şuydu: babamın yıllarca borcunu ödedim. Tam belimi doğrulttum rahatım derken yine bir borç karşıma çıktı. Büyük bir öfke patlaması yaşadım ve sonucunda ağlama krizleri, evdekilerle sürekli bağırış çağırış ve hayattan keyif alamama vs. 2-3 haftadır bu konu beynimde, her yerde bu konuyu düşünüyorum. Dün yine bu konuyla ilgili başka bir olay patlak verdi.

Genişletmek için tıkla...

ya inanın yangına körükle gitmek istemiyorum ama şimdi konuyu adam gibi okudum da
yani bu durumda allah aşkına öfkelenmeniz tabi ki çok normal
bir de terapinin başındasınız zaten hali hazırda karışık bir dönem, bir de bunlar olunca başka şeylere de sinirlenmeniz çok normal.
neden sürekli borç yapıyor babanız? siz tek çocuk musunuz bu yük sadece sizin omuzunuzda mı?

Hiçbir zaman psikologlara gerçekten hasta olan insanlar gitmezmiş hep onların hasta ettikleri insanlar gidermiş... Bende bırkaç kere gittim bana dedilerki senin tek suçun ben diyememek. Ben onemlıyım benım hayatım onemlı herseyden once ben gelırım ....sen dedı hıc kendını dusunmemıssın hep baskalarına kosmussun...Sızınde durumunuz boyle anladıgım kadarıyla ınsanlara koşa koşa hayır dıyememekten bu hallere geldık ha sonunda tesekkur bile görmedik ne yaptında yapmasaydın ıfadelerı oluyor.sınırınızde bundan kaynaklanıyor anlık olaylara verdıgınız tepkıler degıl bu ofkenız bırıkım bırıkım ve karsılıgında en ufak bır deger gorememe sizi kimsenin düşünmemesi sonunda da bom patlıyor ınsan...çünkü herkese koştuğunda insanın beş kuruşluk değeri olmuyor ...sakın olun lutfen ev yansada umrunuzda olmasın bırakın borc kımınse o telasa dussun evmı gıdıyor elden gıtsın faızmı bınıyor borclara bınsın sızın adınıza degıl ya bırakın borcun derdıne borclanan dussun

deryadeniz058 .!.:

Merhaba, izin alarak 2.üyeliğimle açıyorum bu konuyu.
8 ay kadar önce çok uzun süredir ilişkilerde yaptığım yanlış tercihler, yanlış davranışlar vb. sorunlardan dolayı pskilog ile yüz yüze terapilere başladık. Psikolog terapiler sonucunda kendine değer vermiyorsun, kendini sevmiyorsun, aşırı fedakarsın, özgüvensizsin gibi çıkarımlarda bulundu. Eskiye dair bir çok kişiyle bağımı kopardım, temiz bir sayfa açıp yeni kararlar aldım. İlk başlarda herşey çok güzel. Evdekiler de durumdan gayet memnun, bende gözle görülür farklılık olduğunu kendileri de sezdi. Hatta iyiki başlamışsın, keşke daha önce başlasaydın gibi yorumlarda bulundular. Terapilere gide gele ben de çok iyi hissediyordum.

Fakat ben kendimde şunu gözlemledim son zamanlarda, ki aynı şeyi evdekiler de söylüyor. Normalde aşırı sakin, uyumlu bir insanım. Etrafımdaki insanlar da bunu söyler. Yukarıda bahsettiğim sorunların sebebi maalesef ki çocukluktan geldiği için, psikologla çocuklukta/geçmişte beni yaralayan olaylar üzerine çalıştık fakat bu olaylar deşildikçe ben iyi olacağıma kötü olmaya başladım. Hatta bi ara terapiden sorna 1 hafta boyunca etkisinden çıkamadım, durmadan ağladım durdum. İşin duygusallık kısmını da geçtim, aşırı öfkeli biri haline dönüştüm. Sanırım daha önce hayatımın merkezinde yaşadığım ilişki/ilişkiler vardı, bütün enerjimi oraya verince şimdi bütün enerjimi ilişkiler dışındaki olumsuz olaylara harcıyorum.

