Merhaba...
Ayın 3ünde ikinci kızım doğdu. Gebelik diyabetine bağlı düşük şekerinden dolayı ilk yarım saatte yoğun bakıma alındı. 4 gün yoğun bakımda kaldıktan sonra eve getirdik çok şükür. Bu defa da düşük şekere bağlı bağırsak tembelliğinden dolayı sabahlara kadar ağlayıp sancı çekiyor. Yanımda hiç kimse yok. Tek başıma 4 yaşındaki kızım ve yenidoğan kızımla ilgilenmek zorundayım. Büyük kızım kreşe gidiyor gerçi. Kardeşini dört gözle bekledi ama hayal kırıklığına uğradı. Hastane süreci hafta sonuna denk geldiği için herşeye şahit oldu ve çok üzüldü. Kardeşini bize vermicekler diye çok ağladı. Kıskançlık şimdilik yok ama ben o kadar çok üzülüyorum ki; ona çok büyğk haksızlık yapmışım gibi, sanki ona iyi bir anne olamamışım gibi, hamileliğim de problemli geçti ve ona gösterebileceğim ilginin yarısını bile gösteremedim. Bi de o kadar vicdanlı ve sevgi dolu bir çocuk ki... içim milyon parçaya ayrılmış sanki. İki gündür artık hastane sürecindeki metanetimi falan kaybettim ve sürekli ağlıyorum. Aslında içimden ve aklımdan geçenlerin yarısını bile aktaramıyırum kelimelere. Kendimi nasıl toparlicam onu da bilemiyorum. Çok yalnız olmamın bu durumu tetiklediğini biliyorum ama bunu bilmek dibe doğru gidişimi durduramıyor. Aynı durumu yaşayan var mı? Nasıl çıktınız bu psikolojiden?
Ayın 3ünde ikinci kızım doğdu. Gebelik diyabetine bağlı düşük şekerinden dolayı ilk yarım saatte yoğun bakıma alındı. 4 gün yoğun bakımda kaldıktan sonra eve getirdik çok şükür. Bu defa da düşük şekere bağlı bağırsak tembelliğinden dolayı sabahlara kadar ağlayıp sancı çekiyor. Yanımda hiç kimse yok. Tek başıma 4 yaşındaki kızım ve yenidoğan kızımla ilgilenmek zorundayım. Büyük kızım kreşe gidiyor gerçi. Kardeşini dört gözle bekledi ama hayal kırıklığına uğradı. Hastane süreci hafta sonuna denk geldiği için herşeye şahit oldu ve çok üzüldü. Kardeşini bize vermicekler diye çok ağladı. Kıskançlık şimdilik yok ama ben o kadar çok üzülüyorum ki; ona çok büyğk haksızlık yapmışım gibi, sanki ona iyi bir anne olamamışım gibi, hamileliğim de problemli geçti ve ona gösterebileceğim ilginin yarısını bile gösteremedim. Bi de o kadar vicdanlı ve sevgi dolu bir çocuk ki... içim milyon parçaya ayrılmış sanki. İki gündür artık hastane sürecindeki metanetimi falan kaybettim ve sürekli ağlıyorum. Aslında içimden ve aklımdan geçenlerin yarısını bile aktaramıyırum kelimelere. Kendimi nasıl toparlicam onu da bilemiyorum. Çok yalnız olmamın bu durumu tetiklediğini biliyorum ama bunu bilmek dibe doğru gidişimi durduramıyor. Aynı durumu yaşayan var mı? Nasıl çıktınız bu psikolojiden?