- 16 Şubat 2015
- 202
- 77
- 98
kalabalığın içinde yapayalnız hisseder ya insan kendisini, işte bu günlerde o halde buluyorum beni.
çok zor zamanlar geçirdim ve kimse yanımda olmadı. onlara anlatma gereği duyduğumda beni rahatlatacak cevaplar yerine, geçiştiren cevaplar verdikleri için çoğunlukla kimseye de birşey anlatmamaya başladım.
anlatıp üzüleceğime en iyisi anlatma üzülme ayrıyetten demeyi öğrendim.
ama yine de insanız, yalnızlık duygusu oluyor işte ister istemez. bazen ruhu insanın taşıyor ve birisine ihtiyacı oluyor. teknoloji sayesinde mesaj ile döküyorsun içini açıyorsun karşındakine, ama kapı duvar olduğunu görüp daha da yalnız hissediyorsun kendini. oysa duymak istediğin anlayış bir iki olumlu cümle, hayal kırıklıkları oluyor her seferine. bu sefer iyice kabuğuma çekiliyorum, insanlar benim sıkıntılarımdan sıkıldılar diye düşünüyorum. bunlara şahit oldukçada ben sıkıntıları olan insanları daha çok dinlemeye yanlarında olmaya çabalıyorum, çünkü nasıl bir duygu olduğunu biliyorum. amaa benim yanımda olmayanlara da aynı tavırla yaklaşıyor, ilgilenmiyorum sıkntılarıyla. bu da onlardan bu tavrı gördüğümden kaynaklanıyor.
üzülüyorum neden ben herkese koşarken ilgilenir dinlerken bana sıra geldiğinde geçiştiriliyorum. demek ki gerçekten benim dostum akrabam ahbabım değiller diye düşünüyorum ve menfaat ilişkileri olduğunu görüyor daha da içime dönüyorum. burası biraz olsun iyi geliyor. hiç tanımadığımız insanlar size yazıp sizi rahatlata biliyor en azından görüyoruz ki birileri sizi önemsiyor bir anlık da olsa. insanlık da bu değil mi? bencil değilim çok duyarlıyım, çok hassas empati kura bilen kişiliğim. ama karşımda hiç öyle birileri olmadı. yada ben mi fazladan ince ruhluyum daha mı boşvermem gerekiyor insanların sorunlarına bilmiyorum artık. sadece yanımda görmediklerimin yanında olmuyorum artık bende. zoruma da gitse. ve özümde yalnızım işte. yine sıkıntılarıma değinip kimseyi sıkmak istemiyorum gerçekten de insanları sıktığımı düşünüyorum psikolojik olarak artık. hatta ben iyisimi psikoloğa gidip onunla dertleşeyim en azından para karşılığında mecbur beni dinleyecek diye düşünüyorum. konuşmaya ihtiyacımız var işte... öyle de böyle de dinleyene ama anlayarak dinleyen. dünyanın en güzel duygularından biridir anlaşılmak.
yormaz hafifletir ne güzel bir şeydir
sevgiler
çok zor zamanlar geçirdim ve kimse yanımda olmadı. onlara anlatma gereği duyduğumda beni rahatlatacak cevaplar yerine, geçiştiren cevaplar verdikleri için çoğunlukla kimseye de birşey anlatmamaya başladım.
anlatıp üzüleceğime en iyisi anlatma üzülme ayrıyetten demeyi öğrendim.
ama yine de insanız, yalnızlık duygusu oluyor işte ister istemez. bazen ruhu insanın taşıyor ve birisine ihtiyacı oluyor. teknoloji sayesinde mesaj ile döküyorsun içini açıyorsun karşındakine, ama kapı duvar olduğunu görüp daha da yalnız hissediyorsun kendini. oysa duymak istediğin anlayış bir iki olumlu cümle, hayal kırıklıkları oluyor her seferine. bu sefer iyice kabuğuma çekiliyorum, insanlar benim sıkıntılarımdan sıkıldılar diye düşünüyorum. bunlara şahit oldukçada ben sıkıntıları olan insanları daha çok dinlemeye yanlarında olmaya çabalıyorum, çünkü nasıl bir duygu olduğunu biliyorum. amaa benim yanımda olmayanlara da aynı tavırla yaklaşıyor, ilgilenmiyorum sıkntılarıyla. bu da onlardan bu tavrı gördüğümden kaynaklanıyor.
üzülüyorum neden ben herkese koşarken ilgilenir dinlerken bana sıra geldiğinde geçiştiriliyorum. demek ki gerçekten benim dostum akrabam ahbabım değiller diye düşünüyorum ve menfaat ilişkileri olduğunu görüyor daha da içime dönüyorum. burası biraz olsun iyi geliyor. hiç tanımadığımız insanlar size yazıp sizi rahatlata biliyor en azından görüyoruz ki birileri sizi önemsiyor bir anlık da olsa. insanlık da bu değil mi? bencil değilim çok duyarlıyım, çok hassas empati kura bilen kişiliğim. ama karşımda hiç öyle birileri olmadı. yada ben mi fazladan ince ruhluyum daha mı boşvermem gerekiyor insanların sorunlarına bilmiyorum artık. sadece yanımda görmediklerimin yanında olmuyorum artık bende. zoruma da gitse. ve özümde yalnızım işte. yine sıkıntılarıma değinip kimseyi sıkmak istemiyorum gerçekten de insanları sıktığımı düşünüyorum psikolojik olarak artık. hatta ben iyisimi psikoloğa gidip onunla dertleşeyim en azından para karşılığında mecbur beni dinleyecek diye düşünüyorum. konuşmaya ihtiyacımız var işte... öyle de böyle de dinleyene ama anlayarak dinleyen. dünyanın en güzel duygularından biridir anlaşılmak.
yormaz hafifletir ne güzel bir şeydir
sevgiler