Eskiden bir olayı takar orada bırakırdım şimdi ailevi bir mesele olunca takıp günlerce düşünüyorum.

Bugün de öfke sorunu yaşamama sebep olan olay şuydu: babamın yıllarca borcunu ödedim. Tam belimi doğrulttum rahatım derken yine bir borç karşıma çıktı. Büyük bir öfke patlaması yaşadım ve sonucunda ağlama krizleri, evdekilerle sürekli bağırış çağırış ve hayattan keyif alamama vs. 2-3 haftadır bu konu beynimde, her yerde bu konuyu düşünüyorum. Dün yine bu konuyla ilgili başka bir olay patlak verdi. Bu kez elim ayağım titreyecek kadar öfkelendim. Evdekiler sen bu kadar öfke dolu değildin, eskiyi deştikçe o günleri unutamayıp daha çok öfkeli oluyorsun bence devam etme terapilere dediler O ilk zamanki benden memnun halleri oysaki çok hoşuma gitmişti. Olumsuz yorum yapınca tedavim baltalanmış, hiçbir şeyi başaramayacak, sürekli aynı yerde debelenecek gibi hissediyorum.

İşin özü ben şu anki halimden hiç memnun değilim. Eskiden ilişkiler dışında hiçbir şeyi kafama takmazdım şimdi terapilerde geçmişi deşe deşe, özellikle babama aşırı öfkeliyim fakat bu öfkem başkalarına da yansıyor. Trafikte, evde sakin kalamıyorum. Ki normalde dediğim gibi huzurlu, sakin biriyim.

Dipnot: Haftaya psikoloğumla randevum var kendisine bu durumları anlatacağım fakat sizlerin de görüşleri çok değerli benim için.

Genişletmek için tıkla...

aklıma yaşadığım bir olay geldi..

babamın sırtında bi kabartı vardı. ben kendimi bildim bileli.. bazen durduk yere sırtı ağrırdı. ben 16 yaşlarındayken o kabartı iyice büyümeye morarmaya başladı, doktora gittik iki üç çeşit merhem verdi karıştırıp sürüyorduk. 1 ay felan sonra bi patladı inan 1,5-2 ay sıka sıka içindekiler anca çıktı.. sonra adamın sırtındaki ağrı da bi daha olmaz oldu. meğer içeriye bası yapıyormuş fark edilmemiş. ağrılar da ondan oluyormuş..

diyeceğim o ki geçmişin sırtında bi ur. psikolog şimdi onu deşiyor.. o irin boşalana kadar sana huzur vermeyecek.. pis bir şey çünkü akacak da akacak.. huzursuz edecek seni.. ama sona erince artık eski sen olmayacaksın.. rahatlayacaksın ve herkes de seni artık böyle kabul edecek..

bunu bi düşün derim..

Ne güzel bakın işe yaradığınıda görüyormuşsunuz çok sevindim sizin adınıza. Aslında kontrolünüzü kaybetmek gibi görmeyin bu yaşadığınızı; geçmişte yaşadıklarımızı ne kadar kafaya takmıyor gibi görünsekte aslında takıyoruz ama biz farkında değiliz. Genetiğimize kodluyoruz, vücudumuz o olumsuz yaşanan her olayı kaydediyor.
Aslında başkalarının istediği gibi davranırken kendimizi farkında olmadan büyük yükler altına sokuyoruz. Şu an kendinizin farkına varırken bu olayları yaşamanız çok normal.Şöyle düşünün eskisini yıkmadan yenisini inşa edemeyiz değil mi? Bu içimizdekileri de tepki vererek vücudumuzdan atıyoruz . Ve bu süreç devam ettikçe yeni bir sen inşa ettiğini hayal et :) Ama tabi bu hemen olmuyor biraz sabır gerek..
Eğer siz devam etmek istiyorsanız sizi kimsenin aşağı çekmesine izin vermeyin. Sonuçta işin uzmanı onlar değiller. İnanıyorum çok güzel sonuçlar elde edeceksiniz...

