Öncelikle herkese merhaba. Bu saatte bu portalda ne işim var inanın bende bilmiyorum. Herkesin derdini tek tek okudum. Küçük büyük fark etmez herkesin kendine göre derdi var herkesin bir sıkıntısı var. Ama bu sıkıntıların güzel yanı heralde bütün kadınların bu forum sayfasından tavsiyelerde nasihatlerde bulunması ya da deneyimlerini aktarması. Şimdi yazacaklarımı olurken bu da dert mi demeyin nolur sanırım bu da benlik bir dert.Yaşım 22 belki bunu okuyan sizler benden büyük yada küçüksünüz ama aklınıza ihtiyacım var. Ben bu yaşıma kadar hep yalnızdım. Hiç sevgilim olmadı. Bir Allah’ın kulu dahi çıkıp seni beğendim bile demedi. Bir kere bir iltifat bile duymadım. Önceden pek dert etmezdim ama sanırım büyümek böyle birşey ki birden kafama dank etti. Üniversiteye gidiyorum çevremdeki tüm kızların sevdikleri ve sevenleri var en azından hep beğeniliyorlar. Ben neden böyleyim bilmiyorum. Okuduğum bölümde erkek yok hep kızız tamam diyorum liseyi kız meslekten bitirdim o da tamam ama öteki kızlarda benim gibiler onlarda nasıl oluyorda bende olmuyor. Balık etli denilecek bir tipteyim boyum uzun sayılır bakımlı değilim ama temiz ve düzenliyimdir. Karakteristik olarak biraz sert duruyorum sanırım ama aslında neşeliyimdir eğlenmeyi eğlendirmeyi severim. Herşeye bakıyorum artı eksilere tamam diyorum ürün bu işte yumuşatabileceğim kötü özellikler var ama değişemem çünkü bu bir karakter ama çevremdeki kızlara bakıyorum mesela karakter yok ama gerçekten yok ve kız bunu ağzı ile de söylüyor ama tüm efendi çocuklar onu beğeniyor seviyor bu neden bende olmuyor? Artık olmayacağına kendimi alıştırmam gerekiyormuş gibi hissediyorum. Yani artık buna alış sen böyle geldin böyle gideceksin diyorum içinden. Sevilmeye layık biri değilmişim ki sevilmemişim. Bir kişinin dikkatini bile çekmemişim. Çok üzgünüm be! Bütün herkes iş yerinden olur falan diye avutmaya başladılar bile oysaki daha yeni 3. sınıfa geçicem o kadar millet benden umutsuz yani. Beni kıran ne biliyor musunuz? Sevilmeden geçen yıllar.. lisede el ele tutuşamadan geçen üniversitede çimlere oturamadan geçen bu yıllar. Hep ben seven tarafta oldum hiç sevilen tarafta olamadım. Onlarda zaten hiç olmadı. Eee kardeş sadede gel diyebilirsiniz o yüzden sorum ya da tüm bu anlattıklarıma istinaden herkesin doğru bir kişisi var mı bu hayatta? Bu kadar istememe rağmen olmaması gerçektende buna alışmam için bir işaret mi sizce? Şu yüreğimin ateşi bu yıl çok yakıcı olmaya başladı sanki sol tarafım ağırlaştı bunu geçirecek bir şey var mı?