deryadeniz058 .!.:

. Aslında bu olayın patlak verdiği günün ertesi günü randevum vardı. Bu olayı konuştuk, çok güzel yönlendirdi, kuş gibi hafifledim çıkarken. Bir kaç gün önce başka bir olay çıkınca çok kontrolsüz davrandım aslında tepki vermekte haklıyım fakat tepkilerim evdekilere göre aşırıya kaçıyormuş.
Terapiye çok kötü olduğum bir dönem başladım, yarıda bırakırsam bundan daha iyi olmam sanırım fakat olumsuz yorumlar moralmen kötü hissettirdi maalesef.
Yorumunuz için teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

MaYa_MiLa .!.:

ya inanın yangına körükle gitmek istemiyorum ama şimdi konuyu adam gibi okudum da
yani bu durumda allah aşkına öfkelenmeniz tabi ki çok normal
bir de terapinin başındasınız zaten hali hazırda karışık bir dönem, bir de bunlar olunca başka şeylere de sinirlenmeniz çok normal.
neden sürekli borç yapıyor babanız? siz tek çocuk musunuz bu yük sadece sizin omuzunuzda mı?

Genişletmek için tıkla...

Babam yıllar evvel iflas etti, evi geöindirmek ve şirketten kalan borçları ödemek bana düştü maalesef. 19 yaşında evin reisi konumunda oldum. 12 13 sene bu yük üzerimdeyd. Üstüne dağ gibi Sgk ya olan borcunu ödeyip emekli ettim ohh be sonunda ben de rahatım dememe kalmadan eskiye oranla daha küçük bir borç karşıma çıktı. Sana ödetmeyiz biz ödücez deseler de emekli maaşı zaten malum kuş kadar o borç ödenince sıkışınca ben durur muyum hiç yine destek olucam. Duygusal ilişkiler üzerine gittiğim terapilerin ana konusu maalesef ki aslında babam. Bu olayların öncesinde de çocujluktaki baskı şu anki kendini sevmeyen, özgüben siz bir beni yarattı.

Bence ailenizi de terapiye yönlendirin çünkü size haksızlık yaptıklarının farkında değiller. Yıllardır sizin her şeyi kabullenmenize alışmaları düzelmenizi engellemeleri için bir sebep olamaz.

deryadeniz058 .!.:

Merhaba, izin alarak 2.üyeliğimle açıyorum bu konuyu.
8 ay kadar önce çok uzun süredir ilişkilerde yaptığım yanlış tercihler, yanlış davranışlar vb. sorunlardan dolayı pskilog ile yüz yüze terapilere başladık. Psikolog terapiler sonucunda kendine değer vermiyorsun, kendini sevmiyorsun, aşırı fedakarsın, özgüvensizsin gibi çıkarımlarda bulundu. Eskiye dair bir çok kişiyle bağımı kopardım, temiz bir sayfa açıp yeni kararlar aldım. İlk başlarda herşey çok güzel. Evdekiler de durumdan gayet memnun, bende gözle görülür farklılık olduğunu kendileri de sezdi. Hatta iyiki başlamışsın, keşke daha önce başlasaydın gibi yorumlarda bulundular. Terapilere gide gele ben de çok iyi hissediyordum.

Fakat ben kendimde şunu gözlemledim son zamanlarda, ki aynı şeyi evdekiler de söylüyor. Normalde aşırı sakin, uyumlu bir insanım. Etrafımdaki insanlar da bunu söyler. Yukarıda bahsettiğim sorunların sebebi maalesef ki çocukluktan geldiği için, psikologla çocuklukta/geçmişte beni yaralayan olaylar üzerine çalıştık fakat bu olaylar deşildikçe ben iyi olacağıma kötü olmaya başladım. Hatta bi ara terapiden sorna 1 hafta boyunca etkisinden çıkamadım, durmadan ağladım durdum. İşin duygusallık kısmını da geçtim, aşırı öfkeli biri haline dönüştüm. Sanırım daha önce hayatımın merkezinde yaşadığım ilişki/ilişkiler vardı, bütün enerjimi oraya verince şimdi bütün enerjimi ilişkiler dışındaki olumsuz olaylara harcıyorum.

Eskiden bir olayı takar orada bırakırdım şimdi ailevi bir mesele olunca takıp günlerce düşünüyorum.

Bugün de öfke sorunu yaşamama sebep olan olay şuydu: babamın yıllarca borcunu ödedim. Tam belimi doğrulttum rahatım derken yine bir borç karşıma çıktı. Büyük bir öfke patlaması yaşadım ve sonucunda ağlama krizleri, evdekilerle sürekli bağırış çağırış ve hayattan keyif alamama vs. 2-3 haftadır bu konu beynimde, her yerde bu konuyu düşünüyorum. Dün yine bu konuyla ilgili başka bir olay patlak verdi. Bu kez elim ayağım titreyecek kadar öfkelendim. Evdekiler sen bu kadar öfke dolu değildin, eskiyi deştikçe o günleri unutamayıp daha çok öfkeli oluyorsun bence devam etme terapilere dediler O ilk zamanki benden memnun halleri oysaki çok hoşuma gitmişti. Olumsuz yorum yapınca tedavim baltalanmış, hiçbir şeyi başaramayacak, sürekli aynı yerde debelenecek gibi hissediyorum.

İşin özü ben şu anki halimden hiç memnun değilim. Eskiden ilişkiler dışında hiçbir şeyi kafama takmazdım şimdi terapilerde geçmişi deşe deşe, özellikle babama aşırı öfkeliyim fakat bu öfkem başkalarına da yansıyor. Trafikte, evde sakin kalamıyorum. Ki normalde dediğim gibi huzurlu, sakin biriyim.

Dipnot: Haftaya psikoloğumla randevum var kendisine bu durumları anlatacağım fakat sizlerin de görüşleri çok değerli benim için.

Genişletmek için tıkla...

Artık kendinizi sevmeye başlamışsınız ve yapılanları, yaptığınız fedakarlıkları haksızlık olarak görüyorsunuz.
Anne babamızda olsa sürekli gereksiz borc ödemek canımızı sıkar çünkü kendimizi de şımartmak isteriz o esnada eğer kendimize değer veriyorsak. Ama yine de anne baba ayrıdır, onşar için yapılırSanıyorum sizinde öyle olmuş.. O yüzden tahammülünüz azalmış.
Bence terapiye devam edin ve kırmızı çizgileriniz olsun. Herkes sizi bir süre sonra öyle kabul edecek. Ohh mis gibi hayat... Fedakarlık yapanı enayi yerine koyuyorlar bu devirde

Merhaba ailemle alakalı konum var eğer ilgilenirseniz okuyun, maddi olarak öfkelenmenizi çok haklı buluyorum, bir yerden sonra bitmeli destek, sürekli onları iyi etcem diye onlar için çalışıp sonunun gelmeyeceğini görmek normal insanı da delirtir
Bu konuya önem verin bence

deryadeniz058 .!.:

Babam yıllar evvel iflas etti, evi geöindirmek ve şirketten kalan borçları ödemek bana düştü maalesef. 19 yaşında evin reisi konumunda oldum. 12 13 sene bu yük üzerimdeyd. Üstüne dağ gibi Sgk ya olan borcunu ödeyip emekli ettim ohh be sonunda ben de rahatım dememe kalmadan eskiye oranla daha küçük bir borç karşıma çıktı. Sana ödetmeyiz biz ödücez deseler de emekli maaşı zaten malum kuş kadar o borç ödenince sıkışınca ben durur muyum hiç yine destek olucam. Duygusal ilişkiler üzerine gittiğim terapilerin ana konusu maalesef ki aslında babam. Bu olayların öncesinde de çocujluktaki baskı şu anki kendini sevmeyen, özgüben siz bir beni yarattı.

Genişletmek için tıkla...

Nerdeyse aynı yaştayız seninle
Ben de terapiye gideceğim, ilişkilerimdeki sıkıntım belki de babamdır benimde
Çok bağımlı ayrılamayan ilişkiler yaşadım, aile konusu asıl sorunun, onların borcunu yüklenmek, başlarda aileme bir katkım var diye o kadar mutlu olurdum ki, anneme miras kaldı, annem demiş kzıma hediye altın bileklik alalım babam yok kredi borcu ödeyecez demiş, halbuki alınsa ne olurdu, annemden babamdan hatıra der başımın üstünde taşırdım, yok olmadı ya ben yapamadım, mücadelem bitti nerdeyse sadece öfke kaldı
Ben babama kaç bileklik parası destek oldum yıllarca, borç bile olsa benim için değmez miydi sahiden?
zorluklarla okuttu büyüttü sağolasun ama benim kalbim kırık bu da beni öfkeli yapıyor mesela

deryadeniz058 .!.:

Babam yıllar evvel iflas etti, evi geöindirmek ve şirketten kalan borçları ödemek bana düştü maalesef. 19 yaşında evin reisi konumunda oldum. 12 13 sene bu yük üzerimdeyd. Üstüne dağ gibi Sgk ya olan borcunu ödeyip emekli ettim ohh be sonunda ben de rahatım dememe kalmadan eskiye oranla daha küçük bir borç karşıma çıktı. Sana ödetmeyiz biz ödücez deseler de emekli maaşı zaten malum kuş kadar o borç ödenince sıkışınca ben durur muyum hiç yine destek olucam. Duygusal ilişkiler üzerine gittiğim terapilerin ana konusu maalesef ki aslında babam. Bu olayların öncesinde de çocujluktaki baskı şu anki kendini sevmeyen, özgüben siz bir beni yarattı.

Genişletmek için tıkla...

ya çok üzüldüm çok gerçekten şu an
ne kadar sürecek bir borç sizi çok zorlayacak bir tutar mı?
allah aşkına ailenize bir mukayet olun da ekstra başka bir borç çıkarmasınlar

ama özgüvensiz olmanızı kabul etmiyorum aksine gayet özgüvenli bir insan olmanız gerekiyor bence
tüm zorluklardan ailenizi kurtarmışsınız daha ne? ve buna bağlı olarak kendinizi sevmemenizi de kabul etmiyorum
özgüvensiz ve sevgisiz olacak bir insan katiyen değilsiniz

Öfke patlaması yaşamanızın terapiyle bir ilgisi yok. İnsan olmakla ilgisi var. Onca sene borç öde, tam bitti, oh be sonunda biraz olsun rahat edeceğim derken hobaa yeni bir borç. Kim olsa patlar. Ailenizdir tabi yardım edrrsiniz ama bu defa tüm yükü sırtlanmayın. Biz öderiz demişler zaten. Bırak ödesinler. Borcu onlar ödesin. Sıkışırlarsa siz eve maddi destek yapın sadece. Alışveriş falan. Ama bu kex kendi borçlarının sorumluluğunu onlar alsın. Alsınlar ki borç ederken iki kere düşünsünler.

Benimle ve seninle benzer şeyler yaşayan arkadaşımın psikoloğu demiş ki; sen anne baba değilsin asla sorumlu değilsin ödemekten vicdan yapma, o evlendi ailesiyle maddi bağını tamamen kesebildi, bi evladın üzerine bu kadar yüklenilmemeli, bende kendimi özgüvensiz yanlız yaralanmış hissediyorum yanlız değilsin hislerinde